Περί τιτλοποίησης των πάντων…

Ο Ντίμης ο Μάγκας, ο «έτσι», κι ο στιγμιαίος «δισεκατομμυριούχος» ο κ. Παπάρας (μέχρι να πιείς έναν espresso).

Όταν εσύ διάβαζες ρε σπασίκλα (Παπάρα) και είχες 3 εκατομμύρια σπυράκια στη μούρη, σαν το ηφαίστειο του Pinatubo, ο Ντίμης ρε «χαζέ» ήξερε όλες τις Ντίσκο που υπήρχανε τότε στο Λεκανοπέδιο, και είχε και ένα Autobianchi 900 cc (αγορασμένο!!!) και φύσαγε, και είχε και κάτι μηχανάκια, κατά καιρούς (απαλλοτριωμένα).

Κι όταν ήσουνα μόνος κάτω απ το καλάθι και η αδρεναλίνη σου είχε χτυπήσει κόκκινα, γιατί «επιτέλους είχες σίγουρο σκοράρισμα», το «κουπί» του Ντίμη ήταν πάντα εκεί για να σου ρίξει την τάπα σου, να στρώσεις.

Όταν δε, είπες για πρώτη φορά στη ζωή σου, να τα ρίξεις κι εσύ σε καμιά συμμαθήτρια, να δεις πώς είναι, ήρθες φυσικά πάλι δεύτερος, γιατί όλες τα είχαν με τον Ντίμη, ρε loser…
Είχες όμως όρεξη για ζωή, ρε μπαγάσα και δεν το ‘βαζες κάτω.

Όλο στα «κόλπα» του Ντίμη ανακατευόσουνα κι εσύ, μέχρι που ο Ντίμης κατάλαβε πόσο ψώνιο είσαι και σ έκανε Υπαρχηγό στη «συμμορία» του, δηλαδή κάτι σαν υπηρέτη του…
Σου ‘μαθε να κλέβεις παπάκια, πακοτίνια απ το περίπτερο και διάφορα άλλα μικροπράγματα. Έβγαλες έτσι κι ένα γκομενάκι (τη Μάγδα τη σπυριάρα, την κοντή, την καλντερίμω, κάτι ήταν κι αυτό, όμως).
Περάσαν τα χρόνια, και οι ορμόνες σου στρώσανε και κάνανε το θαύμα τους, κι έγινες κι εσύ άντρας, και μάλιστα 9 πόντους ψηλότερος κι απ τον Ντίμη ακόμα. Ο Ντίμης έμεινε στο 1,81, όσο ήτανε από 1η Λυκείου. Στην 3η Λυκείου έκοψες τις παπαριές και τις παρέες με τον Ντίμη και διάβασες και πέρασες κάπου καλούτσικα…
Τέλειωσες και τις υποχρεώσεις σου με στρατό κλπ. κι έπιασες δουλίτσα καλούτσικη, σε μια εταιρία.
Στο μεταξύ στο στέκι σας, που συνεχίζεις να πηγαίνεις, ο Ντίμης πατάει αραιά και πού…

Κάτι συμβαίνει μ αυτό το παιδί!

Που να ‘χει μπλέξει πάλι, αναρωτιέσαι…
Ώσπου μια μέρα, βρίσκεις τον χοντρό, τον κουτσομπόλη της περιοχής, κι αυτός σε πληροφορεί ότι Ντίμης έχει μπλέξει με κακές παρέες και μάλλον κάνει και παρέα σε ώριμες κυρίες (γιατί ξέχασα να σας πω ότι επειδή ο Ντίμης, δεν είχε και καμία έφεση στα γράμματα και στις τέχνες. κι εξ άλλου, τον έλεγες και ομορφόπαιδο, έμπλεξε μ ένα Πρακτορείο Μοντέλων και βγήκε και σε δυο διαφημίσεις, τρομάρα του.

Αλλά βασικά η Τσατσά… συγγνώμη, η ιδιοκτήτρια του Πρακτορείου τον πούλαγε σαν «συνοδό κυριών» (και κυρίων),  κι έτσι ο Ντίμης έβγαλε και πολύ γρήγορα την καραφτιαγμένη BMW του, με τα διπλά «μπουριά» κάτσε καλά, και με σκάστρες μανίσιες απάνω…

Τώρα πώς γίνεται αυτό, οι σκάστρες να ‘τανε μανίσιες, και να σε ξεκουφαίνανε παράλληλα; Μάλλον ψέματα θα λέει, ε;
Ξαφνικά εκεί γύρω στο ’96 ο Ντιμάκος βρίσκει δουλίτσα φυσιολογική, (ασφαλιστής, αμοιβαία κεφάλαια, και κάτι τέτοια) αλλά τις «παπαριές», απ ότι φαίνεται, δεν τις κόβει ποτέ…

«Αέρας – πατέρας» ο τύπος. Ο βασιλιάς της γρηγοράδας.

Όπου τζόγος και χαρά ο Ντιμάκος πρώτος. Στα καζίνα και στο χρηματιστήριο, όλοι τον χαιρετάγανε με το μικρό: «Γεια σου ρε Ντίμη, φιρφιρή…κλπ».
Έρχεται και το «καταραμένο» ’99, και ο Ντίμης σε βάζει, ρε ΘΥΜΑ κ. Παπάρα, να παίξεις μετοχές και να τζογάρεις κι εσύ, καθότι ο Ντίμης πια, άρχισε να πυκνώνει τις επισκέψεις του στο στέκι σας, προφανώς για να βρίσκει θύματα και για να πουλάει γενικώς.
Εσύ σαν γνήσιος φιλότιμος κ. Παπάρας, που ήσουν πάντα, τον ακούς μ’ ανοικτό το στόμα και αισθάνεσαι και τυχερός, που ‘χεις ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ από «πρώτο χέρι», από τον Νο1 insider της «πιάτσας», τον Gordon Geko των Πετραλώνων!

Αισθάνεσαι ο «και γαμώ δηλαδή», της υπόθεσης.
Νομίζεις ότι τα 30 εκατομμυριάκια, που χεις στην άκρη μπορεί μ έναν «μαγικό τρόπο» να τα κάνεις, στην χειρότερη, 1 δισεκατομμύριο…!!! (Τα 30 εκ. ήταν ό,τι περίσσεψε απ το εφάπαξ του μακαρίτη και κάτι ψηλά που μάζεψες, από τον μισθό σου, πίνοντας πάντα πορτοκαλάδα, τρώγοντας εμπλοκή μακαρόνια, κι οδηγώντας το Fiat Panda της πεθεράς της αδερφής σου, που στο δάνεισε επ’ αόριστον, γιατί έσπασε το ποδάρι της στην κεφαλή του μηριαίου σε 1000 κομμάτια και δεν ξέρουμε αν θα ξαναοδηγήσει ποτέ. Είσαι και πολύ μίζεράμπλ ρε φιλαράκι μου, όμως, συν όλα τα άλλα)…!
Τώρα να σε πω @#!*&*^%^*, να σε πω *&@@@*&^%^%&&^, να σε πω Καραγκιόζη; Πώς να σε πω;

Περί «Τιτλοποιήσεως» το ανάγνωσμα, όπως καταλάβατε…
Έρχεται το επάρατο 2000 λοιπόν, κι ΟΛΑ έχουν γίνει ΤΙΤΛΟΙ…
Και οι μισοί Έλληνες (τύπου Ντίμη) είναι INSIDERS…και οι άλλοι μισοί, τύπου «Παπάρα», είναι το αυτόν…
Αφού σκέφτηκα να ΤΙΤΛΟΠΟΙΗΣΩ και την «πιθανότητα να ρίξω την Ρίτα» (μιλημένος ων βέβαια πάντα με την Ρίτα)…
Σκέφτηκα να ΤΙΤΛΟΠΟΙΗΣΩ τον «αγώνα μπρα ντε φερ» μου με τον Τάκη τον μπετατζή, αλλά ο Τάκης δεν καταλάβαινε τι είναι: «τιτλοποιήσω»…(κι απ ότι αποδείχτηκε, ΚΑΛΑ έκανε)…

Τελικά ευτυχώς, δεν τιτλοποίησα τίποτα και δεν πήρα μέρος σε κανένα «στοίχημα» χρηματιστηριακό, ακολουθώντας την «άρρητη» συμβουλή του μπετατζή Τάκη…(και τελικά καλά έκανα)…
Για να δούμε όμως τώρα, τι έκανε ο φίλος μας, ο Παπάρας.
Έπαιξε και τα 30 εκ. σε κάτι «σιγουράκια», που του ‘δωσε ο Ντίμης και πήρε τελικά τα &^%&^&^%^ του.

Ενώ στην αρχή είχε φτάσει να έχει 600 εκ. ακόμα (στα χαρτιά), μέχρι κι 1 δισ έφτασε σε μια δόση (περίπου για 1/1000 του δευτερολέπτου) και το νευρικό του σύστημα να έχει χτυπήσει «πιράκια», ο κ. Παπάρας μας τα ΧΑΝΕΙ ΟΛΑ…! (όχι όλα δηλαδή, έχει μέχρι και σήμερα τις μετοχές του εκείνες, που αξίζουν τώρα, περίπου 120 ευρώ)!

Θα μου πείτε όμως: «ρε φίλε τι πας και θυμάσαι τώρα: περσινά ξινά σταφύλια;».
Θα σας απαντήσω ότι δυστυχώς τα «σταφύλια» αυτά μπορεί να είναι «περσινά και ξινά», όμως τον τελευταίο καιρό βλέπω με έκπληξη μου, ότι υπάρχουν πολλοί και σήμερα, που ασχολούνται με την «ΤΙΤΛΟΠΟΙΗΣΗ» του αέρα του κοπανιστού.
Όλοι θυμόμαστε τα 600 δισ, από το Αμέρικα, με κάτι «θείους» εκεί πέρα, που προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι έχουν 600 δισ δολάρια, όχι σε ρευστό όμως, αλλά σε «υποσχετικές», (στα λόγια δηλαδή) και σε επιταγή (ακάλυπτη δηλαδή… Γιατί αν δεν ήταν ακάλυπτη, αυτοί θα μπορούσαν να αγοράσουν ένα μικρό κράτος σαν την Κροατία, τις «μισές» πετρελαιοπηγές των Εμιράτων, και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Αφού αν έχεις 600 δισ για χάρισμα, ε, δεν έχεις κι άλλα 5-6 τρις, για να «περνάς»);
Ακούω συχνά και κάτι βουλευτές των Αεροψεκασμένων, και κάτι ΤΣΥΡΙΖΑίους, να μας λένε για «Τιτλοποίηση των Κατοχικών Δανείων», για «Τιτλοποίηση» της πιθανότητας να ανάψει το τζάκι του σπιτιού του Νότη Μαριά, ή του κ. Μπαρουφάκη π.χ., μόνο με την «Δύναμη της Σκέψης», και για την «Τιτλοποίηση» της πιθανότητας να «κατισχύσουν τελικά οι Ελ, επί των Νεφελίμ, στον Αστερισμό της Ανδρομέδας, όπου έχουν στήσει τον πόλεμό τους μαζί με κάτι ρομπότ εχθρούς της Ελλάδας»!

Δεν ξέρω ρε παιδιά, αλλά εγώ είχα πάντα μια προτίμηση στα μπετά και στα σίδερα. Λέτε να κάνω λάθος και τελικά ο «λαγός» να βρίσκεται στους «άϋλους τίτλους» και στα «λόγια τα παχιά», και στα «ομορφόπαιδα» από το τηλεοπτικό γυαλί, κι από το «Μπρούκλιν;

Λέτε τελικά η παραγωγή, οι εξαγωγές και το συνάλλαγμα να είναι μπαρούφες και η «πραγματική» οικονομία να στηρίζεται στις «τιτλοποιημένες» ονειροπολήσεις κάποιων φευ-γάτων, (ή απλώς «γάτων»);

Λέτε τελικά, το σιτάρι, το βαμβάκι, το τσιμέντο, ο βωξίτης και το παπούτσι, το βαπόρι κι ο τουρισμός, το real estate και οι εναλλακτικές μορφές ενέργειας, να είναι ΑΝΕΠΙΚΕΡΔΕΙΣ, και το «ζουμί» να βρίσκεται στα «ζάρια» που παίζουν τα «γραβατωμένα, χαρτογιακαδάκια», που στο ΙΕΚ που τελειώσανε, τους είπαν ότι η Οικονομική Θεωρία είναι η «Μέθοδος του πώς να κερδίζεις στο ΜΠΑΡΜΠΟΥΤΙ» (aka «κόκαλα»);
Δεν το νομίζω ρε μάγκες μου…

Θεωρώ απλά ότι «επειδής», για κάποιους η «ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ δουλειά είναι ένα δύσκολο πράγμα γενικώς», και «δέον όπως ΑΠΟΦΕΥΓΕΤΑΙ», αυτοί οι «κάποιοι» ΤΗ’ΝΕ ΒΡΙΣΚΟΥΝΕ με το να κατασκευάζουν ΨΕΥΤΙΚΕΣ «ΑΞΙΕΣ» και να τις πουλάνε στους ΧΑΖΟΥΣ κυρίους Παπάρες (καλή ώρα), ως «ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ».

Από την ΤΕΜΠΕΛΙΑ, την ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ και τον ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟ ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΜΟ, ξεκινούν αυτά τα πράγματα…
Γιατί είναι ΟΝΤΩΣ κουραστικό να εξορύσσεις βωξίτη, να καλλιεργείς σιτάρι, να χτίζεις οικοδομές, να κουμαντάρεις βαπόρια, να συντηρείς ξενοδοχείο και γενικά να ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ…

Γεμίζεις ρυτίδες, γερνάς πριν την ώρα σου και γενικά ΔΕΝ είναι cool…

Δεν είναι δουλειές για Σοσιαλ(η)στές αυτές.

Δεν είναι δουλειές και για Τεμπελχανάδες Συνδικαλ(η)στές αυτές, ούτε και για ΝΤΙΝΤΙΔΕΣ μοσχαναθρεμμένους!

Γι αυτούς είναι τα ΑΣΤΡΑΦΤΕΡΑ γραφεία, μέσα σ’ «Εταιρίες Πώλησης Ονειρώξεων» (και δεν ήθελα να πω, «ονειροπολήσεων», γιατί σε ονείρωξη είχε μετατραπεί η «χρυσοθηρία» κι ο τζόγος, μια που τα κέντρα που ενεργοποιούν τις ορμόνες της σεξουαλικής ηδονής, δεν είναι και τόσο άσχετα μ’ εκείνα που ενεργοποιούν τις ορμόνες της «χαράς του λωποδύτη – χαρτογιακά και τζογαδόρου»...ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΟ είναι τελικά…ΑΛΚΟΟΛΙΚΙ).

Άντε μετά να τα βάλεις με εξαρτημένους, που αντί να διοχετεύουν ΑΠΟΔΟΤΙΚΑ και ΓΟΝΙΜΑ την ενέργειά τους (μπας και χτυπήσουμε κάποτε και την υπογεννητικότητα στην χώρα μας), αυτοί συνεχίζουν ακάθεκτοι κι αυτοϊκανοποιούνται ΑΠΛΗΣΤΑ, με τους «ΑΥΛΟΥΣ ΤΙΤΛΟΥΣ» και να τζογάρουν πάνω στα όνειρα του κυρίου «Παπάρα», του φίλου μας (ο οποίος τελικά, μια που το ‘φερε η κουβέντα, είναι κι ο ΜΟΝΟΣ που δουλεύει στην παρέα…).

Αυτά (κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε).

Γιώργος Τριανταφύλλου