Μανχάταν.

Δεν υπάρχουν λεζάντες στα δρώμενα· πόσω μάλλον υπέρτιτλοι για τους αδαείς.

Το πολιτικό τοπίο θυμίζει τις εφηβικές χίμαιρες που οι περισσότεροι εγκατέλειψαν στο όνομα της θεσμικής αρετής.

Χαμόγελα και χάδια που χάνονται σταδιακά καθώς η ευτυχία θεωρείται placebo για τους αιθεροβάμονες, τους τυχερούς και τους ύποπτα φιλήδονες.

 

Ο γύρος του κόσμου δεν αποτελεί δέλεαρ καθώς στην Ελλάδα καταστρατηγείται η αίσθηση της ευθύνης με αγελαίο πείσμα για τις εντυπώσεις στα σκονισμένα σαλόνια. Θυμίζουμε την ανημπόρια των Ρώσων στην δυτικοποίησή τους από τον Μεγάλο Πέτρο, θλιβερό δείγμα απαισιοδοξίας σε έρευνα των New York Times την δεκαετία των ’70s λόγω άκρατου πληθωρισμού, ανικανότητα σύλληψης προσδοκιών εξαιτίας της προπαγάνδας άνωθεν που εξακολουθεί να ζει με όρους και αισθητική αγγλικής αποικίας στο ναδίρ· πόσο αστείοι φαίνονται οι παρίες που κατατρύχονται από τον αόρατο εχθρό.

Κανείς δεν ξέρει ότι η δουλεία είχε καταργηθεί το 1833 στις Βρετανικές Δυτικές Ινδίες.

Οι άλλοι πάντα φταίνε· οι εκτός χωριού.

Καθώς καπνίζω, οι ανάγκες λιγοστεύουν αλλά οι λέξεις εξακολουθούν να εμπαίζουν την λογική.

Οι αλγόριθμοι υπάρχουν για να ελέγχουμε τον κατηγορηματικό λογισμό: πληρότητα, εγκυρότητα, ταυτολογία, συμπέρασμα.

Αισθάνομαι μια φτερωτή ανακούφιση όταν διαβάζω Εγγονόπουλο διότι η απαγγελία με ξεγέλασε πολύ νωρίς καθώς οι στίχοι είναι αχάριστοι.

Συνδικαλιστές, σοσιαλφασίστες, σούργελα με πλακάτ, παλιάτσοι που θυμίζουν τους απεργούς των ΗΠΑ το 1877, αμαθή καθοίκια που στενάζουν με αηδία λόγω αντιπάθειας σε πρόσωπα και όχι λόγω αμιγούς ιδεολογίας.

Ο οικονομολόγος Askenazy και η παρέα του, μας πληροφορεί ότι η εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους της Γαλλίας κοστίζει γύρω στα 40 δισεκατομμύρια ευρώ κατ’έτος. Ωστόσο, οι βουλευτές που λοιδορούνται στο κοινοβούλιο ψηφίζονται από αυτούς που απαιτούν πολυτέλειες, προχειρότητα και φτωχές συμπερασματολογίες, κραδαίνοντας την κομματική σημαία στα δύσκολα.

Ο πόλεμος της Κορέας δεν έδωσε παράταση ζωής μόνο στον μακαρθισμό αλλά και στην αμφισημία της κουτοπονηριάς στα βαλκανικά υποζύγια που ακούν τα εκκλησιαστικά κηρύγματα από ηχεία, προσομοιάζοντας τα βλήματα πυροβολικού και τις βόμβες Ναπάλμ σαν μαριονέτες του ΟΗΕ.

Ο αναλφαβητισμός, η αδιαφορία, ο ανιστορικός τρόπος σκέψης, οι αιτιακές αναγωγές που καταργούν το λελογισμένο οικουμενικό συνεχές, τα φιλοσοφικά φληναφήματα με την χεγκελιανή φενάκη της ηρωικής νεότητας που πεθαίνει νομοτελειακά λίγο πριν τα τριάντα, η εμμονή στο παρελθόν με αιματολογική έξη, η γραφειοκρατική λαγνεία που επαίρεται προ τετελεσμένου γεγονότος λόγω έμφυτης ροπής στον βανδαλισμό, στο χάος και στις σύντομες φράσεις διότι η χειραγώγηση είναι γλυκιά κι ο χρόνος πολύτιμος, φέρουν το βάρος της σύντομης επανάστασης με άλλοθι το καπιταλιστικό άχθος: διανθισμένο με λόγια καφενείου, εποπτικό στήριγμα 140 χαρακτήρων στο twitter και εκτενείς λογομαχίες στα τραπέζια για την κραυγαλέα φύση της εθνικής υπερβολής.

Ο Καστοριάδης έχει έτοιμη την απάντηση: «Ο γοτθικός ρυθμός δεν απορροφάται από το ροκοκό».

Απολύτως σωστό αν και οτιδήποτε κρίνεται μακριά από την μαρξιστική παράνοια, θεωρείται υποψήφιο θύμα εξολόθρευσης· όπως η Ρώμη στα μάτια του Αττίλα· η Κυανή Ακτή στα μάτια του Μουσολίνι· οι Εβραίοι στα μάτια του Χίτλερ· οι Γερμανίδες προέφηβες στα μάτια του Κόκκινου Στρατού· οι Ισπανοί στα μάτια των Βαυαρών.

Ό,τι δεν συμβαδίζει στο κοπάδι με τα πρόβατα, εκτελείται.

Άρα ο λύκος είναι πάντα ο συστημικός.

Λογικά σφάλματα και θέσφατα.

Πρώην βασιλοχουντικοί, νυν αναρχοφασίστες· εικοσάχρονοι κάφροι που χαιρετούν ναζιστικά· πρεζάκια και θανατοκουβαλητές· καταθλιπτικές αραχνομούνες με έμφαση και ταλέντο στην μελαγχολική καταγραφή της ανθρώπινης κίνησης· θεοκρατική έξαρση, λιμοκοντόροι εισοδηματίες που θαυμάζουν τους Πρώσους που προσάρτησαν τα γερμανικά δουκάτα υπό το βλέμμα του φασίστα Ναπολέοντος Γ’· συριζοφασίστες που επιθυμούν η κρίση να χτυπήσει και σένα· αφού η κρίση με χτυπά, εσύ γιατί να μείνεις στην απ’έξω;

Η δικτατορία των πολλών· το μίσος που είναι καθ’όλα συντηρητικό, υποκριτικό και φτηνό λόγω χωριάτικης καταγωγής που δείχνει με το δάχτυλο.

Δεισιδαίμονες, ρουφιάνοι, αιμομίκτες, αντιδημοκράτες που ενθυμούνται τις εξεγέρσεις του 1848 και την επιθυμία της Γαληνοτάτης για εξουσία κι εμπόριο.

Εν Ελλάδι, η αυτοκράτειρα οφείλει να δίνει γιους στο έθνος διότι έτσι επιτάσσουν τα δυσάρεστα παραδείγματα της Αικατερίνης των Μεδίκων, της Άννας της Αυστριακής και της Δήμητρας Λιάνη-Παπανδρέου.

Μια χώρα που γεννά ηλιθίους για να μην θεωρηθεί ανίκανη και στέρφα· χωρίς μέτρο· άεργοι που εφησυχάζουν τους άχρηστους λιβελοκάφρους με οικονομικούς όρους φαλλικής ευτυχίας· το απαίσιο πρόσωπο της μπανανίας μετά το φιάσκο του 2004: πληρώνω τον μαλάκα που κοίταζε εκστασιασμένος την θεά των όφεων χωρίς να έχει ιδέα· τον συνταξιούχο του ΟΤΕ· τα σπασμένα μάρμαρα του Συντάγματος· τους σταλινιστές του ΚΚΕ· τους ελαττωματορθοδόξους χρυσαυγίτες· τις αλόγιστες κοινωνικές δαπάνες· την απουσία κοινωνικού ελέγχου· το δημοσιονομικό χάος· το τεράστιο κράτος· την άγνοια της τιμωρίας· την πολυνομία· το «όλοι σ’ένα τσουκάλι βράζουμε»· την απαξία των νόμων και της παιδαγωγικής συνείδησης· τους τραμπουκισμούς των κομμάτων, την βραδύνοια του καθενός που ονειρεύεται εμφυλίους, ικριώματα και πρωτοτυπία ιδεών (αλίμονο!), χωρίς συμμετοχή στο δυσεπίλυτο κοινωνικό σύστημα, ωστόσο.

Κανείς δεν θέλει να μπλέξει στα δύσκολα.

Φτάνει να χαζεύουμε τους ουρανοξύστες.

The Elf at Bay