Ούτε ψύλλος στον κόρφο του Σαμαρά….

Η χώρα μας βρίσκεται για τα καλά μέσα σε μια απέραντη κρίση, με τον περισσότερο κόσμο να είναι γονατισμένος οικονομικά, και μουδιασμένος ψυχολογικά.

Το κλίμα είναι βαρύ, και όπου κι αν κοιτάξει κανείς, πέρα από λουκέτα, βλέπει και συνοφρυωμένες φάτσες.

Τα χαστούκια είναι πολλαπλά, και πέφτουν χιαστί… με ρυθμό πολυβόλου.

Και η κρίση, ξέφυγε πλέον από τα οικονομικά πλαίσια, και πέρασε στα ψυχολογικά.

Οι περισσότεροι συμπατριώτες μας περπατάνε στους δρόμους ζαλισμένοι, σαν ζόμπι, κάνοντας υπολογισμούς μέσα στο μυαλό τους για το πώς ακριβώς θα βγάλουν τον μήνα.

Κι αυτό ισχύει για όσους έχουν ακόμη κάποιο εισόδημα, έχουν δηλαδή εργασία, ή έστω τρώνε από κάποια έτοιμα που είχαν βάλει στην άκρη για τα γεράματα.

Οι υπόλοιποι, οι άνεργοι δηλαδή, μαζί με τους υποαπασχολούμενους, αλλά και τους περισσότερους συνταξιούχους, τρέχουν και δεν φτάνουν.

Και όσοι εξ αυτών θέλουν να είναι στοιχειωδώς εντάξει με τις υποχρεώσεις τους, τα χρέη, τα χαράτσια, κλπ. τρέχουν διπλά και τριπλά.

Οι άλλοι, τα έχουν παρατήσει προ πολλού…

Και άσχετα με τις φιλότιμες προσπάθειες της κυβέρνησης, να βάλει μια τάξη, να βοηθήσει με τα στεγαστικά και λοιπά δάνεια κάποιους από αυτούς, το αποτέλεσμα είναι πενιχρό.

Διότι πέρα από τους 40 όρους και προϋποθέσεις, υπάρχει και το (παράλογο) πλαφόν του ετήσιου εισοδήματος των €25.000.

Εδώ η κυβέρνηση έκανε λάθος.

Δεν θα έπρεπε να υπάρχει τέτοιο όριο.

Τέλος πάντων.

Και ποιοι είναι αυτοί που μέσα σε αυτό το γενικά αρρωστημένο κλίμα ζουν το όνειρο;

Εκτός από τον Αλέξη, τον Σκουρλέτη και τις συνιστώσες τους, εκτός από τον Ριχάρδο, την κα Σούλα στη Καρδίτσα, και λοιπούς παρόμοιους πολιτικούς και … επενδυτές, το όνειρο το ζουν όλοι αυτοί που έχουν όραμα την διάλυση της χώρας, και την επιστροφή της σε καταστάσεις αλήστου μνήμης.

Και δεν μιλάω μόνο για τους φιλοχουντικούς, ή τους χρυσαυγίτες, που βρήκαν γήπεδο και παίζουν, προσαρμόζοντας την νεότερη ιστορία στα δικά τους καλούπια (και πείθοντας ηλιθίους), αλλά και σε κάποιους γιαλαντζί κομμουνιστές, που προβάλλοντας παντού την άρνηση για την άρνηση νομίζουν πως θα πειστεί ο λαός και θα τους ακολουθήσει στον δρόμο του ολέθρου και της… μπομπότας.

Μέσα λοιπόν σε αυτό το σιχαμερό κλίμα, δεν θα’ θελα να είμαι ούτε ψύλλος στον κόρφο του Σαμαρά.

Ο οποίος, πλην ελαχίστων δικών του συνεργατών, που στέκονται δίπλα του παράγοντας το όποιο έργο παράγεται,  έχει να αντιμετωπίσει:

1-Ένα κόμμα ξένο και εχθρικό προς αυτόν, μοιρασμένο μεταξύ ντορικών και καραμανλικών, γεμάτο από τις κλασικές γαλάζιες ντιντίδικες γλίτσες.

Με διάφορους που σήμερα γλείφουν, κι αύριο θα είναι οι πρώτοι που θα λιθοβολούν.

2-Ένα συνονθύλευμα υπουργών, ο καθένας εκ των οποίων τοποθετήθηκε εκεί, σε μια προσπάθεια εξισορρόπησης δεκάδων αντικρουόμενων θέσεων, απόψεων, και ιδεολογιών.

3-Μια συγκυβέρνηση αποτελούμενη από τον ξεπεσμένο πρίγκιπα Βενιζέλο, και τον γκρίζο «σοσιαλδημοκράτη» Κουβέλη, που τόσο σε προσωπικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο δεν θεωρώ ότι έχουν την παραμικρή σχέση με τον πολιτικό αλλά και τον άνθρωπο Σαμαρά.

4-Μια τρόικα, η οποία με τα διάφορα κλιμάκια της, που μας επισκέπτονται σε τακτά διαστήματα,  επεμβαίνει επί παντός επιστητού στα εσωτερικά της χώρας, σε βαθμό να συγκυβερνά.

5-Μια αντιπολίτευση που απαρτίζεται από κάθε καρυδιάς καρύδι.

Από νοσταλγούς του Χίτλερ και του Πατακού, έως την συνιστώσα τάδε που στο καταστατικό της έχει ως βασική απαίτηση τον αφοπλισμό της αστυνομίας και του στρατού!

Και στη μέση τους ψεκασμένους του Πάνου…

6-Μια Μέρκελ και έναν Σόιμπλε που μας μισούν κυριολεκτικά, ο καθένας για τους δικούς του συμπλεγματικούς προσωπικούς λόγους.

7-‘Ένα διαλυμένο προ πολλού δημόσιο, με επίορκους, κοπανατζήδες, και με την πλειοψηφία των υπαλλήλων του, να είναι απλά ανεπαρκείς.

Και με μηδέν χρήματα παρακαλώ… που δουλεύει (θα το ξαναπώ) χάρη στις φιλότιμες προσπάθειες ενός 20% το πολύ των Δ.Υ. , οι οποίοι τρέμουν τώρα και τις «εφόδους» των (και καλά) Ράμπο του Ρακιντζή, αφού για τους  επαγγελματίες αδιάφορους πέρα βρέχει όπως πέρα έβρεχε ανέκαθεν.

8-Μια αστυνομία, που ελλείψει κονδυλίων, και ελλείψει αξιοπρεπών αμοιβών, απλά υπάρχει για να υπάρχει, καλύπτοντας μόνο τα πολύ σοβαρά ζητήματα. Σε όλα τα υπόλοιπα απέχει κρυπτόμενη.

9-Έναν λαό, γνωστό σε όλους μας, που ακόμη και μέσα σε αυτή την εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση, παλιμπαιδίζει, συνεχίζοντας να ξημεροβραδιάζεται στον Κιάμο, να παρακολουθεί τουρκικά σήριαλ, να βρίζει την όποια προσπάθεια ανασυγκρότησης, και να δίνει τριαντάρια στον ΣΥΡΙΖΑ, που το μόνο που υπόσχεται είναι μια επιστροφή στις εποχές των παχέων αγελάδων, πλην όμως χωρίς να υπάρχει μία (αυτή τη φορά). Τώρα το πώς καταφέρνει και πείθει, είναι άλλο θέμα, και για αυτό σας παραπέμπω σε ένα άλλο σημείωμα που είχαμε δημοσιεύσει πρόσφατα περί της «εγγενούς ηλιθιότητας» των πολλών.

10- Και τέλος βέβαια, αν και υπάρχουν πολλά ακόμη, να μη ξεχάσουμε τις συντεχνίες που συνεχίζουν να βυσσοδομούν σαν να μη πέρασε ούτε μια μέρα από τις εποχές των μαϊμού επιδοτήσεων.

Συντεχνίες, κάστες, κλειστά επαγγέλματα, ωράρια καταστημάτων, εκβιαστές υψηλόμισθοι που συνεχώς απειλούν με απεργίες, και άλλα πολλά…

Και όλα αυτά μέσα σε μια οικονομία σε πλήρη κατάρρευση, όπου βασιλεύει η ανεργία, και η αρνητική ψυχολογία, δυο δηλαδή στοιχεία που μεγεθύνουν την ύφεση.

Για αυτό και προσωπικά θαυμάζω την επιμονή και την θέληση του Σαμαρά, που μόνος του παλεύει με τα θηρία, και του εύχομαι καλό κουράγιο, αλλά ούτε ψύλλος στον κόρφο του…

Έτσι κι αλλιώς, είτε πετύχει είτε όχι, ευχαριστώ δεν θα ακούσει.

Αυτή είναι η μοίρα των σωστών και των μεγάλων σε όλους τους τομείς, και έχει να κάνει με την αγνωμοσύνη των ευεργετηθέντων, αλλά και την παραδοσιακή διαχρονική ελληνική νοοτροπία του να κατεβάζουμε στα μέτρα μας όσα οι ίδιοι δεν μπορούμε να φτάσουμε…

Strange Attractor