Μνημόνιο, φόροι, και (ιδεολογική) τρικυμία εν κρανίω.

Ένα περίεργο πράγμα συμβαίνει πλέον στην Ελλάδα.

Που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στην οικονομική κρίση, που όλα μα όλα τα έχει ανατρέψει.

Τουλάχιστον όπως τα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.

Αναφέρομαι στην ιδεολογική και πολιτική σύγχυση που επικρατεί, ακόμη και ανάμεσα σε σκεπτόμενους πολιτικοποιημένους πολίτες, πόσο δε μάλλον σε νέους αμφιβόλου πολιτικής κατάρτισης, και με σαφώς μειωμένη αντίληψη και γνώση των ιστορικών καταβολών του πολιτικού φάσματος.

Μέχρι προχθές, όλοι γνωρίζαμε μέσες άκρες, και χωρίς να είμαστε πολιτικοί επιστήμονες, τι περίπου πρεσβεύει η κάθε πολιτική ιδεολογία, και το κάθε κόμμα.

Ξέραμε για παράδειγμα ότι κομμουνισμός σημαίνει όλα τα μέσα παραγωγής να ανήκουν στο κράτος, το οποίο μονοπωλιακά θα διαχειρίζεται τους πάντες και τα πάντα, ακόμη και την ιδεολογία.

Ξέραμε ότι σοσιαλισμός, που πρακτικά εξελίχθηκε σε σοσιαλδημοκρατία, σημαίνει κάτι σαν κομμουνισμός, αλλά σε μια πολύ πιο ήπια μορφή, όπου το κράτος έχει τον πρώτο λόγο σε διάφορους τομείς, και χωρίς να πνίγει το άτομο, εν τούτοις το καλύπτει προκειμένου αυτό να αντιμετωπίζει με μεγαλύτερη ευκολία (και προστασία) την σκληρή πραγματικότητα. Ένα κράτος δηλαδή άκρως παρεμβατικό.

Και ξέραμε ότι φιλελευθερισμός σημαίνει την μικρότερη δυνατή παρουσία και παρέμβαση του κράτους στην οικονομία και αλλού, αφού σύμφωνα με τους υποστηρικτές του, ο άνθρωπος ολοκληρώνεται, προοδεύει, και μεγαλουργεί μέσα από την ιδιωτική πρωτοβουλία, τον ανταγωνισμό, κλπ.

Από κει και πέρα υπήρχε ο φασισμός, που όλοι έχουμε μια ιδέα του τι σημαίνει, ο ναζισμός, και άλλα τέτοια παρόμοια πολιτικά φρούτα, που επειδή σε συνθήκες κοινοβουλευτισμού σπάνια ευδοκιμούν, δεν τα δίναμε ιδιαίτερη σημασία και άρα δεν θα επεκταθώ σε αυτά.

Όλα λοιπόν αυτά μέχρι χθες.

Σήμερα, έχουν έρθει τα πάνω κάτω,

Ειδικά στη χώρα μας, όπου πλέον τα όρια της πολιτικής  σύγκρουσης είναι μεταξύ μνημονιακών και μη.

Ασχέτως κομματικής ή ιδεολογικής ταυτότητας.

Για αυτό και βλέπουμε το δεξιό μόρφωμα των Αν.Ελ. που λογικά ανήκει στον φιλελεύθερο χώρο, να συμμαχεί με τον ΣΥΡΙΖΑ και τις ακραίες συνιστώσες του, αλλά και την ακροδεξιά, υπερ-εθνικιστική  (κατά πολλούς νεοναζιστική) Χρυσή Αυγή εναντίον του κοινού εχθρού: της «μνημονιακής» συγκυβέρνησης.

Που κι αυτή με τη σειρά της αποτελείται από εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους (στην υποτιθέμενη ιδεολογία τους ) κόμματα.

Το ένα είναι φιλελεύθερο, και τα  άλλα δυο «σοσιαλιστικά» (τρομάρα τους).

Και μέσα σε αυτό το απίθανο τουρλουμπούκι ιδεολογικοπολιτικής σύγχυσης , όπου χθεσινοί εχθροί μετατρέπονται σε σημερινούς φίλους, με κοινό σκοπό να φύγει η τρόικα που «μας έχει υπό κατοχή», και να ξεκουμπιστεί «η χούντα του Σαμαρά», ο μέσος πολίτης αισθάνεται σαν ζαλισμένο κοτόπουλο, μη ξέροντας τι να πρωτοπιστέψει, τι να δηλώσει, και πάνω απ’ όλα τι να ψηφίσει.

Άλλος είναι καραδεξιός, αναμπάμ μπαμπαντάμ,  αλλά βρίζει την Ν.Δ. που «μας πούλησε στους Γερμανούς», παρέα με τον ακροαριστερό της Ρόζας, που, μεταξύ άλλων, θέλει να καταργήσουμε την αστυνομία, και να αφοπλίσουμε τον στρατό….

Άλλος είναι αριστερός, αλλά μιλάει για «εθνική» αξιοπρέπεια, και «εθνική» μειοδοσία…

Άλλος είναι ακροδεξιός, και μιλάει για το ίδιο ακριβώς πράγμα…

Και όλοι οι παραπάνω να κατηγορούν την κυβέρνηση ως «χουντική»!

Και ούτω καθ’εξής.

Το απόλυτο μπάχαλο δηλαδή.

Τρικυμία εν κρανίω.

Και όλα αυτά θα ήταν σε ένα βαθμό λογικά και  αποδεκτά, αφού η πολιτική είναι μια έννοια δυναμική, και εν πάση περιπτώσει οι πολιτικές ιδεολογίες εξελίσσονται, προσαρμόζονται, και συμμορφώνονται με τις νέες συνθήκες (και τάσεις) της καθημερινότητας.

Αλίμονο αν μέναμε στην παλιά και κλασική κατηγοριοποίηση αλλά και κοινοβουλευτική χωροθέτηση, που αμφότερες ανάγονται στην εποχή … της γαλλικής επανάστασης.

Ναι, αλλά ρε παιδιά… συγνώμη.

Καλά να διαμαρτύρεται ο φιλελεύθερος δεξιός για τα χαράτσια και τους φόρους.

Και να μην είχαμε μνημόνιο και κρίση, ο φιλελεύθερος θα διαμαρτύρονταν για τους φόρους, αφού το «μικρό και λίγο κράτος» που ευαγγελίζεται, αυτό ακριβώς πρεσβεύει. Λίγους έως καθόλου φόρους, και ο καθένας για τη πάρτη του, και ζήτω ο κοινωνικός και οικονομικός δαρβινισμός.

Σεβαστόν!

Αλλά να ακούω σαλτιμπάγκους, πρώην φανατικούς ψηφοφόρους του «σοσιαλιστικού» Πασόκ, που σήμερα την είδαν συριζαίοι, και άρα αντιμνημονιακοί, να καταγγέλλουν τους φόρους, την ίδια ώρα που το νυν κόμμα τους (όπως και το παλιό) εκφράζει τον απόλυτο κρατισμό, την γιγάντωση του δημοσίου, τις κρατικοποιήσεις, και όλα αυτά τα καλά παρελθουσών δεκαετιών… ε τότε τρελαίνομαι.

Μα είναι δυνατόν ρε μάγκες, να στηρίζετε σοσιαλιστικό, σοσιαλδημοκρατικό, ή αριστερό κομμουνιστικό κόμμα, και να μην συμφωνείτε με τους φόρους;

Για όνομα…

Και από που θα βρει το κράτος όλα τα απαραίτητα χρήματα για να κάνει όλα αυτά που θέλετε να κάνει;

Δεν ακούσατε ότι οι σκανδιναβικές χώρες, τα προπύργια εκείνα της σοσιαλδημοκρατίας, με όλα τα άπειρα κοινωνικά καλά τους, εκτός από τα μεγαλύτερα ποσοστά αυτοκτονιών είχαν επίσης και την υψηλότερη φορολόγηση;

Διότι το δωρεάν γεύμα (για παράδειγμα) στο σχολείο είναι πολύ καλό μέτρο, αλλά από κάπου θα πρέπει να πληρωθεί.

Και πάει λέγοντας…

Δεν ακούσατε τι γίνεται στην Γαλλία με την εκλογή του «σοσιαλιστή» Ολάντ, που θέλει να φορολογήσει με 75%!!!!! τα εισοδήματα των εύπορων;

Λυπάμαι που θα σας το πω, λυπάμαι που θα είμαι εγώ που θα σας το μάθω, αλλά σοσιαλισμός σημαίνει αυξημένους φόρους. Έτσι απλά.

Αλλιώς δεν υπάρχουν οι κοινωνικές παροχές, που κάνουν μια κοινωνία  σοσιαλιστικά δίκαιη και ευημερούσα.

Διότι το κράτος για να λειτουργήσει, και να μπορεί να παρέχει όλα εκείνα που θέλουν οι συριζαίοι, όπως είναι π.χ. οι άμεσες 100.000 προσλήψεις στο δημόσιο ευθύς μόλις εκλεγεί κυβέρνηση, χρειάζεται μπόλικα χρήματα!!!!

Και μαντέψτε από πού θα τα βρει…

Άσχετα αν πολλοί «τρόμαξαν» όταν προχθές, ερωτηθείς ο Αλέξης από τον Παπαχελά για το που θα βρεθούν τα χρήματα, απάντησε (για πρώτη φορά) ειλικρινέστατα «από τους φόρους και από τους φορολογούμενους»!

Και μεταξύ αυτών, τρόμαξαν και πολλοί όψιμοι οπαδοί του Αλέξη, που μέσα στο αντιμνημονιακό τους μένος και στη ζάλη του «Δεν Πληρώνω», πίστεψαν ότι ο Αλέξης θα κάνει όλα όσα κάνει ως δια μαγείας.

Χωρίς να εισπράττει φόρους!

Εν κατακλείδι, καλά κάνουν όσοι διαμαρτύρονται για το μνημόνιο και την δυστυχία που μας έφερε, αρκεί να μη νομίζουν ότι οι συγκυριακοί σύμμαχοι δίπλα στους οποίους συντάσσονται σήμερα, είναι άλλοι από αυτό που νομίζουν…

Και ας ελπίσουμε να μην το ανακαλύψουν απότομα, και στη πορεία πάρουν κι εμάς στο λαιμό τους….

Προς το παρόν πάντως, μου θυμίζουν εκείνους με τις αυθαίρετες βίλες μέσα στα δάση, που τις έχτισαν με μαύρα χρήματα και μαύρη εργασία, και που όταν κάποιοι άλλοι εξίσου επιτήδειοι έβαζαν φωτιά στα δάση αυτά, έβγαιναν οργισμένοι στα κανάλια ουρλιάζοντας: «Μα που είναι το κράτος»!!!!!!

Strange Attractor