Ένοχες απολαύσεις: Περί Γιουρο-Βίζιο(ν)

Αρχίζω με μία υπεύθυνη δήλωση με σκοπό να καταχωρηθεί στα ελαφρυντικά μου. Δηλαδή, ενδέχεται να αποδειχτεί και επιβαρυντική, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος με θέματα τόσο υποκειμενικά όσο το γούστο και δη το μουσικό, αλλά νιώθω την ανάγκη να την κάνω έτσι κι αλλιώς…

 

Λοιπόν, το κομμάτι των Κόζα Μόστρα με τον Αγάθωνα που κέρδισε χθες, και θα εκπροσωπήσει την εξωτική και αναξιοπαθούσα χώρα μας στη φετεινή γιουροβίζιον στη Σουηδία μου αρέσει.

ΝΑΙ μου αρέσει, και μάλιστα είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει με ελληνική συμμετοχή, και μία από τις ελάχιστες που μου συμβαίνει με συμμετοχή οποιασδήποτε χώρας.

 

Τώρα αυτό σημαίνει ότι επιτέλους κατάφερε η Ελλάδα να στείλει κάτι της προκοπής, σημαίνει ότι τα στάνταρ μου με τα χρόνια έπεσαν στα τάρταρα, δεν είμαι βέβαιος. Σίγουρα όμως το να επιμένω να παρακολουθώ ένα μουσικό θεσμό επί τόσα χρόνια όταν το 80% των συμμετοχών προκαλεί πόνο στ’ αυτιά μου (ενώ σχεδόν όλο το υπόλοιπο ποσοστό απλώς δεν τα ενοχλεί), υποκρύπτει μια δόση μαζοχισμού.

Αυτή όμως είναι ακριβώς η έννοια της ένοχης απόλαυσης, έτσι δεν είναι;

Σου αρέσει κάτι, κύριος οίδε γιατί ακριβώς, ξέρεις μέσα σου ότι είναι ντροπή αλλά καθώς εξομολογούμενη αμαρτία παύει να είναι τέτοια, την εξομολογείσαι και πας παρακάτω, στον επόμενο διαγωνισμό ας πούμε.

Επί χρόνια λοιπόν πονάνε τ΄ αυτιά μου μ’ αυτά που ακούω στα πλαίσια του «θεσμού» της γιουροβίζιον, είτε στον κυρίως διαγωνισμό, είτε στους προκριματικούς και δη στους ελληνικούς.

Όσο για τα μάτια; Κι αυτά πονάνε αλλά λίγο λιγότερο.

Λίγο κάνα μπούτι, κάνας πισινός, λίγο κάνα κουνηματάκι κάτι βλέπουμε να ευφραίνονται τα βασικά μας ένστικτα (εξ’ ου και ο τίτλος ο σωστός που θα πρέπει να είναι «Γιούρο-Βίζιο»).

Λίγο ο χαβαλές με τα απίστευτα κιτσαριά (πάνω αλλά και συχνότατα και κάτω από τη σκηνή), λίγο τα λαϊκά δικαστήρια που στήνονται στα τηλεπαράθυρα των πρωινομεσημεριανάδικων στην τι-βι, ειδικά σε περίπτωση «εθνικής» αποτυχίας να «πάρουμε» καμιά καλή θεσούλα, ε κάτι έχουμε να περιμένουμε.

Κι αν μάλιστα ληφθεί υπόψη ότι στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης όλα αυτά είναι τζάμπα, τότε το πακέτο δεν μπορεί να προσπεραστεί ελαφρά τη καρδία – όχι από μένα τουλάχιστον.

Λοιπόν έτσι έχουν τα πράγματα, οπότε περνάω στο ψητό και ρίχνω τα βασικά συμπεράσματά μου από τη χθεσινή βραδιά.

Η ματιά αν θέλετε ενός τύπου που αρέσκεται να παριστάνει τον κουλτουριάρη αλλά δε λέει όχι σε ολίγον (ή  περισσότερο) από γνήσιο τηλεσκουπίδι:

Για τους νικητές τα είπα. Δε γούσταρα ούτε γουστάρω τη φάτσα του Αγάθωνα (για ταβερνιάρης καλός είναι για ρεμπέτης δε μου κάνει και διαφωνώ οριζοντίως και καθέτως ότι αυτά τα δυο συγγενεύουν όπως φαίνεται ότι πάντες πιστεύουν τη σήμερον ημέρα), αλλά με έπεισε και η παρουσία του και κυρίως το μείγμα σκα-μπάλκαν της μπάντας.

Μου είναι αδύνατο να αντισταθώ στο είδος αυτό της μουσικής και μάπα να ήταν πάλι θα μου άρεσε. Αλλά μάπα ΔΕΝ ήταν, οπότε…

Λίγα λόγια για τους ηττημένους: Αυτή η Θωμαή Απέργη ακούγεται καλή, φαίνεται καλή αλλά κατά βάθος φαίνεται πως είναι μάπα το καρπούζι.

Ντεμέκ εμφάνιση, ντεμέκ κίνηση, ντεμέκ τα δόντια, ντεμέκ όλα.

Άρα θα έχει λαμπρό μέλλον στην ελληνική σόουμπιζ, ας μην ανησυχεί.

Η Χριστιάνα (αν θυμάμαι καλά το όνομα) με τον άλλον που παρίστανε το DJ είναι για λύπηση.

Και επειδή ήταν κάκιστοι, αλλά και επειδή δε μου φαίνεται ότι θα πείσουν κανέναν. Ούτε καν αυτούς που θα πείσει η Απέργη.

Σε ότι αφορά την Αγγελική Ηλιάδη, απογοήτευση.

Ναι μας έδειξε κρεατάκι, πήγε να το λικνίσει, αλλά ρε κοπελιά λίγο τσαγανό, λίγος αισθησιασμός, κάτι ρε αδερφέ.

Αλλά φευ, παγοκολώνα, πώς διάολο αρέσουν στους συν-ΕΛ-ληνές μου τέτοιες ακόμα να καταλάβω.

Το τραγούδι της ήταν κωμικό, αλλά αυτό δεν ήταν ούτως ή άλλως το ζητούμενο απ’ την εν λόγω συμμετοχή. Κρίμα και πάλι κρίμα.

Μερικές γενικές παρατηρήσεις για τους υπόλοιπους καλεσμένους του σόου: Σιχαίνομαι που το λέω αλλά οι έλληνες σταρίσκοι τύπου Μαρτάκη και οι ελληνίδες εκκολαπτόμενες στάρλετ σαν την Ντέμη π.χ. είναι καλύτεροι από τους αντίστοιχους ΡωσοΟυκρανοΝορβηγούς νικητές προηγούμενων διαγωνισμών.

Φαντάσου δηλαδή για πόσο χάλιες μιλάμε και πόσο χάλια είναι όλα αυτά τα εκατομμύρια που τους ψήφισαν.

Εξαιρώ την Παπαρίζου που είναι το αντίθετο της Ηλιάδη και ως γυναίκα και ως τραγουδίστρια, καθώς και την έτερη ορθόδοξη αδερφή μας, τη Σέρβα που τουλάχιστον έχει φωνή. Σε ότι αφορά την αιώνια πιπίνα Βίκυ Λέανδρος, τι να πει κανείς.

Η επιτυχία της όπως και της Μούσχουρη, στη Δυτική Ευρώπη, αποτελεί το βασικό επιχείρημα όποιου θέλει να επιχειρηματολογήσει για την παρακμή του Δυτικού πολιτισμού.

Κλείνοντας το «καλιτεχνικό» κομμάτι, respect στην Ελευθερία Ελευθερίου για το απαράμιλλο θράσος που επέδειξε να τολμήσει να σταθεί δίπλα στη συντοπίτισσά της Ήβη Αδάμου. Οι συγκρίσεις σε όλα τα επίπεδα στάθηκαν, πολύ φυσιολογικά, συντριπτικές και το γέλιο για όλους εμάς εξασφαλισμένο…

Και μια γενική, «σοβαρή» παρατήρηση: Πέρσι η ΕΡΤ δεν είχε μία και μας παρουσίασε το πιο άθλιο και φτηνιάρικο σόου, αν όχι όλων των εποχών, πάντως σίγουρα της τελευταίας δεκαετίας (εκείνο στο mall).

Φέτος με ακόμα μικρότερο μπάτζετ αποφάσισε να μην το κάνει καθόλου, μέχρι που μπήκε ο ιδιωτικός σταθμός MAD και το έκανε με δική του επιμέλεια χωρίς να χρεωθεί μία το δημόσιο ταμείο.

Το αποτέλεσμα (συγκριτικά τουλάχιστον); Το είδαμε.

Το ηθικό δίδαγμα για την ικανότητα του Δημοσίου να κάνει με λίγα πολλά;

Το παραλείπω ως ευκόλως εννοούμενο.

Ραντεβού λοιπόν τον Μάη για περισσότερες απολαύσεις, και περισσότερες ενοχές!

Ο Παραβάτης