Οι παλιάτσοι απειλούν την ευρωζώνη.

«Φρίττω με το γεγονός ότι κέρδισαν δυο παλιάτσοι»!

Αυτό δήλωσε ο Peer Steinbrück, μόλις έμαθε για το εκλογικό αποτέλεσμα της Ιταλίας.

Αναφερόμενος στους δυο «νικητές» Beppe Grillo και Silvio Berlusconi είπε: «Ο ένας είναι επαγγελματίας παλιάτσος που δεν τον πειράζει να τον αποκαλούμε κλόουν, ενώ ο άλλος είναι ένας παλιάτσος με ενισχυμένη τεστοστερόνη».

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο υποψήφιος του SPD, που μπορεί να διαδεχτεί την Μέρκελ, τα λέει χύμα.

Οι συμπατριώτες του γέλασαν αλλά και θύμωσαν συγχρόνως.

Στην Ιταλία προκλήθηκε μιντιακός σάλος.

Και ολοκλήρωσε την άποψή του λέγοντας πως «η εντύπωσή μου είναι πως στο φινάλε κέρδισαν δυο λαϊκιστές…», θυμίζοντας έτσι πως στην ευρωζωνική πολιτική σκηνή οι λαϊκιστές θεωρούνται χειρότεροι κι από τους κλόουν.

Οι εν λόγω δηλώσεις του ανάγκασαν τον Ιταλό πρόεδρο Giorgio Napolitano να ακυρώσει το ραντεβού για δείπνο που είχε μαζί του στο ξενοδοχείο Adlon του Βερολίνου.

Ο Steinbrück όμως δεν ζήτησε συγγνώμη. «Αυτά που είπα ισχύουν» τόνισε.

Και όπως όλα δείχνουν θέλει να είναι διαφορετικός καγκελάριος από την Μέρκελ. Ένας καγκελάριος που λέει αλήθειες, και που δεν μασάει τα λόγια του.

Το κόμμα του έκανε κάποιες ξεψυχισμένες προσπάθειες να τον προστατεύσει. Όπως είπε ο γενικός του γραμματέας Andrea Nahles «σχετικά με τον Berlusconi, το παλιάτσος είναι από τους πιο ήπιους χαρκτηρισμούς που θα μπορούσα να σκεφτώ».

Η κυβέρνηση της Μέρκελ εκμεταλλεύτηκε αυτή την ευκαιρία που της δόθηκε στο πιάτο για να επιτεθεί στον αντίπαλό της.

Όπως είπε η αναπληρώτρια πρόεδρος του FDP Sabine Leutheusser-Schnarrenberger «με αυτού του είδους τις δηλώσεις, ο Steinbrück αποδεικνύει ότι είναι ότι πρέπει για διασκεδαστής της τηλεόρασης, αλλά όχι για καγκελάριος»!

Με αυτά και με αυτά, οι ιταλικές εκλογές διείσδυσαν στην γερμανική προεκλογική εκστρατεία, και όλοι τώρα κρατάνε την αναπνοή τους.

Από την πλευρά της γερμανικής κυβέρνησης, το ιταλικό αποτέλεσμα επίσης δεν έκατσε καλά.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Steffen Seibert απλά δήλωσε πως η κυβέρνηση θα συνεργαστεί με την νέα ιταλική ηγεσία, όποια κι αν είναι αυτή .

Ο υπουργός Οικονομικών Wolfgang Schäuble χαριτολόγησε λέγοντας πως «δεν είμαστε ικανοποιημένοι, αλλά τι να κάνουμε; Αυτά έχει η δημοκρατία».

Πάντως, οι εκλογές της Ιταλίας κάθε άλλο παρά αστείες ήταν.

Ο οργισμένος λαός, που έχει σφίξει τα ζωνάρια  του, αντέδρασε δημοκρατικότατα και ειρηνικά, ψηφίζοντας πολιτικούς που αντιτίθενται στις πολιτικές της Μέρκελ, που του έχουν επιβληθεί.

Και μέχρι που άνοιξε το στόμα του ο Steinbrück, ο μεγάλος ηττημένος των ιταλικών εκλογών ήταν η ίδια η Μέρκελ.

Ο άνθρωπός της, ο πρωθυπουργός Mario Monti, ο μη εκλεγμένος τεχνοκράτης, ισοπεδώθηκε.

Είχε αναλάβει την βρώμικη δουλειά των μεταρρυθμίσεων, με την ανοχή και στήριξη των πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες όμως τον εγκατέλειψαν μόλις η οικονομία καταποντίστηκε, ρίχνοντας του το φταίξιμο.

Ο έτερος άνθρωπος της Μέρκελ, ο αρχηγός του Δημοκρατικού κόμματος Pier Luigi Bersani δεν πήρε αρκετές ψήφους, και για να κυβερνήσει θα πρέπει τώρα να συνεργαστεί είτε με τον Grillo είτε με τον  Berlusconi.

Το κίνημα του Grillo, με το μήνυμά του περί τερματισμού της λιτότητας και δημοψηφίσματος για το ευρώ, πήρε τις περισσότερες ψήφους από όλα τα υπόλοιπα κόμματα. Ο Grillo όμως δεν είναι ο ίδιος βουλευτής, και αρνείται να συμμετάσχει σε σχήματα συγκυβέρνησης.

Από την άλλη το οικονομικό ιστορικό του Berlusconi κάθε άλλο παρά άμεμπτο είναι. Έγινε πρωθυπουργός τρεις φορές, για σχεδόν δέκα ολόκληρα χρόνια. Από το 2001 όμως μέχρι το 2011, η Ιταλία είχε μια από τις πιο βραδυκίνητες οικονομίες του πλανήτη.

Τώρα ο καβαλιέρι επέστρεψε, παρά τα σκάνδαλα και τις δίκες, και θέλει, λέει, να εγκαταλείψει την λιτότητα!

Οι Ευρωκράτες ανησυχούν. Κι αυτό επειδή το περασμένο καλοκαίρι η ΕΚΤ ξεκίνησε κάτι που κατέληξε σε παγίδα, όταν ο Mario Draghi υποσχέθηκε να κάνει ότι χρειάζεται (να αγοράσει απεριόριστα ομόλογα από τα κράτη σε κίνδυνο) για να σωθεί το ευρώ.

Αυτή η υπόσχεση ηρέμησε τις αγορές.

Αλλά είχε και έναν όρο: Το κράτος αυτό θα έπρεπε να ζητήσει βοήθεια, και να εφαρμόσει πρόγραμμα αυστηρής λιτότητας. Μόνο έτσι δέχθηκαν η Γερμανία, και κάποια άλλα κράτη με λεφτά, να στηρίξουν την υπόσχεση της ΕΚΤ.

Αν η Ιταλία εγκαταλείψει την λιτότητα, δεν θα μπορεί να εκμεταλλευτεί την υπόσχεση του Draghi.

Θα πρέπει να αντιμετωπίσει τις χρηματαγορές από μόνη της.

Εν ολίγοις, θα βρεθεί ενώπιον γκρεμού.

Μπορεί να υπάρξουν κάποιες άλλες επιλογές, όπως η στήριξη από την ΕΚΤ άνευ όρων. Νομισματοποίηση του ιταλικού δημόσιου χρέους χωρίς ερωτήματα.

Αν αυτό πετύχαινε στην Ιταλία, τότε μπορεί να πετύχαινε και σε άλλα ταλαιπωρημένα κράτη.

Υποτίμηση δηλαδή του νομίσματος. Κάτι το οποίο οι κεντρικές τράπεζες κάνουν συχνά.

Έτσι όμως, το γερμανικό όνειρο για ένα σκληρό νόμισμα θα «δολαριοποιούνταν»!

Και αυτό θα μπορούσε  να οδηγήσει σε νομισματική εξέγερση.

Κάτι που οι Ευρωκράτες δεν θέλουν να σκέφτονται.

Για αυτό και επιτίθενται στην Ιταλία.

«Δεν υπάρχει επιστροφή…», είπε ο πρόεδρος της ΕΕ Herman Van Rompuy, «δεν έχουμε τέτοια πολυτέλεια…».

Ο Γάλλος Επίτροπος Michel Barnier πρόσθεσε πως «η Ιταλία δεν έχει επιλογές…», ενώ ο  υπουργός Εξωτερικών του Λουξεμβούργου Jean Asselborn τόνισε πως «αυτό είναι μια καταστροφή για την Ευρώπη», θρηνώντας κι αυτός για την κυριαρχία του λαϊκισμού.

Όσο  για τον Manuel Barroso, αυτός φοβάται μη τυχόν και το πάθος κατά της λιτότητας που υπάρχει στη Ιταλία μεταδοθεί και αλλού. Όπως είπε «ελπίζω να μην υποκύψουμε στον πειρασμό του λαϊκισμού επειδή αυτό ήταν το αποτέλεσμα σε ένα κράτος μέλος».

Έτσι, όλοι υπογραμμίζουν έμμεσα το πόσο εύθραυστη είναι η ευρωζώνη.

Οποιοδήποτε μικρό πράγμα μπορεί να την διαλύσει.

Η δημοκρατία, αντί να θεωρείται ως θεμελιώδης δύναμη, άρχισε να θεωρείται ως απειλή.

Αν ένα «λάθος» κόμμα, ή ένας αντικαθεστωτικός λαϊκιστής, ή ένας δισεκατομμυριούχος εχθρός της λιτότητας κερδίσει τις περισσότερες ψήφους σε μια μόνο χώρα, τότε κινδυνεύει να καταρρεύσει ολόκληρο το οικοδόμημα των 17 χωρών.

S.A.

Blacklisted News