Όσα φάμε και όσα πιούμε, και όσα αρπάξει….

Δεν ξέρω πως και πότε θα τερματιστεί η κρίση που σιγωτρώει την Ελλάδα και την ευρωζώνη εδώ και κάποια χρόνια, αλλά ξέρω ότι έχει φέρει τα πάνω κάτω σε πολλά από όσα θεωρούσαμε δεδομένα εδώ και δεκαετίες.

Το τελευταίο από αυτά ήταν και η προχθεσινή απόφαση του Eurogroup να φορολογήσει εκτάκτως, με ένα σεβαστό ποσοστό, τις καταθέσεις των κυπριακών τραπεζών.

Μετά από ένα καθαρά μαφιόζικο τελεσίγραφο του τύπου: Θα σου κάνουμε μια προσφορά που δεν μπορείς να αρνηθείς....

Πρόκειται για πρωτοφανή (εδώ και πολλές δεκαετίες) απόφαση, που ενέχει πάρα πολλούς κινδύνους για την χρηματοπιστωτική σταθερότητα ολόκληρου του κόσμου.

Και αυτό κυρίως διότι παίζει επικίνδυνα παιχνίδια με την ανθρώπινη ψυχολογία, η οποία αποτελεί ίσως την βασικότερη παράμετρο στην οικονομία.

Δεν γνωρίζω τι θα αποφασίσει τελικά η κυπριακή βουλή, και τι μέλλει γενέσθαι με την Κύπρο, και αργότερα με την ευρωζώνη ολόκληρη.

Είναι όμως μια ευκαιρία να δούμε στη πράξη το δίλημμα του ποιος θα κάνει πίσω πρώτος.

Αυτό δηλαδή που προπαγάνδιζε διακαώς ο Τσίπρας εδώ και πολλούς μήνες αναφορικά με την Ελλάδα και την Γερμανία.

Ένα όμως από αυτά που προκάλεσε η κρίση γενικότερα, και η περίπτωση των κυπριακών καταθέσεων ειδικότερα, είναι το ότι άλλα μας μάθαιναν τόσα χρόνια, και άλλα ζούμε.

Ακόμη θυμάμαι σαν χθες τις εκθέσεις που καλούμασταν να γράψουμε στο σχολείο για τα καλά της αποταμίευσης.

Ακόμη θυμάμαι σαν χθες τις παραινέσεις γονιών και δασκάλων να είμαστε νομοταγείς, σώφρονες, και πάνω απ όλα νοικοκύρηδες.

Ακόμη θυμάμαι να μιλάνε όλοι για την εξασφάλιση της εργασίας τους μέσω μιας θέσης στο δημόσιο, λόγω της (συνταγματικά κατοχυρωμένης) μονιμότητας.

Ακόμη θυμάμαι το προαιώνιο όνειρο του Έλληνα να αποκτήσει το δικό του κεραμίδι.

Και άλλα τέτοια πολλά…

Και τι γίνεται τελικά;

Τι βλέπουμε στη πράξη;

Οι νοικοκύρηδες της Ελλάδας, που κόπιασαν και απέκτησαν τη δική τους στέγη, καλούνται να πληρώνουν χαράτσια επί χαρατσίων, έτσι ώστε να χρηματοδοτηθεί το μπατιρημένο κράτος, που κάποια λαμόγια οδήγησαν στη χρεοκοπία.

Πολλοί εξ αυτών, είναι σαν να πληρώνουν νοίκι στο ίδιο τους το σπίτι.

Κάποια άλλοι, χρόνια καλομαθημένοι εισοδηματίες, με τα ακίνητά τους πλέον ανοίκιαστα, τρέχουν και δεν φτάνουν, με τους φόρους να πέφτουν χιαστί…

Την ίδια ώρα, που οι διάφοροι επιτήδειοι κερδοσκόποι, τυχάρπαστοι, ακόμη και οι απλοί απατεώνες, την βγάζουν καθαρή, αφού είτε δεν έχουν τίποτα στο όνομά τους, είτε μεγαλώνουν τις τάξεις των «αγανακτισμένων» του κινήματος ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ.

Από την άλλη, με βάση αυτά που βλέπουμε στη Κύπρο, καταρρίπτεται και η μυθοποίηση της αποταμίευσης, που χρόνια μας πιπιλούσαν με αυτήν το μυαλό.

Γιατί να αποταμιεύσω, όταν μπορεί ανά πάσα στιγμή να μου τα πάρει νόμιμα το κράτος;

Την ίδια ώρα που ο μάγκας ο φίλος μου τα είχε κάτω από το στρώμα, ή τα είχε κάνει λίρες, ή δεν ξέρω γω τι, και άντε να του τα βρει ο Αναστασιάδης (ή ο Στουρνάρας) να του τα φορολογήσει…

Κάτι ανάλογο πάθανε και οι δικοί μας εδώ ομολογιούχοι, που όχι μόνο αποταμίευσαν, αλλά με τον τρόπο τους ενίσχυσαν το κράτος.

Πάρτε τώρα να’χετε…

Για να μην αναφερθώ και στους δημοσίους υπαλλήλους, και το χουνέρι που πάθανε ξαφνικά με τις διαθεσιμότητες, τις αργίες, και τις απολύσεις…

Συμπέρασμα;

Το όσα φάμε, όσα πιούμε, και όσα αρπάξει ο κώλος μας, αρχίζει να ακούγεται όλο και πιο ελκυστικό το τελευταίο διάστημα… ή αλλιώς άρπαξε να φας και κλέψε να έχεις, διότι ειδάλλως εσύ ο νοικοκύρης  θα την πληρώσεις.

Strange Attractor