Ο εθνικός μας στοχαστής, και οι … γκέι!

Ο Νότης Σφακιανάκης αποτελεί σε γενικές γραμμές την πιο παραστατική ενσάρκωση του παραδοσιακού Ελληνάρα.

Είναι αμόρφωτος, κακόγουστος, μιλάει με περισσή αυτοπεποίθηση για πράγματα που δεν γνωρίζει, θεωρεί τον εαυτό του πανέξυπνο, και διαπνέεται από το πνεύμα ομοφοβίας που χαρακτηρίζει τους περισσότερους Έλληνες, των οποίων το πνευματικό εύρος εκτείνεται μεταξύ μπουζουκιών και ακριβών αυτοκινήτων.

Δεν με εκπλήσσει το μίσος και οι ρατσιστικές επιθέσεις που εξαπολύει ανά διαστήματα.

Με εκπλήσσει το γεγονός ότι εξακολουθεί να βρίσκει τον τρόπο και την όρεξη να το κάνει.

Παραδείγματα σαν αυτό του Σφακιανάκη, με κάνουν να πιστεύω ότι ο ομοφοβικός λόγος στην Ελλάδα έχει αγγίξει καινούργια επίπεδα παραλογισμού και ανοησίας.

Σε άλλες χώρες, οι γκεϊ συνηθίζονται, η σχετική νομοθεσία προοδεύει, οι συντηρητικοί επαναπροσδιορίζουν τα όρια της σκέψης τους.

Εδώ, για κάποιο λόγο, υπάρχει μια συμπαγής άρνηση προς κάθε πολιτισμική εξέλιξη, μια έντονη καχυποψία απέναντι στον ανθρωπισμό ως αντίληψη και ως απτή εκδήλωση.

Ο τόπος δεν βρίθει απλώς από οπισθοδρομικά μυαλά, αλλά από άτομα που δεν διστάζουν να επιχειρηματολογήσουν (!) για να στηρίξουν πρωτόγονες, ρατσιστικές διαθέσεις, οι οποίες αποδοκιμάζονται όχι από τον εκάστοτε αντίλογο, αλλά από την επιστήμη και την κοινή λογική.

Ο Σφακιανάκης δεν θεωρεί ύβρη την προσβλητική του φλυαρία.

Πιστεύει πραγματικά ότι εκφέρει μια λογική γνώμη, και υπάγει το ρατσιστικό χρώμα των λεγομένων του στη σφαίρα της ελευθερίας λόγου.

Είναι πολύ περίεργο, βέβαια, που οι δημοκρατικοί θεσμοί εξυπηρετούν το μένος του, αλλά δεν εμπνέουν το σεβασμό και την ανοχή του.

Ένα από τα ψεγάδια του κόνσεπτ της δημοκρατίας είναι ότι χαρίζεται ακόμη και σε εκείνους που τη χρησιμοποιούν ως βολικό πρόσχημα για να μεθοδεύσουν την ανατροπή της.

Η απέχθεια του Σφακιανάκη (και του κάθε Σφακιανάκη) απέναντι στη θηλυπρέπεια των ανδρών δεν αποτελεί άποψη.

Αποτελεί μονοδιάστατη αισθητική θεώρηση που βασίζεται αφενός στην προκατάληψη και αφετέρου στην έλλειψη εξοικείωσης.

Το σχήμα της "άποψης" είναι μια κίβδηλη επίκληση στη δημοκρατία, που επιχειρεί να μεταμφιέσει την ομοφοβία σε δικαίωμα.

Αυτό δεν μπορεί να γίνεται ανεκτό.

Οι φορείς που σπεύδουν να περιορίσουν και να τιμωρήσουν την δημόσια έκφραση εξ αφορμής ενός αδιάφορου τηλεοπτικού θεάματος ή μιας αμελητέας λεκτικής προσβολής, πρέπει επιτέλους να εστιάσουν σε εκείνους που επιδιώκουν ή επιτρέπουν την παραβίαση θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων μέσω της ουσιαστικής δηλητηρίασης του δημόσιου λόγου.

Για πολλοστή φορά, ο Νότης βγήκε να μιλήσει περί "αρσενικών", "θηλυπρεπών", και "αντιαισθητικών ανδρών", διαπλέκοντας με την χαρακτηριστική του αμετροέπεια, τις προσωπικές του αντιλήψεις περί αισθητικής με τα έμφυτα ή επίκτητα, στυλιστικά γνωρίσματα των ανδρών. 

Γιατί πρέπει, όμως, να μας αφορά μια ακόμη παραληρηματική επίθεση στη διαφορετικότητα και ποιοί είναι εκείνοι που ξανά και ξανά δίνουν βήμα σε έναν άνθρωπο που πιστεύει ότι η Ακρόπολη χτίστηκε από εξωγήινους και ότι τα περιοδικά έκαναν τους άντρες γκέι;

Η μερίδα του Τύπου που εκμεταλλεύεται τη γραφικότητα του Σφακιανάκη, συμβάλλοντας κερδοσκοπικά στη διαιώνιση βασανιστικών στερεοτύπων, δεν μπορεί μια ζωή να αντιμετωπίζεται ως άμοιρος ευθυνών επιχειρηματικός φορέας, που αντλεί τη δύναμή του από τη λαϊκή ζήτηση.

Κάποια στιγμή θα λογοδοτήσει για την ηθική της κενότητα, και η εγκληματική υποκρισία της (πόσοι γκέι άραγε βγάζουν λεφτά από την μιντιακή προβολή του Σφακιανάκη;) θα αποτελέσει την αφορμή για να της γυρίσουν την πλάτη αρκετοί από τους υποστηρικτές της. 

Lifo