Κινηματογράφος για … αρπαχτές!

Από τη μια, με τον «Ακάλυπτο» και τον Πέτρο Φιλιππίδη, χυδαίος, φτηνός, ανθυποτηλεοπτικός λαϊκισμός.

Από την άλλη, με το «Πλοίο για την Παλαιστίνη» του Νίκου Κούνδουρου, ασυγκράτητος, χαοτικός ελιτισμός.

Το ’να χέρι νίβει τ’ άλλο και μαζί μαλάζουν το γεροντομωρό του Greek Cinema.

Πρώιμη εβδομάδα ελληνοκινηματογραφικών Παθών!

Εντελώς Ακάλυπτοι…

Τάχα μου κωμωδία.

Τάχα μου καυστικά σχόλια εναντίον της λαμογιάς και της διαφθοράς.

Τάχα μου σενάριο.

Τάχα μου σκηνοθεσία.

Τάχα μου γελάκια.

Τάχα μου «εμπορική ταινία».

 Τάχα μου «κωμωδία για το μεγάλο κοινό».

Τουτέστιν, αρπαχτή και ό,τι βγει!

Το στόρι, η ιδέα, το κατιτίς δηλαδή, αναφέρεται στην ομότιτλη τηλεοπτική σειρά της δεκαετίας του ’90.

Με πρωταγωνιστές το δίδυμο Καφετζόπουλος - Παρτσαλάκης.

Αν μπω στον κόπο να συγκρίνω το πρώτο -το τηλεοπτικό ντε- με το δεύτερο, το κινηματογραφικό, τότε ο μεν Καφετζόπουλος είναι επιπέδου Γούντι Αλεν, ο δε Πέτρος Φιλιππίδης κάτι σαν ανθυπο-Ψάλτης.

Sorry, Peter. Αν και εξαιρετικός κωμικός, εδώ κατρακυλάει και πιάνει επιδόσεις του τύπου «Θεέ μου, πόσο χαμηλά έπεσα!».

Δεν πειράζει. Ουδείς αλάνθαστος!

Ποιος φταίει;

Μα φυσικά οι τρεις -παρακαλώ- σεναριογράφοι.

Καθώς και ο σκηνοθέτης. Προερχόμενος από «καλλιτεχνική σχολή», υπογράφοντας στο παρελθόν ιστορίες για το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Αφού, σου λέει, δεν τα κατάφερα ως «καλτ» σκηνοθέτης, ας επιχειρήσω ως «εμπορικός» της παραγωγής «Καραγιάννης Καρατζόπουλος».

Πλάνη. Μεγιστοτεράααστια.

Το Σινεμά είναι ένα και το αυτό.

Γιατί ανά τους... αιώνες κυκλοφόρησαν και κυκλοφορούν μπαλαφάρες ως καλλιτεχνικές ταινίες και αριστουργήματα ως εμπορικές.

Και τούμπαλιν.

Φταίει και ο Φιλιππίδης.

Μεγάλο παιδί και άριστος επαγγελματίας είναι.

Ας πρόσεχε.

Για να καταλάβετε, δηλαδή, η διαφημιστική του εμφάνιση, εκεί που παριστάνει τον μπακαλόγατο Κώστα Χατζηχρήστο λέγοντας «Τρικαλινό τετράμηνης ωρίμασης, το τυρί στις δόξες του», δέκα κλικ πιο πάνω απ’ αυτό το αλαλούμ.
Πάμε στο ψητό. Το πρώτο ημίωρο, εντελώς χαοτικό.

Η μάνα χάνει το παιδί και το παιδί τη μάνα.

Το δεύτερο αρπάζει παραμάσχαλα το Βατοπέδι, τον Εφραίμ και την (υπουργό) Βασούλα -προφανώς την Παπανδρέου- που την υποδύεται η Ζουμπουλία περιφέροντας το όνομά της και καθόλου το χάρισμά της από το «Παρά πέντε». Κοντολογίς, τα αυτονόητα χωρίς κουκούτσι πρωτοτυπίας.

Και στο τρίτο ημίωρο σκηνοθετείται η «κηδεία» του απατεώνα Ανδρέα Ακάλυπτου προκειμένου αυτός να γλιτώσει από τα νύχια της Δικαιοσύνης.

Άρες μάρες κουκουνάρες.
Το διά ταύτα μελαγχολικό.

Γιατί ενός αλαλούμ μύρια έπονται.

Όπως ο πολυχρησιμοποιημένος Γεράσιμος Σκιαδαρέσης.

Όπως η ταλαιπωρημένη Κατερίνα Λέχου.

Όπως η Ζουμπουλία.

Όπως σχεδόν άπαντες.

Μοναδική παρηγοριά στον άρρωστο, το νωχελικό σουλατσάρισμα της Τζένης Θεωνά (που μαζί με τη Ζέτα Μακρυπούλια συγκροτούν το δίδυμο των κατάλληλων ενζενί για κομεντί), καθώς και μερικές ατάκες όπως «One, two, three καλά, δηλαδή Τρίκαλα», «Αυτή γιατί την έφερες; Τα κατοικίδια τ’ αφήνουμε σπίτι», «Σε περίοδο κρίσης ο Ακάλυπτος δίνει λύσεις».

Ακόμα, το άσμα των Goin’ Through παρέα με ελάχιστες στιγμές από την «κηδεία».

Εν κατακλείδι, μείνε σπίτι παρέα με τις σειρές made in Τουρκία.

 Πλοίο για την Παλαιστίνη: Mασόνοι, Αραβες, πουτάνες και Εβραίοι…

Στη θέση του θα το έθαβα.

Στην καλύτερη περίπτωση, θα το έβλεπα ολομόναχος. Προκειμένου να καταλάβω πώς διάολο κατάφερα και έκανα τέτοιο «πράγμα». Ειλικρινά σας λέω. Από τα δέκα πρώτα λεπτά τσιμπιόμουνα.

Μα είναι δυνατόν;

Ο δημιουργός ενός «Δράκου» να υπογράψει τον πλήρη ορισμό του χάους και της ασυναρτησίας;

Με απλά λόγια, μέχρι και το φινάλε «ντεν κατάλαβα τίποτα!».

Όπου μεταξύ 2006 και 2007 (αν δεν κάνω λάθος) ομάδες Αράβων, μασόνων, Ισραηλινών και ναζιστών, παρέα με δεκάδες πόρνες από τις πρώην ανατολικές χώρες περιμένουν με τα πόδια στα τσιγκέλια κάποιο πλοίο στο Μικρολίμανο, εκεί ντε, στην ταβέρνα του «Δουράμπεη», που στη συνέχεια θα προσαράξει στην Παλαιστίνη. Ενδιαμέσως κάποια δημοσιογράφος «κοιμάται» με πρώην ναζί και προκειμένου να αποσπάσει πληροφορίες για τον αφανισμό της Εβραίας μάνας της παριστάνει την ερωμένη λέγοντας «γάμησέ με, βρομιάρη ναζί, είμαι η μικρή σου Λόλα! Γάμησέ με, σκύλε!».

Σκηνές που χάρτινα και πλαστικά παραπέμπουν στον «Θυρωρό της νύχτας» με Σάρλοτ Ράμπλινγκ.

Ενδιαμέσως, ακόμα, οι Άραβες κυκλοφορούν στα σοκάκια ενδεδυμένοι ως αρματολοί και κλέφτες.

Σκηνές που παραπέμπουν στον «Λόρδο Βύρωνα», του Κούνδουρου φυσικά.

Και ενδιαμέσως, ακόμα, οι δεκάδες πόρνες από Ρωσία, Ρουμανία και Βουλγαρία να πηγαινοέρχονται στον φακό ως φιγούρες από το «Μπορντέλο», του Κούνδουρου πάλι, λέγοντας σε σπασμένα ελληνικά τα εξής χαριτωμένα και ιλαροτραγικά: «Εγκώ όχι πουτάνα, τέλω ντουλέψει» - «Ρωσία τελείωσε, Γκορμπατσόφ τελείωσε. Κομμουνισμός τελείωσε. Τώρα κόκκινη μαφία, λεφτά και πουτάνες» -

«Τι τέλει; Αυτό τέλει; Εσύ αρσενική πόρνη» -

«Η Σβετλάνα ντεν έχει αφεντικό. Μουνί έχει. Αφεντικό τέλει γκαμίσι. Εγκώ ντεν τέλει»  

«Ζήτω Ελλάντα, ζήτω ντιμοκρατία. Μου κλέψανε την γκελάδα μου».

Να προχωρήσω;

Άσε καλύτερα. Το διά ταύτα εντελώς απλό: μεεεε!

Δημήτρης Δανίκας

Πρώτο Θέμα