Μη μου τους κύκλους τάραττε… το νέο σύνθημα της ΕΛ.ΑΣ.

Δεν είμαι από αυτούς που μισούν ή που αντιπαθούν την αστυνομία.

Τουναντίον, τη θεωρώ ως ένα από τα πιο απαραίτητα συστατικά, προκειμένου να λειτουργήσει μια σύγχρονη κοινωνία.

Κι αυτό διότι αν λείψει, τότε ο ένας θα τρώει τον άλλο, και παντού θα επικρατεί το δίκιο του ισχυρότερου.

Έτσι απλά.

Αρκεί η αστυνομία να ασχολείται με το βασικό της καθήκον, δηλαδή την αστυνόμευση και την αντιμετώπιση του εγκλήματος, και να μην μπλέκει σε άλλα χωράφια, πολιτικά.

Τότε πάμε αλλού, και πρώτος εγώ θα την στηλιτεύσω.

Ειδικά σε αυτές της δύσκολες εποχές, με την εγκληματικότητα να βρίσκεται σε πλήρη έξαρση, ο ρόλος της αστυνομίας είναι πρωτεύων.

Κι αυτό το πιστεύω πραγματικά.

Αυτά ως προς την θεωρία, διότι ως προς την πράξη, εκεί η αστυνομία μας … μου τα χαλάει.

Και όπως όλα δείχνουν, μοιάζει τελευταία να ακολουθεί την παλιά τακτική που ακολουθούσαν οι εργαζόμενοι στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση, ότι δηλαδή «αυτοί κάνουν πως μας πληρώνουν, κι εμείς κάνουμε πως δουλεύουμε»…

Αλλιώς δεν εξηγείται.

Τα τελευταία δεκαπέντε περίπου  χρόνια, χρειάστηκε να ειδοποιήσω την αστυνομία τέσσερις φορές.

Την μία ήρθε, τις άλλες τρεις με έγραψε κανονικά.

Έχουν πολύ δουλειά, σκέφτηκα τότε, και δεν προλαβαίνουν.

Την περασμένη όμως εβδομάδα, μου έτυχαν δυο περιπτώσεις, όπου άρχισα πραγματικά να αναρωτιέμαι μήπως έχουν δίκιο όλοι αυτοί που καταφέρονται εναντίον της αστυνομίας για δημοσιοϋπαλληλίκι, για ανυπαρξία, για τεμπελιά, κ.ο.κ.

Μήπως δηλαδή οι αστυνομικοί όντως απέχουν, κάνοντας ένα είδος λευκής απεργίας, επειδή τους κόψανε τους μισθούς, επειδή αυξήθηκαν τα χαράτσια, και επειδή όλοι τους έχουν στο τρέξιμο.

Την περασμένη Παρασκευή, ο καιρός ήταν ωραίος, και είπα να πλύνω το αυτοκίνητό μου μέσα έξω.

Δυστυχώς, την ίδια σκέψη έκαναν και πολλοί ακόμη συμπολίτες, οπότε εξαιτίας της τεράστιας ουράς, η όλη διαδικασία διήρκεσε δυο ώρες!

Δεν χαλάστηκα όμως, αφού το συγκεκριμένο βενζινάδικο της ανατ. Θεσσαλονίκης έχει ωραία άπλα, ειδυλλιακή θέα, και διαθέτει κι ένα φιλόξενο καφέ, στο οποίο λιάστηκα επί δίωρο πίνοντας τη φραπεδιά μου, και φιλοσοφώντας.

Στο ίδιο καφέ, είχαν ήδη «αράξει» για καφέ και τέσσερις αστυνομικοί (νομίζω της ΔΙΑΣ), με τις μηχανές τους σταντ μπάι, και τον ασύρματό τους να δουλεύει.

Ουδέν το μεμπτόν, αφού όλοι μας δικαιούμαστε ένα διάλειμμα.

Πόσο δε μάλλον τα παλικάρια της ΔΙΑΣ, που για εμένα είναι ότι πιο σημαντικό συνέβη σε επίπεδο αντιμετώπισης της εγκληματικότητας τα τελευταία χρόνια.

Η μόνη ένστασή μου είναι ότι όταν εγώ έφυγα (μετά από δίωρο), αυτοί ήταν ακόμη εκεί.

Μάλιστα, όταν πήγα σπίτι, είπα στη γυναίκα μου το πόσο εξεπλάγην με το γεγονός ότι δυο ομάδες της ΔΙΑΣ είχαν την πολυτέλεια να πίνουν επί δίωρο φραπέ, χωρίς να κληθούν κάπου να επέμβουν.

Η εντύπωσή μου ήταν πως σε μια ολόκληρη ανατολική Θεσσαλονίκη, τα επεισόδια και τα συμβάντα θα ήταν συνεχή, και οι μάχιμοι (τουλάχιστον) αστυνομικοί θα έτρεχαν και δεν θα έφταναν.

Μάλλον έκανα λάθος.

Και ευτυχώς, διότι αυτό σημαίνει ότι το έγκλημα δεν έχει θεριέψει τόσο όσο νόμιζα εγώ με το φτωχό μου το μυαλό.

Σήμερα όμως μου έτυχε ένα άλλο περιστατικό (όχι σοβαρό), που με κάνει να προβληματίζομαι, και να μη ξέρω τι είναι αλήθεια και τι ψέμα.

Τρέχουν και δεν φτάνουν οι αστυνομικοί μας, ή απλά … κρύβονται;

Την ώρα λοιπόν που έκανα βόλτα τον σκύλο μου στη γειτονιά, πέρασα από μια στάση του ΟΑΣΘ, την στιγμή που είχε σταματήσει το λεωφορείο, αποβιβάζοντας κόσμο και κοσμάκη.

Μεταξύ τους και μια μάνα με ένα αγοράκι στο ένα χέρι, και ένα καροτσάκι με μωρό στο άλλο!

Η αποβίβασή  της θα ήταν ούτως ή άλλως δύσκολη, αλλά έγινε σχεδόν αδύνατη λόγω του ότι η συγκεκριμένη στάση είχε «πακτωθεί» κυριολεκτικά  από δυο παρκαρισμένα Ι.Χ. κάποιων ανεγκέφαλων νεοελλήνων.

Που μάλιστα ήταν τόσο κολλημένα το ένα στο άλλο, που μεταξύ τους δεν χωρούσε ούτε καρφίτσα, πόσο δε άνθρωπος.

Το δε λεωφορείο ήρθε και στάθμευσε δίπλα τους, και άντε να κατέβει η γυναίκα με τα μωρά! Mission Impossible.

Με τα πολλά τα κατάφερε, και το λεωφορείο συνέχισε τον δρόμο του.

Επειδή όμως θέλω να πιστεύω πως είμαι ενεργός πολίτης, και επειδή πραγματικά εξοργίστηκα με την ανευθυνότητα των συγκεκριμένων οδηγών, που έκλεισαν την πρόσβαση στη στάση, είπα να κάνω το καθήκον μου.

Κάλεσα λοιπόν την τροχαία, για να αναφέρω την εξόφθαλμη αυτή παρανομία, μπας και έρθει, κόψει καμιά κλήση, και βάλει μυαλό για το μέλλον κάποιος αδιάφορος οδηγός.

Τζίφος.

Όπως μου εξήγησε ευγενέστατα ο αστυνομικός της τροχαίας στο τηλέφωνο, θα έπρεπε να το αναφέρω στο 100, για να στείλουν κάποιον.

Στο 100. Δηλαδή σε αυτό, που όπως ανέφερα στην αρχή ήρθε μια φορά στις τέσσερις που το κάλεσα (για σοβαρά ζητήματα παρακαλώ).

Έτσι λοιπόν κάλεσα και το 100. Στο οποίο εξήγησα το πρόβλημα επώνυμα και κανονικά.

Όσο το είδατε να έρχεται εσείς, άλλο τόσο το είδα κι εγώ.

Και αν δεν είχε μεσολαβήσει η εμπειρία με τους λεβέντες της ΔΙΑΣ, και τον δίωρο φραπέ τους, θα νόμιζα ότι οι άνθρωποι καίγονται, κυνηγάνε κακοποιούς, και που να τρέχουν τώρα για δυο παράνομα σταθμευμένα αυτοκίνητα…

Αν όλα τα παραπάνω τα συνδυάσω και με το γεγονός ότι έχω να δω τροχονομικό έλεγχο στους δρόμους επί πολλά χρόνια, με αποτέλεσμα την κάθε είδους παρανομία με τροχοφόρα να έχει γίνει καθεστώς… τότε αναρωτιέμαι: Υπάρχει ή όχι τροχαία (και αστυνομία);

Άσχετα αν όποτε επισκεφτεί τη πόλη μας πρωθυπουργός, υπάρχει και ένας τροχονόμος σε κάθε γωνιά επί μιας διαδρομής πολλών χιλιομέτρων….

Μυστήριο πράγμα!

Strange Attractor