Οι συντεχνίες των θρανίων…

Οι Έλληνες καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης έχουν τις λιγότερες ώρες διδασκαλίας από όλους τους συναδέλφους τους στις 34 χώρες του ΟΟΣΑ.

Ενώ στις ΗΠΑ οι καθηγητές είναι μέσα στην τάξη 1.068 ώρες ετησίως, οι Έλληνες καθηγητές μόνο 415.

Ο μέσος όρος των χωρών του ΟΟΣΑ είναι 704 ώρες ετησίως (OECD, Education at a Glance 2012).

Οι δύο ώρες επιπλέον την εβδομάδα που επιχειρεί να περάσει το υπουργείο Παιδείας δεν θα αλλάξουν την κατάταξη.

Πάλι στον πάτο θα είμαστε με 477 ώρες ετησίως, αφού στην Ελλάδα έχουμε και το «προνόμιο» των λιγότερων διδακτικών εβδομάδων: 31 ανά έτος, έναντι 38 που είναι ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ και 40 στην Αυστραλία (όπου κάνει περισσότερη ζέστη) ή 42 στη Δανία (όπου κάνει περισσότερο κρύο).

Πιο εξωφρενική όμως είναι η απαίτηση της ΟΛΜΕ στο αμετάθετο.

Σύμφωνα με τη ρητορική του προέδρου της κ. Νίκου Παπαχρήστου με τις υποχρεωτικές μεταθέσεις των εκπαιδευτικών εκεί όπου υπάρχουν ανάγκες, μετατρέπει τους καθηγητές σε «περιπλανώμενους φαντάρους».

Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με το υπουργείο Παιδείας προβλέπεται να μετατίθενται οι υπεράριθμοι εκπαιδευτικοί που διδάσκουν λιγότερες από 12 ώρες την εβδομάδα, ήτοι λιγότερες από 372 τον χρόνο.

Σύμφωνα δε με επιστολή που έστειλε το ανώτατο συνδικαλιστικό όργανο των εκπαιδευτικών στον κ. Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλο: «δεν είναι δυνατόν να θεωρείται υπεράριθμος κάποιος εκπαιδευτικός επειδή έτυχε να μειωθούν τα τμήματα στο σχολείο του ή να έγιναν συγχωνεύσεις κ.λπ.».

Σύμφωνοι!

Αυτό θα μπορούσε να είναι το συντομότερο συντεχνιακό (και σε άσχημα ελληνικά) ανέκδοτο: Ανεξαρτήτως των συνθηκών, π.χ. αν μειώνονται τα τμήματα στα σχολεία, η μόνη σταθερά στο σύστημα είναι ο αριθμός των καθηγητών στο σχολείο.

Δηλαδή, αν μια εκπαιδευτική μονάδα δεν έχει για τους χ, ψ λόγους μαθητές, οι καθηγητές θα διδάσκουν τις έστω λίγες ώρες τους σε άδειες αίθουσες;

Όμως, πέρα από τα ανέκδοτα υπάρχει και η τραγική πραγματικότητα.

Αυτοί που στέλνουν αυτές τις παράλογες επιστολές είναι οι άνθρωποι που -κατά τα άλλα- διδάσκουν το μάθημα της Λογικής στα σχολεία· μη μιλήσουμε για ήθος, φιλοπονία, κοινωνική προσφορά κ.λπ.

Δεν είναι παράδοξο λοιπόν που διαμορφώθηκαν γενιές νέων ανθρώπων που μπουκάρουν στα γραφεία καθηγητών των ΑΕΙ για να επιβάλουν εύκολα θέματα στις εξετάσεις, υπογράφοντας μάλιστα με το σύνθημα «Κάτω οι νόμοι και οι κανονισμοί, νόμος οι ανάγκες κάθε φοιτητή»;

Με τέτοιους δασκάλους της ΟΛΜΕ κάθισαν, τέτοια γράμματα έμαθαν.

Διδάσκονται τοις πράγμασι ότι η εκπαιδευτική διαδικασία δεν θέλει κόπο, θέλει «αγωνιστικό» τρόπο.

Διδάσκονται από τα τρυφερά τους χρόνια την αήθεια νυν υπέρ πάντων η ατομική βολή, ακόμη και σε βάρος του κοινωνικού συνόλου.

Στο ενδιάμεσο ρίχνουν και μερικές κατάρες στον νεοφιλελευθερισμό.

Είναι τεράστια η ευθύνη των συνδικαλιστών της εκπαίδευσης για το σημερινό μας χάλι.

Στα θρανία τους θήτευσαν γενιές Ελλήνων το μοναδικό όραμα «Κυριακή, γιορτή και σχόλη».

Οι νέοι έμαθαν εμπράκτως από τους δασκάλους τους να δουλεύουν λίγο και να διεκδικούν πολλά.

Δεν διδάσκονται την τέχνη του επιχειρήματος για τη διεκδίκηση, μαθαίνουν από τα μικρά τους χρόνια την αναίδεια να ξεφουρνίζεις παραλογισμούς και να τους επιβάλλεις πατώντας στις ανάγκες της κοινωνίας.

Ξέρουν, το διαβάζουν από τις ανακοινώσεις των καθηγητών τους, ότι οι αντικειμενικές συνθήκες (αν μειώνονται π.χ. οι τάξεις σε ένα σχολείο) δεν έχουν σημασία.

Υπεράνω όλων είναι η βολή τους και ουαί σε όποιους την αμφισβητήσουν.

Πάσχος Μανδραβέλης

Καθημερινή