Πώς φτάνει η Πολιτική ως τη Βάση

Είναι γνωστό σε όλους, ότι από αρχαιοτάτων χρόνων, είμαστε ένας αυτοκαταστροφικός λαός. Χρειαζόμαστε πάντα «Βαρβάρους προ των πυλών», για να αποκτήσουμε, για λίγο, για όσο «χρειάζεται» (μέχρι να τους αντιμετωπίσουμε), μια στοιχειώδη ομόνοια και ομοψυχία.

Και πάλι μετά, «προς τη δόξα τραβάμε».

Εμ, δεν γίνεται όμως έτσι, δουλειά.

Ήδη ο ιστός της κοινωνικής μας συνοχής, έχει διαρραγεί, πολλαπλά.

«Όλοι εναντίον όλων».

Η κρίση έχει ταλαιπωρήσει τον Έλληνα και οι διάφοροι opinion makers, δεν κάνουν άλλη δουλειά, στα διάφορα «κοινωνικά πηγαδάκια» (σε έντυπα, ηλεκτρονικά μέσα, αλλά και σε φυσικές συζητήσεις, ή ομιλίες), από το να «χαϊδεύουν» τους εκάστοτε ακροατές τους, και να «κατακεραυνώνουν» όλους τους άλλους, που δεν είναι παρόντες και δεν ακούν.

Μιλάνε στον «μπακάλη», κατακεραυνώνουν τον «μανάβη».

Μιλάνε στον «φαρμακοποιό», κατακεραυνώνουν τον «γιατρό».

Μιλάνε στον νέο κατηγορούν τον γέρο, μιλάνε στον γέρο, κατηγορούν τον νέο, και πάει λέγοντας.

Τελικά μιλάνε σε κυβερνητικό, κατηγορούν το λαό, μιλάνε στο λαό, στη βάση, σε συνδικαλιστές, κατηγορούν την κυβέρνηση, και ειδικά τον «Αντώνη» (ή «Αντωνάκη», γιατί «ήταν και μαζί φαντάροι και άπλωνε η αδερφή του μπατζανάκη της κουμπάρας του ενός, τα ρούχα της στο ίδιο σχοινί, με την συμφοιτήτρια του κουνιάδου της σπιτονοικοκυράς του άλλου»).

Οι opinion makers λοιπόν, ή «γκεσέμια», ή (κατά το χρηματιστηριακότερον, οι insiders, τους οποίους είχα πιάσει στο στόμα μου σε προηγούμενο άρθρο μου, περιγράφοντας τον insider Ντίμη και το «θύμα» του, τον ανόητο κ. Παπάρα).

Το τι κάνουν και πώς το κάνουν αυτά τα βδελυρά υποκείμενα, είναι λίγο - πολύ, σε όλους γνωστό. Είναι κάτι ξερόλες, τύπου Μπαρουφάκη, που αρέσκονται να «πληροφορούν»…!

Αρέσκονται να δίνουν στον κάθε ανόητο που τους ακούει, την «γαμάτη, την απίστευτη, την εμπιστευτική, την άρρητη, την υπερ-σπάνια » πληροφορία.

Την πληροφορία, που «την ξέρουν μόνο οι λίγοι κι εκλεκτοί».

Κάτι σαν σύγχρονοι «Τειρεσίες», που έχουν και το «κληρονομικό», συνάμα.

Κάτι σαν πωλητές του «Άγιου Δισκοπότηρου» της Αλχημείας και της κατανόησης της «φύσης του Σύμπαντος, και της θεωρίας των πάντων».

Λιακόπουλοι της οικονομίας…

Όποιος δε τους ακούει, αισθάνεται τόσο τυχερός, που μετέρχεται του «μυστηρίου της απόκρυφης πληροφόρησης», που είναι έτοιμος να σκίσει τα ρούχα του, να βγει στο δρόμο αλαλάζοντας, εκστασιασμένος και να αναφωνήσει «είδα, είδα…είμαι γνώστης… τώρα ξέρω».!!!

Αμ δεν είδες τίποτα ακόμα, φουκαρά μου.

Τώρα θα δεις…

Και θα δεις το πόσο ΒΛΑΚΑΣ είσαι, σε όλη σου τη «μεγαλοπρέπεια».

Δεν διαφέρεις σε τίποτα, από τον Παπάρα (που νόμιζε για 1/1000 του δευτερολέπτου, ότι ήταν δισεκατομμυριούχος), το φιλαράκι του Ντίμη, του insider, του «μάγκα», του «έτσι», του «γάτου, του γαμάτου», του «λαβίδα» δηλαδή…

«Τσιμπάς» σαν χάνος και νομίζεις ότι είσαι και «πολύ μπροστά» (γιατί είχες την τύχη να δεις από κοντά τον τάδε Βουλευτή και να σου πει το φοβερό: «άσε φίλε μου, δεν πάμε καλά»).

Θα την ξαναπατήσεις, όπως τότε στο χρηματιστήριο, που άκουγες τις παπαριές του Ντίμη κι έχασες τα 30 εκατομμυριάκια σου (δρχ.), γιατί πολύ απλά, είσαι ένας ΒΛΑΚΑΣ, ένας ΒΛΑΚΑΣ και ΜΙΣΟΣ.

Αυτό είσαι. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Ένας ΒΛΑΚΑΣ.

Και άντε εσύ εντάξει, είσαι  βλάκας (να μην τα ξαναλέμε), ο άλλος όμως ο Ντίμης, ο Βουλευτής (ο κυβερνητικός μάλιστα), ή ο άλλος ο Τάκης, ο διευθυντής του γραφείου του Ντίμη, ή ο άλλος ο Κούλης, ο Αρχι-συνδικαλιστής, ή ο άλλος ο Πότης ο μπλόγκερ ο προχώ γκατζετάκιας, που tweetάρει ακατάπαυστα και έχει και ομάδες στο FB, κι’ όλο τα χώνει στον «Αντωνάκη», τι μέρη του λόγου είναι ετούτα τα παιδιά;

Είναι όλοι τους το ίδιο «μέρος του λόγου»: «επιφωνήματα»

(Παράδειγμα: Α! Ω! Ποπό! Χα χα χα! Αλίμονο!

Α! Τι κρίμα.. (λύπη), Α! Λοιπόν; (απορία)

Κρίμα! Φρίκη! Χριστέ μου! Ήμαρτον! Έξω!).

Είναι όλοι τους «φωτοτυπίες» του Ντίμη του insider, του γάτου, του γαμάτου, που του κάπνισε τώρα κι έγινε και Βουλευτής.

Του Ντίμη, που επειδή είναι ένας ΤΕΜΠΕΛΗΣ και μισός και βαριέται να ασχοληθεί με το να ενημερώσει σωστά τον κόσμο, εφηύρε το «μέγα επικοινωνιακό στρατήγημα», που λέει: «άσε τον κόσμο να λέει, πήγαινε με τα νερά του, ας’ τον να εκτονωθεί, βρίσε κι εσύ τον Αρχηγό σου, ας’ τον να ΠΟΛΕΜΑΕΙ ΜΟΝΟΣ του και μετά βλέπεις τι θα κάνεις (δεν είναι καιρός να παίρνουμε πολιτικό κόστος)…

Πού να κάθεσαι να εξηγείς τώρα, την Κυβερνητική Στρατηγική και το ΕΡΓΟ της Κυβέρνησης, στον κάθε άσχετο.

Άσε που θα σε πουν και «λιβανιστήρι», και θα χάσεις τη μισή (αν όχι όλη) τη πολιτική σου πελατεία».

«Είναι πολιτικά ορθότερο, να ΓΚΡΙΝΙΑΖΕΙΣ κι εσύ, μαζί με τον άσχετο και τον καθ’ έξιν γκρινιάρη, που δεν μπορεί πια να πάει σκυλάδικο κάθε βράδυ… αλλά βράδυ, παρά βράδυ, παρά να κάτσεις και να του σφυρίξεις στο αυτάκι, ότι ΚΑΛΑ ΠΑΜΕ και να του εξηγήσεις το ΓΙΑΤΙ ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ» (κάτι που θέλει κουπί).

Θα μου πεις ότι και να το κάνεις, δεν θα σε πιστέψει.

Γιατί προσπάθησες ποτέ, να το κάνεις ΣΟΒΑΡΑ, κύριε κομματάρχα;

Κύριε «Τοπάρχα» μου;

Κύριε «Τομεάρχα» μου;

ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΣ, άραγε ποτέ;

Τράβηξες ποτέ κουπί;

Προσπάθησες ποτέ, να βγεις από την ΠΑΛΑΙΟΚΟΜΜΑΤΙΚΗ πατέντα, που βαφτίζει τον ΜΙΚΡΟ-ΑΠΑΤΕΩΝΑ, ως «ΜΕΓΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΣΤΗ» και τον ΤΕΜΠΕΛΗ, ως ΑΓΩΝΙΣΤΗ;

Ήταν θυμάμαι Νοέμβριος του 2011, όταν η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ (!!!) στρατηγική Σαμαρά, μας ξάφνιασε ευχάριστα και μελετούσαμε τότε όλοι την λεγόμενη «ισορροπία του Nash», θαυμάζοντας (όσοι σκαμπάζαμε κάτι, μέσες, άκρες, από «θεωρία παιγνίων») την ΣΥΜΠΑΓΗ, και ΛΥΣΙΤΕΛΗ, μεθοδολογία ενός Ηγέτη, που ξέρει να ΠΟΛΕΜΑΕΙ, σαν πραγματικός ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ.

Αυτό είναι 50% ταλέντο και 50% γνώσεις.

Το σταματάω εδώ.

Δεν θέλω να πω άλλα…

Γιώργος Τριανταφύλλου