Η ρεβάνς...

Τις ημέρες που δεν γράφω, περπατώ στους δρόμους της Αθήνας, καταγράφοντας εικόνες καθώς δεν έχω το ταλέντο της συγκινησιακής αυτοδικαίωσης, της υψηλής μορφικής αυτοδυναμίας, μουτζουρώνοντας λέξεις σε λευκό χαρτί, πόσω μάλλον να μετασχηματίσω το ρομαντικό μου πάθος σε παγανιστικό αίσθημα, δεδομένου ότι δεν νοσταλγώ· επιθυμώ την ομαλή μετάπτωση στην ανυπαρξία, με μια αυθεντική μυθιστορηματική αντίθεση ιδανικών.

Τα πρόσωπα μεταλαμπαδεύουν αυτό που κουβαλούν στο πυρηνικό τους οπλοστάσιο. Θάνατο, ανημπόρια και προπάντων την πεποίθηση ότι άπαντες οφείλουν να αγγίξουν την κατατρεγμένη ψυχολογία του παρία, λόγω συνήθειας και φονταμενταλιστικού οίστρου: αφού η κρίση με χτύπησε, θα χτυπήσει και σένα.

 

Η Ιστορία δεν λαθεύει ποτέ.

Πόσο εύκολο είναι να κουνάς το δάχτυλο απ’την περιστρεφόμενη καρέκλα, δείχνοντας με νόημα την λανθάνουσα κόλαση που διέπει το σοσιαλφασιστικό πνεύμα που συστήνει το χάος, εκφράζοντας δήθεν μια πολιτειακή θέση, παίζοντας video games.

Η αρμοδιότητα του κατηγορείν δεν αποτελεί ίδιον του δικαστικού κλάδου.

Δεν είχα ιδέα για τα σκοτεινά, λογοκριμένα όνειρα του περίγυρου. Η απομόνωση στα ευρύχωρα διαμερίσματα γίνεται μακάβρια δεδομένου ότι ο ένοχος βρίσκεται έξω απ’την πόρτα· ποτέ από μέσα.

Δεν βρίσκω πλέον χαμόγελα παρά μόνο σενάρια εθνικού διχασμού προς επίρρωση της εγωιστικής έκφρασης με τα πάμπολλα επίθετα.

Φαντάζομαι ότι αν ζούσε ο δικτάτορας Μεταξάς θα παρέμενε ενεός και λίαν ευχαριστημένος, αφού ο εξορθολογισμός των λειτουργιών του Κοινοβουλίου απαιτεί αίμα, ανατροπή θεμελιωδών αρχών του Δημοκρατικού πολιτεύματος και αναμάσημα περιθωριακού ζόφου, τύπου ΣΕΚΕ στον Μεσοπόλεμο.

Η Αριστερά της Κατοχής ενώ ηττήθηκε, δεν έμαθε απ’τα λάθη της.

Όταν ο Churchill αφίχθη την παραμονή των Χριστουγέννων του 1944 στην Αθήνα, οι κομμουνιστές έσφαζαν με αντιμοναρχική λύσσα αντιφρονούντες ενώ οι Δεξιοί δεν ορρωδούσαν προ της οικουμενικής ανάγκης για ειρήνη και συναίνεση.

Το εθνικό ταμπού παραμένει κακορίζικο, χυδαίο και ανεύθυνο: η συνεννόηση αφορά τους αδύναμους, η διαστροφή κι η διαφθορά τοπικιστικό χάρισμα μέσω τηλεφακού για τις εντυπώσεις, οι κώδικες για μια νέα αφετηρία ασυνάρτητο αίνιγμα με μαθηματικοποιήσιμο πρόσημο έωλου δωσιλογισμού.

Οι κοινωνικές κατηγορίες, ημιμαθείς και υστερικές, προσφεύγουν στην εύκολη λύση του αντικαπιταλιστικού αγώνα.

Ξεχνούν ότι οι ατομικές ελευθερίες, η ελευθερία της γνώμης και του Τύπου, το διαθέσιμο υλικό της επιστήμης χωρίς περιορισμούς νοηματοδότησης, η απουσία λογοκρισίας, είναι λίγα από τα δώρα της φιλελεύθερης Δημοκρατίας.

Μια βόλτα από το Αμερικανικό Σύνταγμα, το Βρετανικό Κοινοβούλιο και τα κιτάπια του Συντάγματος της Τροιζήνας, θα πείσει τον συμπλεγματικό αντιρρησία από πόζα, που ακκιζόμενος με χειρονομίες Λουδοβίκου ΙΣΤ΄λίγο πριν την απόπειρα του τελευταίου να ξεφύγει στο εξωτερικό, εναντιώνεται στα Δημοκρατικά κεκτημένα με αποφασιστικότητα Ροβεσπιέρου.

Οι εκτελεστικές επιτροπές της επαναστατικής καθαρότητας δέρνουν ασχέτους που κραδαίνουν την ελληνική σημαία στα Εξάρχεια, πρώην βασιλόφρονες νυν αναρχοφασίστες, διέπονται από το σύνδρομο του θέσφατου, λόγω αποτυχημένης θητείας και μπόλικης ρεύσης ως δόκιμοι μοναχοί στον Άθω.

Οι φιλοδοξίες προσωπολατρίας, βεβιασμένης κυριαρχίας στο κρεβάτι λόγω παλινδρομικής αντίδρασης με ποζάτη δυσάρεστη αρνητικότητα κύρους για να μην αποφύγουμε το κοπάδι του «ανήκειν κάπου» και κατανάλωσης ενορμήσεων με εφόδιο  την αγένεια, την αδιάφορη συνουσία και την άγνοια της σωκρατικής παράδοσης διαβάζοντας Αυγουστίνο, οδηγούν στην 9η Θερμιδόρ αλλά χωρίς αξίες.

Τι παραμένει στο ημεδαπό πανηγύρι;

Τραμπούκοι του ΠΑΜΕ, ασυνάρτητα φαντασιωσικά φαντάσματα αντίληψης, σπασμωδική μέθεξη μπροστά από οθόνες, μακροσκοπική κλίμακα ακαθόριστης σκέψης.

Η πρακτική θεματοποίηση, ο προσδιορισμός του κοινωνικού πράττειν και φέρεσθαι, το κοινωνικό συμβόλαιο με πίστη στα Δημοκρατικά Ιδεώδη, η ανάγκη για μεταρρυθμίσεις, προσκρούουν στο κεκαλυμμένο αρχέτυπο του Ελληνίσκου φουκαρά: με φωνή στεντόρεια, έλλειψη ζήλου και αμιγώς φασιστικό προσανατολισμό με την συζυγική μονογαμία ως βραβείο, εξαπολύει μύδρους για τον παιδικό του πόνο, εναλλάσσοντας επιχειρήματα σαν εμπειριστής σε τυφλό ξέσπασμα αγνότητας, απαιτώντας να μην τον αμφισβητείς ενώ ο ίδιος κριτικάρει την λογική σου, τις απόψεις και την θέαση του κόσμου ανά δευτερόλεπτο, σίγουρος για τα αποτελέσματα της άνοιας στο θεσμιζόμενο δίκαιο του μυαλού του που μισεί την Εκκλησία αλλά παντρεύεται σ’αυτήν.

Αντιλαμβάνομαι πλέον ότι η φιλία και η νόηση δεν χρειάζονται την καντιανή ηθική για ένα φιλόδοξο φιλοσοφικό concept.

Αυτό που χρήζει αλλαγής είναι το υποβόσκον μίσος που απαιτεί ποινική ρήτρα υποταγής για οικειοθελή συμμετοχή.

Δεν σφάξανε.

The Elf at Bay