Ένοχες απολαύσεις ΙΙ: Το πρώτο αίμα…

(Για τους αδαείς: ο πρώτος ημιτελικός της Γιουροβίζιον)

Κοινώς: Για τα Πανηγύρια!

Μετά την τρομερή επιτυχία του πρώτου σχετικού πονήματος, και συνακόλουθα κατ’ απαίτηση εκατομμυρίων αναγνωστών (ε, λέμε τώρα, και μην κολλάτε σε λεπτομέρειες), είμαι υποχρεωμένος να δώσω το ανάλογο ρεπορτάζ μετά από αυτό του λεγόμενου «ελληνικού τελικού» της κυρίως διοργάνωσης που ξεκίνησε χθες με τον πρώτο ημιτελικό.

Εννοείται ότι αύριο θα ακολουθήσει το ανάλογο ρεπορτάζ με την περιγραφή του (μακάρι να δώσει ο Θεός που κι αν δεν είναι ΕΛ-λην είναι σίγουρα φιλ-ΕΛ-λην) ελληνικού έπους, με πρωταγωνιστή του τον συμπαθή ρεμπέτη εκ της φτωχομάνας προερχόμενο, που ακούει στο όνομα «Αγάθων» (όνομα και καθόλου πράμα), μαζί με τους νεανίες συμπολίτες του (μας) με τους οποίους συνεργάζεται.

Στο σημείο αυτό πρέπει να δώσω τη σχετική προειδοποίηση στους μορφωμένους και υψηλού επιπέδου συνήθεις αναγνώστες του Ορθογράφου να σταματήσουν εδώ την ανάγνωση (αν δεν είχαν την απαιτούμενη ευστροφία να το κάνουν ήδη), διότι αναμφίβολα δε θα τη βρουν αντάξιά τους και ισοϋψή του γούστου τους.

Εξαιρούνται βεβαίως οι ομοιοπαθείς με το γράφοντα, που το εν λόγω πανηγύρι εντάσσεται και στις δικές τους ένοχες απολαύσεις, και μπορεί ίσως να μην το ομολογούν αλλά κατά βάθος δεν ντρέπονται γι’ αυτό.

Και γιατί να ντρεπόμαστε άλλωστε;

Εδώ κοντζάμ Γηραιά Ήπειρος διά των κρατικών καναλιών της, και με τη φανατική αποδοχή και των ιδιωτικών, μήτρα κατά τα άλλα του Δυτικού Πολιτισμού που υποτίθεται ότι είναι ο ανώτερος όσων εμφανίστηκε ποτέ στην πλανήτη Γη και μας παρουσιάζει με πάσα σοβαρότητα όλο αυτό το …κατασκεύασμα (ειλικρινά δε βρίσκω λόγια να το περιγράψω συνοπτικά) χωρίς να ντρέπεται… και θα ντραπούμε εμείς;

Όχι βέβαια!

Λοιπόν πριν περάσουμε στα τραγούδια (και στα συναφή σόου αυτά καθ’ αυτά) μερικά λόγια για τη διοργάνωση:

Είναι σαφές ότι το γεγονός ότι λαμβάνει χώρα φέτος στη Σουηδία, την κατ’ εξοχήν γιουροβιζιονική (σικ) χώρα, που επιπλέον φημίζεται για τον επαγγελματισμό της και την προοδευτική κοινωνία της, δικαίως καλλιέργησε προσδοκίες ότι αν μη τι άλλο θα βλέπαμε μια διοργάνωση χωρίς αστοχίες, οργανωμένη σωστά και – γιατί όχι; - σε κάποια βαθμό καλαίσθητη.

Στα σκηνικά και στην τηλεοπτική κάλυψη κάπως έτσι έγινε.

Υπήρξε όμως μια σοβαρή και πραγματική ασυγχώρητη αστοχία: Η επιλογή της παρουσιάστριας.

Αντί μιας ξανθιάς (κατά προτίμηση, αγαπάμε και τις μελαχρινές, δεν είμεθα δα και ρατσισταί) και χαμογελαστής καλλονής που να ανταποκρίνεται στοιχειωδώς στο στερεότυπο της απελευθερωμένης βόρειας αιθέριας ύπαρξης, είδαμε μια σιτεμένη, στραβοχυμένη κακόγουστη φιγούρα με άθλιο φόρεμα και το ακόμα πιο απίστευτο;

Με κάκιστη προφορά στα αγγλικά, αντάξια των υποψηφίων για την Κομισιόν κ.κ. Kostas και  Alexis, ίσως δε τη μοναδική Σουηδέζα που δεν τα καταφέρνει στο συγκεκριμένο τομέα.

Μετά την πρώτη  αυτή απογοήτευση τα πράγματα ήταν δύσκολα για τους συμμετέχοντες, που όφειλαν να ξεπεράσουν και αυτό το χάντικαπ.

Άλλοι λοιπόν από αυτούς, όπως πάνω-κάτω γίνεται όλα αυτά τα χρόνια, το επιχείρησαν δείχνοντας λίγο μπούτι και οπίσθια, κατά προτίμηση λικνιζόμενα, άλλοι πάλι μούσκουλα και six-packs, άλλοι επιστράτευσαν την απλότητα στη σκηνή, άλλοι τη φαντασμαγορία, άλλοι προέβαλαν τις πραγματικές ή φανταστικές τραγουδιστικές ικανότητες του frontman/woman τους ενώ δεν έλλειψε και το φολκλόρ του οποίου η κατάλληλη δοσολογία δεν έβλαψε ποτέ κανένα.

Οι χθεσινές ιδιαιτερότητες;

Βασικά δύο:

α) Η κυριαρχία των ανάλατων μπαλαντών (όσοι νύσταζαν δύσκολα άντεξαν μέχρι τέλους)

β) Η ομοιομορφία (αντάξια της Αν. Γερμανίας του Χόνεκερ) πολλών τέως συμμετεχόντων σε talent shows που νόμιζαν ότι απέναντί τους κάθονταν τύποι σαν το Simon Cowell (που έγινε δισεκατομμυριούχος δολοφονώντας τα τελευταία ίχνη ποιότητας της pop) ή η Paula Abdul η οποία τουλάχιστον κάποτε πρόσφερε άφθονο γέλιο δίνοντας συνέντευξη στον τεράστιο Bruno 

επί του φιλανθρωπικού και αντιρατσιστικού της έργου καθήμενη σε πλάτες …Μεξικανών μεταναστών.

Ξέφυγα όμως, γυρίζω τάχιστα στο θέμα παραθέτοντας τα σχόλιά μου συνοπτικά ανά χώρα με τη σειρά που εμφανίστηκαν χθες:

- Αυστρία: Η πρώτη εκ talent show προερχόμενη.

Την ξέχασα κιόλας, κρίμα γιατί απ’ όσο θυμάμαι ήταν νέα κοπέλα και απ’ όσο είπε ο Καπουντζίδης (η Μπόκοτα των 00’s και των 10’s παρεμπιπτόντως) ήταν κατά το ήμισυ Βραζιλιάνα στην καταγωγή.

What a waste που θα έλεγε και ο Ομπάμας.

Δεν προκρίθηκε.

- Εσθονία: Συμπαθής η κοπέλα αυτή, αξιοπρεπής συγκριτικά με άλλες, ομορφούλα και (απ’ όσο είπαν) ολίγον έγκυος κιόλας.

Επειδή όλοι αγαπάμε τη μητρότητα και τη γήινη ομορφιά χαρήκαμε που προκρίθηκε.

- Σλοβενία: Η χειρότερη της βραδιάς.

Μια αποτυχημένη Αμερικανίδα που επειδή παντρεύτηκε Σλοβένο για να αποζημιώσει το εγώ της, παρίστανε τη φωνάρα και τη γκομενάρα, ενώ δεν ήταν τίποτα απ’ τα δυο. Για λύπηση, και  φυσικά αποκλείστηκε.

- Κροατία: Η «έθνικ» και κωμική συμμετοχή της βραδιάς.

Είπανε μάλιστα ότι αυτό το πράγμα είναι και «νέο» είδος μουσικής βασισμένο στη μουσική τους παράδοση.

Δεν το πιστεύω - αρνούμαι να πιστέψω ότι υπάρχει λαός επί της Γης με τόσο λίγο αυτοσεβασμό.

Αποκλείστηκαν.

- Δανία: Έδειξε γιατί θεωρείται εκ των φαβορί.

Επαγγελματική εμφάνιση, ολίγον από έθνικ, ξανθιά πιτσιρίκα τραγουδίστρια με ΟΚ φωνή, ξυπόλητη, έτσι για ολίγον «κουλτούρα» και υπόγειο ερωτισμό, πλαισιωμένη από αρσενικά (επίσης ξανθά) ομορφόπαιδα (να καλύπτουμε και τα λοιπά target groups).

Κοινώς μια ανοησία και μισή. Άρα, ότι πρέπει για γιουροβίζιον.

Αλλά ανοησία με προοπτική, σαν πολλές που κέρδισαν τον διαγωνισμό.

Μακάρι αυτή να αποτύχει, αλλά δυστυχώς δεν το βλέπω.

Φυσικά προκρίθηκε.

- Ρωσία: Απογοήτευση.

Απλώς άλλη μία προερχόμενη από talent show – ούτε καν εμφανίσιμη κατά το γνωστό νεοελληνικό (μεταξύ άλλων) πρότυπο του «Ρ20».

Επίσης το ξέχασα ήδη, αλλά δυστυχώς θα μας το θυμίσει ο τελικός καθώς προκρίθηκε. Κάτι που μπορεί να αποδοθεί μόνο στις πατροπαράδοτες συμμαχίες του Ξανθού Γένους.

- Ουκρανία: Η Ουκρανία σπανίως μας απογοητεύει όλους εμάς τους αρσενικούς λάτρεις του οφθαλμόλουτρου.

Χθες μας παρουσίασε μια μελαχρινή πιτσιρίκα που έδειχνε σαφώς και σε όλους τους τόνους ότι ήταν έτοιμη για όλα λικνιζόμενη μάλιστα αξιοπρεπώς.

Η Πάολα π.χ. δεν είναι καθόλου ανώτερη.

Οπότε και δικαίως προκρίθηκε.

- Ολλανδία: Προφανώς η χώρα της τουλίπας βαρέθηκε να τρώει στη μάπα αποκλεισμούς και επιστράτευσε το βαρύ της πυροβολικό.

Έστειλε την Anouk, κοπέλα (με την ευρεία έννοια - είναι κοντά στα 40 πια) με σοβαρή διεθνή καριέρα, με καλή και εκφραστική φωνή, που την πρόβαλε καταλλήλως εμφανιζόμενη μόνη της.

Η μπαλάντα πάντως που είπε ήταν (και αυτή) μάπα, αλλά έστω κι έτσι, κατάφερε να προκριθεί.

- Μαυροβούνιο: Αν δεν έκαναν πλάκα ήταν για λύπηση.

Ακόμα δεν είμαι βέβαιος να πω την αμαρτία μου τι απ’ τα δυο ήταν αυτό το υποτιθέμενο hip hop σε στολές αστροναυτών με την ντεμέκ προχωρημένη γκόμενα που έκανε φωνητικά παριστάνοντας τη μαύρη (αλλά φευ! Ήταν ολόλευκη και στο δέρμα και στην ψυχή).

Οι περισσότεροι πίστεψαν το δεύτερο, εξ’ ου και ο αποκλεισμός.

- Λιθουανία: Άγαρμπη απομίμηση brit pop με κάκιστη προφορά του τραγουδιστή και γελοίους (δηλαδή παραπάνω απ’ τους υπόλοιπους) στίχους.

Το ότι προκρίθηκε εξηγείται απ’ τις «συμμαχίες». και απ’ το ότι άλλοι ήταν χειρότεροι.

- Λευκορωσία: Αν η συμμετοχή της Ουκρανίας συναγωνίζεται την Πάολα, αυτήν άνετα τη φαντάζεσαι support στη Στανίση.

Ως γνήσιο πορνίδιο, ίχνος ταλέντου, αλλά πολλά υποσχόμενο στο «κατάλληλο» επίπεδο.

Και μάλιστα όπως μας είπαν οι εκφωνητές, ΕΛ-ληνες επιμελήθηκαν το styling.

Έτσι εξηγείται!

Εννοείται ότι προκρίθηκε, αφού το σκυλέ πολλοί εμίσησαν τις (νεαρές ιδίως) σκυλούδες ουδείς!

- Μολδαβία: Οι πάντες ασχολήθηκαν με την extravaganza που συνίστατο στο φωτιζόμενο και προοδευτικά αυξανόμενο dress της τραγουδίστριας – προσωπικά δεν το βρήκα ούτε αρκετά ωραίο, ούτε αρκετά kitch αλλά είμαι μάλλον τραγική μειοψηφία.

Όπως και να ‘χει δεν υπάρχει τίποτα άλλο να θυμάται κανείς απ’ τη συγκεκριμένη εμφάνιση - κι όμως το φουστάνι αυτό αποδείχτηκε αρκετό για να προκριθεί.

- Ιρλανδία: H gay συμμετοχή της βραδιάς, εξ’ ου και η πρόκριση, κάτι έπρεπε να ψηφίσουν και αυτών των προτιμήσεων οι συμπολίτες μας.

Καμία σχέση με την υπέροχη Ιρλανδική παράδοση στη μελωδία, αλλά όπως θα ‘λεγε (όρκο δεν παίρνω βέβαια) και ο Oscar Wilde αν ζούσε, «who cares».

Ούτε καν οι Ιρλανδοί που είναι οι πλέον χορτάτοι σε «εθνικούς θριάμβους» στη Γιουροβίζιον.

- Κύπρος: Η δεύτερη χειρότερη εμφάνιση της βραδιάς.

Ότι είπα για τη Σλοβενία ισχύει και εδώ, απλώς η συμπαθής κατά τα άλλα Δέσποινα Ολυμπίου (που η Μακρυπούλια της έκλεψε – λένε – τον Χατζηγιάννη) δεν έχει τόσο κακή φωνή.

Επειδή όμως ουδέν κακόν αμιγές καλού, γλιτώσαμε την εθνική ντροπή να δώσουμε εδώ το δωδεκάρι, στον τελικό μπορούμε να γελάμε με τις ντροπές των άλλων.

Κάτι πάντα ανακουφιστικό και καλοδεχούμενο.

- Βέλγιο: Η αρσενική εκδοχή των talent show.

Πολλοί τον βρήκαν «συμπαθή» λόγω της ασχήμιας του frontman που συνδυασμένη με μαλλί αλλά Justin Bieper (που κανονικά είναι κατάλληλη για βρέφη και νήπια κάτω των 3 ετών) προφανώς κινητοποίησε τα γονεϊκά ένστικτα του κοινού.

Επιπλέον, το τραγούδι δεν ήταν και ότι χειρότερο οπότε η πρόκριση ήρθε φυσιολογικά.

- Σερβία: Οι ομόδοξοι αδερφοί μας επιχείρησαν να μας κολάσουν με τρία οριακά-νόμιμα και υποτιθέμενα σκανδαλιάρικα κοριτσάκια, αλλά απέτυχαν παταγωδώς εξ’ ου και ο αποκλεισμός.

Δεν αρκούν αδέρφια μας τα νιάτα, η ομορφιά και οι υποτιθέμενες ιστορίες αμαρτίες επί σκηνής παριστάμενες για να μας σκανδαλίσετε και να μας κινητοποιήσετε.

Πρέπει κατά το κοινώς λεγόμενον «να το έχουν» οι πρωταγωνίστριες, και οι δικές σας απλά δεν το είχαν…

Κλείνοντας, δε βλέπω πώς μπορεί να αποκλειστεί η ελληνική συμμετοχή σήμερα αν έχει τέτοιου επιπέδου αντιπάλους.

Όχι τόσο επειδή (περιέργως!) το τραγούδι είναι αρκετά καλό, αλλά επειδή κατάλληλες-για-καρτ-ποστάλ μορφές τύπου Αγάθωνα, ολίγον από φολκλόρ (βλ. το μπαγλαμαδάκι του) συν ο μπάλκαν-σκα χαβαλές των Κόζα Μόστρα είθισται να επιβραβεύονται.

Ίδωμεν!

Ο Παραβάτης