Νόαμ Τσόμσκι και … τσάντες Louis Vuitton;

Ποιά μπορεί να είναι η σχέση μεταξύ του Νόαμ Τσόμσκι και μιας τσάντας Louis Vuitton;  

Κι όμως! 

Υπάρχει σχέση όπως το παρακάτω κείμενο θα προσπαθήσει να εξηγήσει, διεισδύοντας στα άδυτα της συλλογικής μας ενοχής για τη σημερινή τραγωδία που περνά η χώρα. Και μη διανοηθεί κανείς να πει ότι η περιβόητος ρήση του Θεόδωρου Πάγκαλου «όλοι μαζί τα φάγαμε» ήταν τυχαία. Ούτε κατά διάνοια!

Ένα από τα κείμενα του Νόαμ Τσόμσκι, ίσως από τα πιο πολυδιαβασμένα και δημοφιλή στην Ελλάδα (προ έτους δημοσιεύθηκε και από την παρούσα στήλη), είναι οι «Δέκα τεχνικές για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης».
Μια από τις δέκα, είναι «Η τεχνική του να αντικαθιστάς την εξέγερση με την ενοχή». Συνίσταται – κατά τον Τσόμσκι -  στο να κάνεις ένα άτομο να πιστεύει ότι είναι το μόνο υπεύθυνο για την συμφορά του, εξαιτίας της διανοητικής ανεπάρκειάς του, της ανεπάρκειας των ικανοτήτων του ή των προσπαθειών του. Έτσι, αντί να εξεγείρεται εναντίον του οικονομικού συστήματος, απαξιώνει τον ίδιο τον εαυτό του και αυτο-ενοχοποιείται, κατάσταση που περιέχει τα σπέρματα της νευρικής κατάπτωσης, η οποία έχει μεταξύ άλλων και το αποτέλεσμα της αποχής από οποιαδήποτε δράση. Και χωρίς τη δράση, γλιτώνετε την επανάσταση!
Σκοπίμως λοιπόν και αδιαλείπτως, επιχειρείται να ενοχοποιηθεί για την οικονομική κατάρρευση της χώρας, το υψηλό επίπεδο διαβίωσης των Ελλήνων τα προηγούμενα χρόνια και οι ομολογουμένως ακριβές συνήθειες της καθημερινότητάς μας. Ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας; Ζούσαμε με δανεικά; Είμαστε, συνεπώς, ένοχοι για το ντελίριο κατανάλωσης που μας χαρακτήριζε μέχρι πρότινος και ήρθε η ώρα της παραδειγματικής τιμωρίας!

Η Louis Vuitton
Σε αυτό το κλίμα εντάσσονται και κάποιοι ακριβοπληρωμένοι  μεγαλοδημοσιογράφοι, οι πρώτοι διδάξαντες που πανάκριβου life style, που σήμερα στήνουν στον τοίχο και δείχνουν με το δάχτυλο μέσα από τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, όλους εμάς τους δυστυχείς, που τολμήσαμε και φέτος, παρά την κρίση, να αποκτήσουμε το smart phone των ονείρων μας, ή να κυκλοφορήσουμε με τη… Louis Vuitton ανά χείρας, σε ανάμνηση αλλοτινών, πολυτελών  καιρών…
« Φέτος τα Χριστούγεννα σημειώθηκε νέο ρεκόρ πωλήσεων στα καταστήματα κινητής τηλεφωνίας. Για ποια κρίση μου μιλάτε; Στην Ελλάδα δεν υπάρχει γυναίκα που να κυκλοφορεί χωρίς να κρατά μια Louis Vuitton, γνήσια παρακαλώ, όχι απομίμηση! Έχετε δει ποτέ τη Μέρκελ να κρατά τέτοια τσάντα; Πώς να μη χρεοκοπήσει αυτή η χώρα;», φώναζε αφηνιασμένος, χθες το πρωί μεγαλοδημοσιογράφος σε ραδιοφωνική του εκπομπή.

Θεός φυλάξοι, το αισθητικό μας πρότυπο σ’ αυτή τη χρεοκοπημένη χώρα, απέχει παρασάγγας από το τουριστικό σάνδαλο με το λευκό σοσόνι και το συντηρητικό ταγιεράκι της Μέρκελ.
Κι ακούγοντάς τον, θυμήθηκα τον Τσόμσκι και την περί ενοχής τεχνική την οποία ανέδειξε. Έλληνες ενοχοποιηθείτε! Μόνο έτσι θα σας κρατήσουν υπό έλεγχο, αδύναμους να αντιδράσετε!
Δημόσιο και ιδιωτικό χρέος
Κανένας από αυτούς που πραγματικά ευθύνονται για την οικονομική και κοινωνική κατάρρευση της χώρας δεν πρόκειται να σας μιλήσει για μια μικρή «λεπτομέρεια» αυτής της κατάρρευσης: Το χρέος της Ελλάδας δεν είναι ιδιωτικό. Δημόσιο είναι. Κι ας τιμωρείται από την έναρξη της κρίσης ο ιδιωτικός τομέας. Ανεργία, κλειστά μαγαζιά, κουτσουρεμένοι μισθοί, φτώχεια… 

Κι όμως, άλλοι τα φάγανε και όχι οι απλοί πολίτες, ακόμη κι αν αγόραζαν, με δανεικά από τις Τράπεζες, πανάκριβα σπίτια, αυτοκίνητα, αξεσουάρ. Δεν τα έκλεβαν, τα πλήρωναν με υπέρογκους τόκους, που είχαν ως αποτέλεσμα τη σκανδαλώδη κερδοφορία των Τραπεζών τα τελευταία χρόνια, όπως κάθε χρόνο αποτυπώνονταν στους ισολογισμούς τους.
Ο  Τ. Αράπογλου
Θυμάμαι σαν χθες, σε συνέντευξη Τύπου στη Ρόδο, στο ξενοδοχείο Park, τον τότε πρόεδρο της Εθνικής Τράπεζας Τάκη Αράπογλου. Οκτώβριος 2004, η Ελλάδα έβγαινε από τη διακυβέρνηση Σημίτη, τότε που άλλαξαν τα καταναλωτικά μας  πρότυπα, τότε που βάλαμε τα δάνεια, τις «φούσκες» και το Χρηματιστήριο στη ζωή μας.

Τότε που επανακαθορίστηκαν οι όροι του life style στην Ελλάδα, τότε που άρχιζε η αρχή του τέλους, αλλά κανένας δεν μας το είπε, κανένα δεν συνέφερε να μας το πει, αφού οι τότε κυβερνήσεις – και κυρίως η κυβέρνηση Σημίτη – πόνταρε στην επίπλαστη ευμάρεια των δανεικών, μαζί με τους επίσης επίπλαστους δείκτες ανάπτυξης της χώρας.
Είχα ρωτήσει τότε τον Αράπογλου, αν μια μικρή οικονομία όπως της Ελλάδας, άντεχε τον ορυμαγδό των καρτών και των δανείων που μας «χάριζαν» με το ζόρι οι Τράπεζες. Μου έδωσε την απολύτως καθησυχαστική απάντηση: «Στην Ελλάδα είμαστε πολύ κάτω του ευρωπαϊκού μέσου όρου, σε ότι αφορά τα τραπεζικά προϊόντα». Η πλήρης απενοχοποίηση της όποιας καταναλωτικής εκτροπής!
Τα όσα ακολούθησαν είναι γνωστά…
Οι ένοχοι
Σήμερα, οι αρχιερείς και υπηρέτες αυτού του συστήματος που καθημερινά βουλιάζει στα σκάνδαλα (λίστα Λαγκάρντ, ΕΟΤ, είναι μόνο της τρέχουσας επικαιρότητας) και βουλιάζει όλο και πιο βαθιά τη χώρα, έχουν το θράσος να εγκαλούν και να ενοχοποιούν τους πολίτες για το κατάντημά της, για να αποποιηθούν μέσω αυτής της… παγκάλειας επιχειρηματολογίας, τις δικές τους ευθύνες.
Γι αυτό σας λέω… Μη… μασάτε και μην ενδίδετε στην προσπάθεια χειραγώγησής σας, που σκοπό έχει να σωθεί το σαρκίον των πραγματικά υπευθύνων.
Κι εσείς κυρίες μου κρατήστε χωρίς ενοχές τη Louis Vuitton σας.

Εσείς τουλάχιστον δεν την κλέψατε!

Την πληρώσατε ένα σκασμό λεφτά και με τόκο παρακαλώ…

Ρένα Παυλάκη – Διακίδη

Grafida 

ΥΓ: Όχι δεν είχα ποτέ Lοuis Vuitton στη συλλογή μου, ούτε την εποχή της καταναλωτικής και χωρίς ενοχές (ελέω Αράπογλου) κραιπάλης. Την βρίσκω πολύ συντηρητική για τα γούστα μου…