Τα παρτάλια…

Το έτος 1935 ο Στάλιν, ανίκητος πίσω από την στολή της κομμουνιστικής μονοκρατορίας, διατάσσει τον τουφεκισμό δωδεκάχρονων παιδιών τα οποία αντιτίθεντο στον ολοκληρωτισμό της ρωσικής ψυχής, πετώντας στα στελέχη της μαρξιστικής τάιγκας, σάπιες πατάτες και ξεχασμένους κάλυκες από τις αστραπιαίες εκκαθαρίσεις εν ονόματι του λαού που έτρωγε αρουραίους, φλοιούς δέντρων και ανθρώπινη σάρκα στα βαγόνια προς την Σιβηρία.

Η Δημοκρατική φιέστα, με αδήριτη πεποίθηση αιωνιότητας, θυμάται τον Heidegger που εξόριζε την σκέψη καθώς η τελευταία αθετούσε τους όρους με την ειλικρίνεια για να περιγράψει την ύπαρξη με γνώμονα τον έρωτα.

Η οικουμενικότητα, φυλλοβόλα κι απροσάρμοστη στο ελληνικό χώμα, χαρίζει χρώματα με πινελιές Pynchon καθώς η εγχώρια παράνοια θυμίζει τον θόρυβο των ελικοφόρων MIG-35 πάνω απ’το Λένινγκραντ, εν μέσω πνευστών που εμψύχωναν τους Ρώσους μέχρι την Λευκή Θάλασσα.

 

Θυμάμαι παλιότερα, τις αναγνώσεις κάτω απ’τον ανηλεή ουρανό του περασμένου Αυγούστου, όταν αθέτησα το συμβόλαιο της τυποποίησης της δικτατορίας των πολλών, χάριν της ασύλληπτης δημιουργίας που απαιτεί καθαρό μυαλό, αστραπιαίους συνειρμούς και λεκτική σύνεση όταν η αισθητική ασχήμια των επιτετραμμένων της αποδόμησης, θεωρεί το πεπερασμένο μοναδική διάσταση για καθαρά συντακτικούς τύπους στα ισλαμοπάρτι της ψηφιακής δυστυχίας.

Φυσικά δεν υπάρχει αντιπροσωπεία του Reichskommissar για να απαιτήσει την εκκένωση του σανατορίου με μοναδικό όρο την κατασκευή τάφρου για τα πτώματα.

Ο Χίτλερ επαίρετο για το γερμανικό μάρκο καθώς δεν στηριζόταν δήθεν στο χρυσό αλλά άξιζε περισσότερο απ’αυτόν.

Στο φαιοκόκκινο πανηγύρι της ημεδαπής, όπου οι αισθήσεις περιορίζονται κατ’οίκον με διαγγέλματα πατερναλιστικής απολυτότητας, η παραβατικότητα διατηρείται στο ψυγείο με άνετη πλειοψηφία.

Μου είναι πλέον πολύ δύσκολο να γράφω για όσα συμβαίνουν.

Αισθάνομαι σαν τον Όσβαλντ, όταν μοίραζε φυλλάδια για την Κούβα στο κέντρο του Ντάλας.

Σαν να αναπολώ σε κάποιο ντράιβ-ιν την χαριτωμένη πραγματικότητα των Αμερικανών που χάζευαν φωτογραφίες των πυραυλικών εγκαταστάσεων των Σοβιετικών απ’τα κατασκοπευτικά U2.

Το Κογκρέσο πίεζε τον Κέννεντυ για βομβαρδισμούς.

Εν έτει 2013, ο όχλος εξισώνει τους θανάτους από βλακώδη υπαιτιότητα με κυβερνητικά ονόματα.

Δεν κάνει το ίδιο όταν λιντσάρισε τους τέσσερις εργαζόμενους της Μαρφίν.

Θυμίζουμε το μίσος του Ράιχ εναντίον της Σαξονίας και της Θουριγγίας, την αναβλητικότητα για τις επανορθώσεις στη Λωζάνη, τα λόγια του Ντιντερό όταν συνάντησε την Αικατερίνη Ντάσκωφ.

Ξεχνώ προφανώς ότι τα λογικά σοφίσματα τύπου Descartes αποτελούν ίδιον της ελληνικής κυκλικότητας η οποία συλλέγει αντί να επιλέγει, ουρλιάζοντας.

Δεν απαιτώ τυποποιημένη μαθηματική τοποθέτηση, δεν περιμένω θαύματα, δεν περιμένω ο κόσμος να γίνει καλύτερος.

Εξάλλου η χρόνια δηκτικότητα με άλλοθι το κράτος δεν είναι ιάσιμη.

Η full-time ενασχόληση με την μη τήρηση απολύτων μεγεθών στις Δημοκρατίες, καλύπτει άπειρες αναπηρίες με πρόσχημα την αλληλεγγύη για τον φαντασιακό ρόλο του ήρωα που εναντιώνεται στις εκάστοτε εξουσίες.

Μόνο που η συνθήκη της Βεστφαλίας είναι πλέον τετελεσμένο γεγονός και η Ευρώπη κατακερματίστηκε στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, παραδίδοντας τα μαθήματα Δημοκρατίας των Ιαπώνων στα χέρια των ΗΠΑ.

Ο ήρωας του Ρίγκαν ήταν ο Calvin Coolidge· το πορτρέτο του τελευταίου στόλιζε τον τοίχο του Λευκού Οίκου.

Το laissez-faire έχει διαστρεβλωθεί πολλάκις καθώς το δίκιο απαιτεί εντοπιότητα γλυκοπατάτας εν είδει εγκριμένων πολιτικών δικαιωμάτων, αναμειγνύοντας συνθήματα της Ρούμελης με την απόβαση στη Σικελία λόγω εντολής Τσόρτσιλ που κοίταζε λάγνα τα Βαλκάνια πριν την απόβαση στη Νορμανδία.

Στοχάζομαι νοσταλγώντας το μέλλον.

Η χώρα ποτέ δεν κατάφερε να συσπειρωθεί για το φιλόδοξο εγχείρημα της πρωτοπορίας.

Αναλίσκεται στις ηλιθιότητες Κασιδιάρη, σε βανδαλισμούς καταστημάτων και δημοσίου κτήματος, φτύνοντας εκεί που έγλειφε όταν ανέμιζε τα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ πριν την κάλπη.

Δεν με πείθουν τα προσχέδια του επαναστατικού μπρίου από τις εκ του ασφαλούς επάλξεις.

Οτιδήποτε λάβει χώρα, θα πλήξει τους άφρονες, τους ψυχιατρικά ανένταχτους και τα παρτάλια που ομιλούν για τον καπιταλισμό, καθήμενα στα λεφτά των πνευματικών δικαιωμάτων του μπαμπά, της σταθερής εργασίας και του τζίρου των 50.000€, δείχνοντας με το δάχτυλο τους δήθεν προνομιούχους συνταξιούχους των ΔΕΚΟ (εξαιρέσεις υπάρχουν, ωστόσο) που το ετήσιο εισόδημά τους είναι 15.800€ μετά τις περικοπές.

Συστήνω τις εκδόσεις του ΜΙΤ και τακτικά ταξίδια στην αλλοδαπή.

Λυπάμαι αλλά δεν θα ζεις αιώνια.

The Elf at Bay