Η διαταραγμένη μαγεία του Donnie Darko.

Υπήρχαν εποχές που πήγαινα έως και 5-6 φορές την εβδομάδα στο κινηματογράφο. Έβλεπα μέχρι και 3 ταινίες σε βίντεο καθημερινά. Μιλάμε για πάθος. 

 

Κυρίως μου άρεσαν και μου αρέσουν οι ρεαλιστικές Αμερικανικές παραγωγές, με ιστορίες τσακισμένων ανθρώπων της καθημερινότητας, του στυλ Serpico, Cruising, The Wrestler, κλπ. Τρελαίνομαι επίσης και για  αλληγορικές ταινίες-ποιήματα, όπως το Orlando ή το The Fountain.

Μα πάνω απ`όλα, μου αρέσουν οι περίεργες και αλλόκοσμες ταινίες, που καταπιάνονται με πειραγμένα θέματα, όπως τα ταξίδια στο  χρόνο, το μέλλον, οι εναλλακτικές πραγματικότητες, τα παιχνίδια του εγκεφάλου. Και δεν μιλάω για τις κλασικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας με εξωγήινους και διαστημικές μάχες. Αναφέρομαι σε ταινίες όπως οι : Julia and Julia, Jacob`s Ladder, Blade Runner, και άλλες πολλές.

Μία όμως ταινία, που με έχει κυριολεκτικά συνεπάρει, και που συνδυάζει αρκετά στοιχεία από όλες τις παραπάνω κατηγορίες, είναι η σχετικά άγνωστη Donnie Darko.

Ταινία του 2001, που πήγε αδιάβαστη στις κινηματογραφικές αίθουσες, διασώθηκε κάπως μέσω του βίντεο, και που σήμερα αποτελεί ταινία cult, με χιλιάδες θαυμαστές της να προσπαθούν να την ερμηνεύσουν, βλέποντας την ξανά και ξανά.

Την  ταινία έγραψε και   σκηνοθέτησε ο πρωτοεμφανιζόμενος 26χρονος Richard Kelly, με πρωταγωνιστή τον σχετικά άγνωστο τότε Jake Gyllenhaal, που αργότερα όμως έγινε μεγάλο όνομα του Χόλιγουντ, συμπρωταγωνιστώντας στο Brokeback Mountain. Στη παραγωγή του Donnie Darko συμμετείχε και η Drew Barrymore, η οποία και εμφανίζεται σε αυτήν, σε δευτερεύοντα όμως ρόλο.

Η αινιγματική πλοκή της σκοτεινής αυτής ταινίας, που έχει να κάνει με ταξίδια στο χρόνο, με ένα εναλλακτικό σύμπαν, και με  τη δύναμη των ονείρων, οδηγείται μέσα από μια λαβυρινθώδη απόκοσμη διαδρομή σε ένα απόλυτα αλλόκοτο και διφορούμενο τέλος, η ερμηνεία του οποίου  έχει καταστήσει τη ταινία πεδίο αντιπαράθεσης διάφορων επιστημονικών και μεταφυσικών ανησυχιών.

Κάτι σαν τη τελική σκηνή του The Shining, για όσους τη θυμούνται.

Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο μάλλον ψυχικά διαταραγμένος έφηβος Donnie Darko, που ζώντας σε μια κλασική αμερικανική γειτονιά (suburbia), κάπου στη Καλιφόρνια, μπλέκεται σε ανησυχητικές επαφές με ένα πελώριο λαγό(!) που τον στοιχειώνει, αναζητά βοήθεια μέσα από τη ψυχοθεραπεία, αντιστέκεται σε ένα σχολικό σύστημα που τον πνίγει αντί να τον βοηθήσει, και αποξενώνεται από τους γονείς του και την οικογένειά του, που ζουν ατάραχοι το αμερικανικό όνειρο.

Όλα αυτά μπλέκονται τυχαία και μη, με τη προσθήκη επιστημονικοφανών θεωριών, δημιουργώντας ένα είδος μαύρης κωμωδίας, με απόλυτη όμως κλιμάκωση το απρόσμενο τέλος της.

Είναι μια ιστορία για ανήσυχα εφηβικά πνεύματα, που προσπαθούν (μάταια;) να εξηγήσουν τα ανεξήγητα φαινόμενα που καθορίζουν την εξέλιξη του κόσμου μας, ορατού και μη.

Για κανονικούς ανθρώπους, που όμως μπλέκονται σε καταστάσεις πολύ μεγαλύτερες από τις δυνατότητες που οι ίδιοι έχουν για να τις αντιμετωπίσουν, χωρίς να χάσουν τα λογικά τους.

Κάτω από τα επιφαινόμενα, ο Donnie αναζητεί  κάτι το απλό και το αιώνιο, το μήνυμα της ζωής δηλαδή, την ίδια ώρα που η φιλενάδα του ψάχνει για κάτι πιο πεζό, την «ειρήνη και την αρμονία» στο κόσμο μας.

Το φιλμ Donnie Darko είναι ένα ταραγμένο πέρασμα μέσα από τα δύσκολα εφηβικά χρόνια, με αναφορές στη κβαντική φυσική, στους παράλληλους κόσμους, στις αόρατες κοσμικές δυνάμεις που μας ορίζουν, στη ματαιότητα ή μη των πράξεών μας, και στις αιώνιες πνευματικές ανησυχίες  του είδους μας.

Και όλα αυτά μέσα από τις σκοτεινές και σχεδόν κωμικές  περιπέτειες ενός έφηβου Αμερικανού, που συνομιλεί με έναν εξίσου κωμικό και σκοτεινό  συνάμα κούνελο, που όμως μόνο αυτός βλέπει.

Και τέλος,  μια ιδιαίτερη μνεία στο καταπληκτικό soundtrack της ταινίας, που επιμελήθηκε ο συνθέτης Michael Andrews, ο οποίος και ξαναέκανε διάσημο το περίφημο τραγούδι των Tears for Fears  (1982) Mad World, ερμηνεύοντας το ο ίδιος, με ένα σαφώς πιο αργό ρυθμό, και με το οποίο τραγούδι κλείνει  η πραγματικά μαγευτική, πλην όμως αδικημένη αυτή ταινία.

Τη συνιστώ ανεπιφύλακτα.

 Strange Attractor

 Antinews