Η στροφή προς την πολιτική επήλθε αποκλειστικά από το σοκ που βίωσε ο ελληνικός λαός από την ύφεση στην οικονομία; Ήταν μια καταδίκη του πολιτικού και αξιακού συστήματος της Μεταπολίτευσης; Μπορούν οι τάσεις που καταγράφηκαν στις εκλογές του Ιουνίου να στηρίξουν προτάσεις που θα φέρουν αποτελέσματα για την Πατρίδα και τον Πολίτη κι αν όχι ποια θα ήταν αυτή η ιδεολογική πλατφόρμα πάνω στην όποια θα μπορούσαν να στηριχτούν;
Η δυναμική της επαναπολιτικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας αποτυπώθηκε ξεκάθαρα για πρώτη φορά στις Αυτοδιοικητικές Εκλογές του 2010 και κατόπιν με τις δυο Εθνικές Εκλογές του 2012. Ειχε να κάνει με την μείωση της επιρροής των παραδοσιακών κομμάτων, την ποσοστοτική άνοδο των δυο ακρών του πολιτικού φάσματος και την εκλογική αποχή που χαρακτηρίστηκε ως ενσυνείδητη καταδίκη του Μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος. Και στις τρεις περιπτώσεις οι τάσεις αυτές απομάκρυναν την πολιτική αντιπαράθεση από την ουσία του διακυβεύματος και αναλώθηκαν στην συνθηματολογία, την άρθρωση ξεχασμένων διλλημάτων (ελεύθερη ή κρατικά καθοδηγούμενη οικονομία, θέση της Ελλάδας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ), την επανεμφάνιση καταδικασμένων από την ιστορία ιδεολογιών και την έμμεση υποστήριξη κρουσμάτων πολίτικης βίας.
Όπως αποδείχθηκε, οι τάσεις αυτές, ιδιαίτερα από τις εκλογές του Μαΐου, όχι μόνο δεν μπορούσαν να στηρίξουν προτάσεις ικανές να φέρουν αποτελέσματα αλλά οδηγούσαν σε πολιτικό αδιέξοδο σε μια περίοδο που η χωρά ειχε ανάγκη κυβέρνησης. Η εικόνα των πολιτικών αρχηγών που πετούσαν την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης ο ένας στον άλλο ως «καυτή πατάτα» είναι αδιάψευστος μάρτυρας. Η λύση ήρθε μετά από μια ακόμη εκλογική μάχη και μέσα από την συνεργασία των μετριοπαθών αστικών δυνάμεων, με κυριότερο κυβερνητικό εταίρο την Νέα Δημοκρατία και πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά.
Εκεί βρίσκεται η ουσία, στην συνένωση δυνάμεων μετριοπαθών στον λόγο και δυναμικών στην δράση, ικανών να φέρουν λύσεις. Αν και είμαστε η χωρά οπού ο δογματισμός και η στείρα αντιπαράθεση έχει θριαμβεύσει κατά το παρελθόν, η «ισχύς εν τη ενώσει» είναι η μονή στάση που μπορεί να λειτουργήσει εποικοδομητικά για το μέλλον. Τα προβλήματα της χώρας δεν μπορούν να λυθούν και η ζωή του πολίτη δεν μπορεί να καλυτερεύσει μέσα από δογματισμούς και φανατισμούς, μέσα από έπαρση αλαζονεία και αποκλεισμούς .
Η επιστροφή στο Κέντρο της Κοινωνίας, όπως αυτό εκφράστηκε από τον Κώστα Καραμανλή, αποτελεί, ίσως, την μοναδική ιδεολογική πλατφόρμα πάνω στην όποια μπορούν να συνενωθούν δυνάμεις και να παραχθεί πολιτική. Αντίθετα, κατά το πρόσφατο παρελθόν το Κοινωνικό Κέντρο κατηγορήθηκε ως ιδεολογικός «αχταρμάς» από τους φίλους, λόγω έλλειψης στρατηγικής, και πολιτικό τέχνασμα από τους αντίπαλους και ιδιαίτερα από την αριστερόστροφη κρατικοδίαιτη νομενκλατούρα η όποια κυριαρχούσε στην πολιτική επικοινωνία κατά την περίοδο 2004-2009. Σήμερα αποτελεί την μονή ιδεολογική συνιστάμενη η όποια θα μπορούσε να λειτουργήσει επιτυχώς υπό τις δεδομένες συνθήκες. Το Κοινωνικό Κέντρο δεν διαχωρίζει το Λαό από το Έθνος, βασίζεται στο αξιακό σύστημα της Δημοκρατίας και επενδύει στην ομαλότητα. Στην κοινωνία υπερασπίζεται το κοινωνικό κράτος με σύνεση εκεί που το πρόβλημα υπάρχει εμποδίζοντας κάποιους να κερδοσκοπούν μέσα από αυτό. Στην εξωτερική πολιτική λειτούργει με ρεαλισμό στηρίζοντας τις στρατηγικές επιλογές του ελληνικού λαού για την θέση της Ελλάδας στον κόσμο. Στην οικονομία απορρίπτει τις εξαρτήσεις και τις διαπλοκές και στηρίζεται στις παραγωγικές δυνάμεις του τόπου που επιζητούν μεταρρυθμίσεις και εξωστρέφεια.
Έτσι, η Νέα Δημοκρατία και ο Αντώνης Σαμαράς, ως η κυρίαρχη πολιτική δύναμη της χώρας θα πρέπει να στραφεί και πάλι προς το Κοινωνικό Κέντρο στο επικείμενο συνέδριο του κόμματος. Ενώνοντας δυνάμεις από την παραδοσιακή Δεξιά και τον ριζοσπαστικό Φιλελευθερισμό έως το δημοκρατικό Κέντρο θα ξαναδημιουργήσει μια παράταξη έτοιμη να χαράξει μακροπρόθεσμες στρατηγικές και να δώσει μάχες για το μέλλον της χώρας .
Κούτρας Δημήτριος
Μεταπτυχιακός Φοιτητής Διεθνών και Ευρωπαϊκών
Σπουδών Πανεπιστημίου Πειραιώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου