Λευκός ήλιος.

Παρακολουθώντας τα κεφάλια και τις χειρονομίες των φιλόστοργων μικροαστών που φθονούν τα χρήματα των άλλων, βαφτίζοντας την μοχθηρία με πηχυαίους τίτλους επανάστασης, φρονώ ότι δεν απέχουν πολύ από τον Πάπα Πίο ΙΒ’ο οποίος δεν εξέφραζε την γνώμη του για τις θηριωδίες των ναζί.

Όπως οι Λιθουανοί εθελοτυφλούσαν στις διώξεις των Εβραίων από το έδαφός τους, το εράνισμα από τα έργα και τις ημέρες των δισεκατομμυρίων νευρώνων που αυξομειώνουν την πολυπλοκότητα της ανοησίας, κατασπαταλιέται στα φιλοπολεμικά συνθήματα με όρους αυτοϊκανοποιημένης βραδύτητας.

Το αυθόρμητο συναντά την μελαγχολία της ματαιότητας με απαραίτητη προϋπόθεση την ιδεολογική κλειστότητα για το καλό των υπολοίπων.

Σαν τα στρατόπεδα του Κόκκινου Στρατού που υμνούσαν τα σοβιετικά πρότυπα.

Ο ίδιος ο Heidegger έσκαβε αντιαρματικά ορύγματα στην Γερμανία.

Το εγχώριο παγωτό έχει κόκκινο χρώμα.

Στην Ελλάδα τα κανάλια επικοινωνίας απαιτούν πίστη στο κομματικό χώμα.

Στα κοινωνικά δίκτυα, οι σχολιαστές οφείλουν να συμφωνούν και να εξυμνούν τον συγγραφέα του εκάστοτε κειμένου στα πεδία των σχολίων.

Χρήστες του twitter παραπέμπονται σε απολογία στην σοφή ιεραρχία της ψηφιακής πλατφόρμας, διότι χρησιμοποιούν τους ίδιους τρόπους αμφισβήτησης με αυτούς που γκαρίζουν για φασισμό και φίμωση της ελευθερίας του λόγου.

Οι τελευταίοι προβαίνουν σε καταγγελίες επειδή ο διαφορετικός ιδεολογικός στοχασμός ενοχλεί.

Η ανακύκλωση της ανισορροπίας αποτελεί ίδιον του πατροπαράδοτου τρόπου αντιμετώπισης του διαφορετικού: δημόσιοι υπάλληλοι, επαγγελματίες αναρχοφασίστες, θέσει αμφισβητίες, προβάλλουν επιχειρήματα και χρησιμοποιούν τα ίδια μέσα που συνήθως χλευάζουν: λοιδορούν, ρουφιανεύουν και απειλούν μέσω sites που βαφτίζονται εναλλακτικά προς επίρρωση της δυστυχίας που δήθεν κατοικοεδρεύει στο ανατομικό εγκεφαλικό σύμπαν, προξενώντας ταχυκαρδία, άγχος για την παραμικρή υπόνοια που θα ακυρώσει εν ενί λόγω το λάθος.

Η ψυχολογική χαλάρωση απαιτεί ρυθμό και μελωδία αλλά η απελπισμένη επιθυμία για θόρυβο και υστεροφημία, καταργεί με τρόπο iustus πάντοτε, φευ, την πιθανότητα της ευτυχίας.

Οι κρανιακές κοιλίες, η σεξουαλική συμπεριφορά, οι διπολικοί νευρώνες, οι κοιλιακές ρίζες, οι ψυχολογικές προοπτικές, αποτελούν εμβοή για την διαλεκτική της βίας. Απαγορεύεται η χαρά και η δημιουργία, σαν τους αμφισβητίες παρανομούντες του πολέμου στο Βιετνάμ στο αμερικανικό έδαφος, που το’σκαγαν για τον Καναδά ή τη Σουηδία, έμπλεοι ανικανοποίητου θριάμβου.

Το πάνθεον των μαρτύρων κατά της δουλείας ξεκίνησε το 1859 αλλά τα βιβλικά παραμύθια τελειώνουν κάποτε, δίνοντας την σκυτάλη στην δημιουργία και όχι στον ταξιθέτη που του έχωνες ρούβλια στην τσέπη για να δεις ιδίοις όμμασι τον Στάλιν στο θεωρείο.

Αποσπάσματα εθελοντών της Κομσομόλ βγάζουν την γλώσσα στον θάνατο.

Η αψηφησιά αλά Ισπανών κομμουνιστών δεν αφορά την τωρινή εποχή των μεταρρυθμίσεων αλλά τους φασίστες ανεξαρτήτως χρώματος.

Στο Κοινοβούλιο ακούστηκε η ιαχή «Heil Hitler».

Ο βουλευτής Παναγιώτης Ηλιόπουλος της Χρυσής Αυγής, θυμίζει τον υπεύθυνο Τύπου της καγκελαρίας στο Βερολίνο Albert Bormann.

Ουδείς ενδιαφέρεται ωστόσο για την παρακμή καθώς η τσέπη προέχει.

Τα Δημοκρατικά Ιδεώδη αποτελούν αριστοκρατική ενασχόληση, κλειστοφοβική πολυτέλεια, για τα ψηφιακά αρχεία των δήθεν εγγράμματων κομπορρημόνων στις καθημερινές λογομαχίες με επιχειρήματα που θυμίζουν τον Πάπα Πίο ΙΑ’και τον κατάλογο των απαγορευμένων βιβλίων.

Αν μπορούσαν, άπαντες, θα έτρωγαν τις σάρκες των άλλων, επιβάλλοντας με περίτεχνο τρόπο, την δική τους καταχρηστική γλώσσα.

Η συνεννόηση αφορά μια μεταφυσική διοσημία θυμίζοντας τα πνευματικά παιχνίδια της Άννας Κομνηνής, τους βανδαλισμούς στο κέντρο της Αθήνας, το μίσος που πόρρω απέχει από την χαρωπή αγωνία των σοσιαλιστικών αγώνων του 19ου αιώνα στην Ευρώπη.

Ένα σύμπαν σε πλήρη διαταραχή, με γαλαξίες που ανυπομονούν να καούν για να πείσουν τον θάνατο να κλείσει τα μάτια.

Η αντίσταση φοράει κουκούλες, φοβούμενη ν’ανέβει στη σκηνή.

 The Elf at Bay