Ανθέλληνες.

Αν μεγάλο μερίδιο της κακοδαιμονίας μας το αποδίδουμε στον παράγοντα του ανθελληνισμού και τη δράση των απανταχού εκφραστών του σε κάθε ιστορική εθνική μας καμπή, τότε θα έπρεπε να συνυπολογίσουμε και την πρώτη ύλη που προσφέραμε αφειδώς σε αυτούς που μας ασκούσαν αμείλικτη κριτική.

Από τα πιο μικρά έως τα πιο κρίσιμα, κοινός παρονομαστής ήταν η ασυνεννοησία και η διχόνοια.

Αφού η εικόνα που είχαμε οι μισοί για τους άλλους μισούς ήταν η χειρότερη δυνατή και αυτό εκπέμπαμε, γιατί να μπουν στον κόπο οι «απέξω» να μας φιλοτεχνήσουν;

Μια τούρκικη ιστορία αναφέρει ο Νίκος Καζαντζάκης.

Όταν ο Αλλάχ έφτιαξε τον (δικό του) κόσμο, έβαλε σε ένα ταψί έναν εκπρόσωπο από κάθε έθνος.

Τον Τούρκο τον έφτιαξε εννοείται από τα καλύτερα υλικά, μέλι, γάλα κ.λπ. ενώ τον Έλληνα από ό,τι χειρότερο και δύσοσμο μπορείτε να φανταστείτε (είπαμε, η Ιστορία γράφτηκε στη βαριά κουζίνα των απέναντι).

Η συνέχεια στο ταψί ήταν απρόβλεπτη.

Ο Έλληνας έριχνε κάτω στο πάλεμα τον Τούρκο, τον Εγγλέζο, τον Γάλλο, τους έκανε ζάφτι όλους.

Ο Αλλάχ έπεσε σε βαθιά περίσκεψη.

Συγκάλεσε συμβούλιο σοφών και ξανάφτιαξε τους ανθρώπους, έναν από κάθε φύλο ανά έθνος, αλλά αυτή τη φορά έριξε στο ταψί δύο Έλληνες. Η έμπνευσή του πέτυχε. Οι δύο δικοί μας άρχισαν να τρώγονται μεταξύ τους αφήνοντας τους άλλους στην ησυχία τους να απολαμβάνουν το θέαμα…

Το νήμα μιας παραλλαγής αυτής της ιστορίας το ξετυλίγαμε φωναχτά, δεκαετίες τώρα, αυτοεξαιρούμενοι από οιαδήποτε φυσική ή ηθική αυτουργία στα κακώς κείμενα, διευρύνοντας ολοένα το μέτωπο του ιδιότυπου ντόπιου ανθελληνισμού.

Οι δικές μας παρέες και κυρίως εμείς οι ίδιοι βρισκόμασταν μακράν υπεράνω των άλλων.

Δηλαδή των «ελληναράδων», υπηκόων της κουτοπονηριάς, της φθηνής επίδειξης, του νεοπλουτισμού, της κομματοκρατίας, του καμουφλαρισμένου χυδαίου και της λαμογιάς.

Αλλά και των βλακών.

Κι αν καλοπροαίρετα πιστέψουμε ότι στο στρατόπεδο των «μη ελληναράδων» ανήκαμε τόσοι πολλοί, τότε σε αυτή την πολιτισμική, προ κρίσεως, ακήρυχτη αναμέτρηση, η πλειοψηφία υποχωρούσε ατάκτως, αφήνοντας στο πεδίο ως λάφυρα αφ’ υψηλού διαπιστώσεις.

«Η Νεώτερη Ελλάδα παραδέρνει ανάμεσα στην Σκύλλα και την Χάρυβδη των διαλυτικών πολώσεων» συμπυκνώνει ο Στέλιος Ράμφος στο πρόσφατο ερμηνευτικό εγχειρίδιο της κοινής πια αγωνίας μας «Ο άλλος” του καθρέφτη».

Ο ίδιος περιγράφει διαφορετικά τον ζωτικό χώρο του ταψιού μας: «Ο μακροχρόνιος εθισμός σε παραδόσιμες προνεωτερικές μορφές ζωής και η οικοδόμησι ενός πολιτικού συστήματος σε πελατειακή βάσι απέτρεπαν τα όποια αποφασιστικά βήματα. Αντί να κλείνη η απόστασι τρόπου ζωής από τις απαιτήσεις της ιστορικής πραγματικότητος, μεγάλωνε διαρκώς, με τα αποτελέσματα που βιώνουμε σπαρακτικά σήμερα».

Οι αχόρταγες ματιές των αλλοεθνών ανθελλήνων συνεχίζουν να πέφτουν στο ταψί μας.

Κώστας Λεονταρίδης

Καθημερινή