Είναι σάπιο το υλικό… δυστυχώς!

Ακούω και διαβάζω διάφορους, κατά καιρούς, που έμπλεοι εθνικής περηφάνιας οργίζονται με την κυβέρνηση που θέλει να «ξεπουλήσει» σε ξένους κομμάτια της δημόσιας και εθνικής μας περιουσίας.

Η πράξη αυτή, λένε, ισοδυναμεί με εθνική προδοσία!

Και στη συνέχεια καταφέρονται εναντίον των διάφορων κυβερνητικών παραγόντων, που είναι τόσο «άχρηστοι, και τόσο υποδουλωμένοι σε ξένα συμφέροντα», που αντί να στρώσουν τον κώλο τους κάτω και να αναδιοργανώσουν- εξορθολογίσουν τις δημόσιες επιχειρήσεις κλπ, αυτοί προτιμούν να τις πουλήσουν, και μάλιστα όσο όσο!

Θα συμφωνούσα κι εγώ με τις παραπάνω διαπιστώσεις καταγγελίες, αν ήμουν πιο … αθώος.

Ή πιο αφελής.

Είμαι όμως σίγουρος, πως όσοι υποστηρίζουν την παραμονή αυτού του είδους της δημόσιας περιουσίας, υπό τον έλεγχο του κράτους, είναι απλά αιθεροβάμονες, για να μη πω τίποτα χειρότερο…

Όλοι όσοι πιστεύουν ότι με μια απλή πολιτική βούληση, ακόμη κι αν ο πολιτικός ηγέτης μας ήταν ο Ιησούς ο ίδιος, θα άλλαζε κάτι στον τρόπο λειτουργίας αυτών των επιχειρήσεων ή των οργανισμών, και θα γίνονταν αποτελεσματικοί, πλανώνται πλάνην οικτράν.

Κι αυτό διότι όσο και να θέλει (που δεν θέλει) η εκάστοτε κυβέρνηση να βάλει τάξη, δεν μπορεί!

Και δεν μπορεί διότι το όλο υλικό είναι σάπιο.

Το ανθρώπινο δυναμικό, δυστυχώς, σε ένα μεγάλο του βαθμό, είναι διαβρωμένο και σαθρό.

Ένα κλασικό παράδειγμα είναι η άλλοτε ιδιωτική Ολυμπιακή, που πέρασε στα χέρια του κράτους, και μέσα σε ελάχιστα τέρμινα κατέληξε σε μια μαύρη τρύπα εισροής εσόδων, που ζημίωσε επί δεκαετίες τον δημόσιο κορβανά.

Η περίπτωσή της θα έπρεπε να διδάσκεται στα πανεπιστήμια όλου του κόσμου.

Τα παραδείγματα όμως είναι πολλά.

Δυστυχώς η πάστα του μέσου νεοέλληνα δεν είναι καλή, κι ας λέμε μεταξύ μας διάφορα εθνεγερτικά για να περνάει η ώρα.

Έχουμε στο πετσί μας τη ρεμούλα, την αρπαχτή, την γρηγοράδα, την κομπίνα, το αραλίκι, και άλλα πολλά, κι αυτό φαίνεται προς τα έξω.

Όχι ότι ο ιδιωτικός τομέας είναι καλύτερος… ίσα ίσα.

Εκεί κι αν δεν θεοποιείται το κέρδος εις βάρος του οτιδήποτε άλλου.

Δεν είδατε τις αποκαλύψεις με το αλογίσιο κρέας (Πολωνίας) σε ποσοστό έως και 50% στα κατά τα άλλα αγνά και γνήσια ελληνικά αλλαντικά;

Ο μέσος νεοέλληνας δεν κάνει για οργανωμένες προσπάθειες.

Είναι καλός ως ατομικός παίκτης, ή ως μικρομεσαίος.

Όταν ενταχθεί σε μια μεγαλύτερη προσπάθεια (ιδιωτική ή δημόσια), καταρρέει και χάνει τη μπάλα.

Κοιτάζει το δένδρο και όχι το δάσος.

Εξ ου και τα χάλια μας σε όλα τα μεγάλα επίπεδα, δημόσια και ιδιωτικά.

Το μυαλό μας είναι στην πουστιά, για ίδιον όφελος.

Δυστυχώς.

Κι αν λειτουργεί στο βαθμό που λειτουργεί το δημόσιό μας, αυτό οφείλεται (θα βαρεθώ να το λέω) σε ένα ποσοστό 20-30% υπαλλήλων, που έχουν ανατροφή και φιλότιμο.

Όλα τα άλλα είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.

Τώρα όσον αφορά στις ενστάσεις κάποιων, ότι δηλαδή πουλάμε που πουλάμε, γιατί δεν τα δίνουμε στους Ρώσους, που κάνουν και καλύτερες προσφορές;

Σε αυτό τι να απαντήσει κανείς;

Για αυτό, όσοι υποστηρίζουν με πάθος αυτή την άποψη, ας κάτσουν κι ας διαβάσουν λίγο νεώτερη ιστορία, ελληνική και παγκόσμια, λίγο διεθνείς σχέσεις, λίγο στρατηγικές σπουδές, λίγο ψυχολογία, και μετά ας επανέλθουν με το ίδιο ερώτημα (το οποίο θα τους έχει απαντηθεί ήδη).

Τι άλλο να πω;

Strange Attractor