Σε τούτη τη χώρα των θαυμάτων και των “θαυματοποιών”,
ακόμα και η ιστορία διαβάζεται ανάποδα.
Μια ζωή πολιτικοί με νανοφυή αντίληψη, ηγετίσκοι και
“διανοούμενοι” της εξαγορασμένης επιβίωσης “τσαμπουνάνε” ότι είμαστε ένας
υπερήφανος και γενναίος λαός. Αυτό το παραμύθι το διηγούνται πρώτα οι γιαγιάδες
στους εγγονούς τους. Και το επαναλαμβάνουν οι αρχαιόπληκτοι κουφιοκεφαλάκηδες
και οι αρκετοί πολιτικοί ηγέτες αυτής της χώρας με την παχύδερμη λογική τους,
για να ικανοποιήσουν την ψωροπερηφάνεια των δουλοπαροίκων…
Κι έτσι αυτοί περνάνε καλύτερα και οι πολλοί Έλληνες
βιώνουν τα χειρότερα, αρκούμενοι στις…ονειρώξεις τους και στην παχύρευστη
βλακεία ως απόρροια της επιμονης τους να ονειριάζονται ότι θα έρθουν “καλύτερες
μέρες” και θα μεταλλαχθούν σε οχευτές και επιβήτορες της εξουσίας…
Πρόκειται για θλιβερή κατάσταση. Και καταδείχνει πως δεν
έχουμε ούτε μυαλό, ούτε καρδιά, ούτε φτερά, ούτε κουράγιο.
Δεν έχουμε εκείνη την απλή παλικαριά του λογικού
κοινωνικού όντος, που θα επιχειρήσει αποφασιτικά και ρεαλιστικά την έξοδο του
από το τέλμα και από την κινούμενη άμμο των υφιστάμεων κομμάτων της πολιτικής
παρακμής.
Πέραν δε των κομμάτων, δεν έχουμε την ποιότητα του Έλληνα
που θέλει να σκέφτεται, να βλέπει, να εκτιμά, να δικάζει και να επωμίζεται την
απόφασή του, άρα και την πράξη του.
Στεκόμαστε στην κομματική αντιπαράθεση, αλλά δεν πάμε πιο
πέρα. Οι ελιγμοί των “χειρισμών” δεν ξεπερνούν τη συντήρηση αυτών των κομμάτων
της αθλιότητας στην εξουσία.
Δεν διαφωνούμε με την άσκηση της εξουσίας, αλλά με το πως
ασκείται αυτή η εξουσία και τι προσπορίζει στο έθνος και στη χώρα.
Στο έθνος από πλευράς συνοριακής αυτοτέλειας,
διεκδικήσεων, κατίσχυσης των συνθηκών και ισχύος μέσα στο διεθνή χώρο.
Στη χώρα από πλευράς εξέλιξης, εκσυγχρονισμού, ανόδου του
βιοτικού επιπέδου και θεμελιακών μεταρρυθμίσεων στους ευαίσθητους τομείς της
Υγείας και της Παιδείας, όπου κυριολεκτικά μαστιζόμαστε.
Η χώρα μας αγνοείται από τις ανεπτυγμένες χώρες. Αυτά δεν
έχουν να κάνουν με καμιά γνωστή “μαγεία” από εκείνες των μάγων στις
τριτοκοσμικές νέγρικες κοινωνίες. Εκτός κι αν νιώθουμε κάτοικοι της Κεντρώας
Αφρικής.
Με τι μέτρα τελικά κρίνουμε και στεκόμαστε στις παρυφές
της Ευρώπης, όταν μάλιστα κατά περιόδους καταλαμβάνουμε το κέντρο της με την
περίφημη προεδρία του Ευρωπαικού Συμβούλιου, όπως και πάλι θα αναλάβει η Ελλάδα
από 1ης Ιουνίου 2013;
Είναι θλιβερό. Ποιος θα μας απαλλάξει από τη θλιβερότητα,
όχι της κατάστασης, αλλά της στάσης μας; Όχι ασφαλώς αυτοί που χειρίζονται μια
παθογόνα και παθογενή ψυχολογία, όπως έγινε σήμερα του Έλληνα, αλλά αυτός που
θα καταγγείλει και θα πολεμήσει την αρρώστια μας.
Κι αυτός δεν μπορεί να συγκαταλέγεται και να προέρχεται
από εκείνους που μας παρααρρώστησαν. Οποιοσδήποτε άλλος, αλλά και ο ίδιος ο
λαός που αν δεν πάρει τον ανήφορο μόνος του, μόνο στον κατήφορο θα νιώθει
ξεκούραστα, ώσπου να καταποντιστεί και να χαθεί…
Εδώ περνάμε από τη Σκύλα στη Χάρυβδη. Από την εσωτερική
αλαζονεία και κατάρρευση, στην εξωτερική γελοιοποίηση και διαπόμπευση. Γίναμε
“ρεζίλι των σκυλιών” διεθνώς.
Και μάλιστα φρόντισαν γι’ αυτό ευσυνείδητα και
ενσυνείδητα οι ανίκανοι της πολιτικής, τους οποίους εκλέξαμε και εναποθέσαμε
αφελώς, εν τη αγνοία μας και ονειριαζόμενοι την ελπίδα μας να προωθήσουν τα
συμφέροντα της χώρας μας…
Για χρόνια ζούμε στην αυταπάτη μας και κάθε μέρα που
περνάει βυθιζόμαστε όλο και πιο βαθιά στην παραπλάνηση των ονειρώξεων μας.
Οι “μετοχές” της χώρας έχουν μηδενιστεί σ’ όλα τα
τραπέζια των διαπραγματεύσεων, ακόμα και για τα εθνικά μας θέματα.
Το έθνος πλέον, είναι ανυπόδητο και αναστενάριον σε
αναμμένα κάρβουνα που θα περπατήσει κατ’ ανάγκην.
Ποιος θα σβήσει τα κάρβουνα;
Ποιος θα ποδέσει το έθνος;
Ποιος θα του δώσει τη χαμένη κατεύθυνση, αφού φροντίσει
να ανακτηθεί η αξιοπρέπεια της χώρας;
Oι μάγοι της πολιτικής παραπλάνησης ή οι ρεαλιστές της
ευθύνης;
Ακούγοντας για χρόνια παραμύθια οι Έλληνες, χαϊδεύουν
αυτάρεσκα τη γαστέρα τους και φωνάζουν μεγαλόφωνα: “Εγώ είμαι εγώ και τσαρούχια
φορώ…”.
Και δεν μπορούν να καταλάβουν ότι με την επανάληψη
τέτοιων μύθων παραμυθιάζονται δεκαετίες ολόκληρες και αυτοϊκανοποιούμενοι κοροϊδεύουν
τον εαυτό τους και τα παιδιά τους, πιστεύοντας και λέγοντας ότι είναι ο
εκλεκτός λαός επί της Γης.
Επειδή δύο-τρείς φορές στη νεότερη ιστορία μας αξιοθήκαμε
να κάνουμε ηρωικές πράξεις, βαυκαλιζόμαστε με την ψευδαίσθηση ότι είμαστε το
κάτι άλλο, το προνομιούχο και χαρισματικό πλάσμα, που ξεχωρίζει από τους άλλους
ανθρώπους άλλων εθνοτήτων.
Τι είναι εκείνο που μας κάνει να υπερηφανευόμαστε και μας
προκαλεί ονειρώξεις;
Η δουλικότητά μας και η υποτέλειά μας, όταν έχουμε μείνει
στο έλεος του Θεού και επαιτούμε από τους ξένους δανεικά ή η κομμένη
ραχοκοκαλιά μας όταν πεινασμένα σκουλίκια περιτριγυρίζουμε τα παχύσαρκα πτώματα
ξένων αδίστακτων τοκογλύφων; Για ποια υπερηφάνεια μιλάμε Ρωμιοί; Για τη
ραγιαδοσύνη μας και τον αυτοεξευτελισμό μας;
Κάθε μέρα γινόμαστε περίγελος στα μάτια της Ευρώπης και
της Οικουμένης, ιδιαίτερα τώρα που όλοι μας παρακολουθούν και η διεθνής
τηλεοπτική κάμερα είναι αδιάψευστος μάρτυρας της πολιτικής ανικανότητας και της
πολιτικής απάτης, που κατά κόρον ευδοκιμούν στη χώρα μας, αλλά και της δικής
μας παθητικότητας. Και για να στηρίξουμε τη μωρία μας ξεθάβουμε τα
ακρωτηριασμένα αγάλματα των προγόνων μας και τα στήνουμε στις αγορές βάζοντας
τους το δικό μας κεφάλι, που είναι γεμάτο από άχυρα…
Κι όταν ακούμε τους πολιτικούς μας παραμυθάδες και
δημαγωγούς να “αφηγούνται” τα περί υπερηφάνειας του λαού μας, βουλώνουμε
συνήθως με πατσαβούρα το στόμα μας και χειροκροτούμε μονάχα με τα χέρια μας τα
ψευδεπίγραφα λόγια τους…
Έτσι, ζούμε εμείς καλά όσο κρατούν…οι ονειρώξεις μας και
οι εξουσιάζοντες καλύτερα, μέχρι την ώρα που αυτό το έθνος θα συρρικνωθεί,
βαρώντας οι πολίτες μακάρια τα νταούλια και τις πίπιζες τους.
Χαίρε έθνος μακάριο ψωροπερηφάνων και ενυπνιαζόντων αστών.
Χαίρε χώρα ολβία αδιόρθωτων Ρωμιών!..
του Στέλιου Συρμόγλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου