Ένοχες απολαύσεις ΙΙΙ

Εθνική περηφάνια (;) reloaded…

(Για τους – πεισματικά - αδαείς: ο δεύτερος ημιτελικός της Γιουροβίζιον)

Ο κόσμος λέει (και τι δε λέει ο κόσμος βέβαια, πλην όμως το συγκεκριμένο με συμφέρει γι’ αυτό και το επικαλούμαι), ότι η εξομολογημένη αμαρτία παύει να είναι τέτοια.

Αυτό λοιπόν που έχω να εξομολογηθώ και πέραν της βασικής μου αμαρτίας να ασχολούμαι με το εν λόγω παναήρ’ (που λεν και στο χωριό του πατέρα μου) είναι ότι ένα απ’ τα αγαπημένα μου κομμάτια της γιουροβίζιον είναι τα «λαϊκά δικαστήρια» που ακολουθούν στις οθόνες μας μετά από αποτυχίες της ελληνικής συμμετοχής.

Όσο μεγαλύτερη η αποτυχία, τόσο πιο συναρπαστικά τα εν λόγω λαϊκά δικαστήρια.

Ακόμα θυμάμαι με νοσταλγία της μέρες που ο Ρακιτζής τερμάτισε κάθε έννοια kitch και πάτωσε μεγαλοπρεπώς και κυρίως το τι ακολούθησε, με τον εξάδερφό του, σπάνια μούρη νεοέλληνα  και μετέπειτα «θεωρητικό» του ΛΑΟΣ (το ξέρω είναι οξύμωρο αλλά αυτή είναι η ομορφιά του) να πρωτοστατεί στο ρόλο του συνηγόρου προς μεγάλη τέρψη όλων ημών.

Αλλά φεύ!

Εν τω μεταξύ οι εθνικές μας «επιτυχίες» ήταν πολλαπλάσιες των αποτυχιών οπότε η ανάγκη μου για τα παραπάνω είχε καταπιεστεί σοβαρά με αποτέλεσμα (κι αυτή είναι η αμαρτία που σας έλεγα) κάθε χρόνο να εύχομαι μέσα μου να αποκλειστεί η ελληνική συμμετοχή απ’ τον ημιτελικό - να ξεχαρμανιάσουμε λιγάκι ρε αδερφέ!

Προς δικαιολόγησή μου πάντως ας μου επιτραπεί να πω ότι η ανάγκη του όχλου για αίμα είναι συνυφασμένη με την ανθρωπότητα από αρχαιοτάτων χρόνων – η παράθεση σχετικών στοιχείων νομίζω περιττεύει.

Το ότι σήμερα βολευόμαστε με συμβολικό «αίμα» αντί πραγματικού θα έπρεπε αντί να ξεσηκώνει τη γενική κατακραυγή και να μας φέρνει ενοχές, να προκαλεί τον έπαινο διότι είναι ένδειξη ότι το ανθρώπινο είδος επιτέλους άρχισε να «εκπολιτίζεται» - ότι κι αν σημαίνει αυτό.

Ξέφυγα πάλι όμως, οπότε επανέρχομαι  στο χθεσινό: Χθες λοιπόν, παρά το παραπάνω ομολογημένο κρίμα μου, με έλουσε κρύος ιδρώτας από το άγχος (συναγωνιζόμενος τον Καπουτζίδη) όταν έμενε ένα ακόμα όνομα για να συμπληρωθεί η προκρινόμενη δεκάδα, και το όνομα των Κόζα Μόστρα – Αγάθωνα δεν είχε ακόμα ακουστεί. Προβληματίστηκα πολύ είναι αλήθεια για την αυθόρμητη μεταστροφή μου αυτή. Βέβαια εγκαίρως είχα εξομολογηθεί εδώ ότι το τραγούδι το εύρισκα αρκετά καλό γενικώς (για τα δεδομένα της Γουροβίζιον δηλαδή αριστούργημα και βάλε) αλλά δεν το εύρισκα και τόσο καλό.

Κατέληξα ότι είχε μιλήσει ο τοπικισμός μέσα μου.

Η Σαλονικίλα που τόσο χρόνια καταπνίγω με πάσα επιμέλεια (σιχαίνομαι τα στερεότυπα της «ερωτικής πόλης», του «σαν τη Χαλκιδική δεν έχει» με τη δέουσα βαριά προσφορά και το ελαφρώς στραβωμένο στόμα) επαναστάτησε όταν είδε το βιντεάκι με την εξωτική μας πόλη, τα κάστρα, τις ταβέρνες, το λιμάνι και τα σχετικά.

Τολμώ να πω ότι σχεδόν  συγκινήθηκα!!!!!

Τι τα θες, ο τόπος σου είναι πάντα ο τόπος σου και χωρίς να το θέλω ταύτισα τον τόπο αυτό με τη συγκεκριμένη συμμετοχή που παρέπεμπε από κάθε άποψη στη Θεσσαλονίκη.

Κάπως έτσι προσπέρασα με τη συνήθη ευκολία να προσπερνάω ότι δε με συμφέρει, το θλιβερό γεγονός ότι αν και ζω εκεί κατάντησα πια για μια σειρά από λόγους να τα βλέπω στην τι-βι και χάρηκα με την ψυχή μου την πρόκριση.

Αφού – φυσικά - έβρισα τους κομπλεξικούς («ρε μας ζηλεύουνε λέμε») διοργανωτές Σουηδούς που μας υπέβαλαν σε τέτοιο μαρτύριο.

Δεν έχει σημασία.

Η (κάπως υπερβολικά είναι αλήθεια) cult φιγούρα του Αγάθωνα και το παραμύθι που πουλάει παρέα με τους κατά τα άλλα κατά τα φαινόμενα όχι-ατάλαντους πιτσιρικάδες των Κόζα Μόστρα έπιασε και θα τους ξαναδούμε στον τελικό – εξ’ ου και ο τίτλος του παρόντος τρίτου sequel του φετεινού γιουροβιζιονικού (σικ) έπους.

Και για να πάμε σιγά σιγά στο κυρίως «ρεπορτάζ» της χθεσινής βραδιάς,  ποιες ήταν άραγε χθες οι βασικές διαφορές σε σχέση με τον προχθεσινό πρώτο ημιτελικό ;

Κατ΄αρχάς τα καλά: Δεν είχαμε περισσότερα παιδάκια προερχόμενα από talent shows και επίσης οι μπαλάντες ήταν σαφώς λιγότερες.

Τα κακά τώρα… Παρέμεινε η ίδια παρουσιάστρια, παρέμεινε στο τηλεοπτικό μικρόφωνο ο Καπουτζίδης μαζί με κάποια άλλη (για την οποία υπόσχομαι στον τελικό να πείσω τον εαυτό μου να κάνει τον κόπο να μάθει ποια ήταν).

Το μουσικό επίπεδο ήταν πάνω-κάτω ίδιο, αλλά το χειρότερο ήταν ότι δεν εμφανίστηκε επί σκηνής τίποτα ανάλογο χθεσινών παρουσιών εκ τέως ΕΣΣΔ προερχόμενων να πάρουμε και μεις λίγο μάτι ρε αδερφέ.

Κάτι πήγαν να κάνουν 1-2 Σκανδιναβές (βλ. παρακάτω) αλλά τι τα θες, οι ξενέρωτοι αυτοί Βόρειοι δεν έχουν την προστυχιά μέσα τους, το μυστικό αυτό το φυλάμε ζηλότυπα οι Μεσόγειοι μαζί με τους ομόδοξους βορειότερους εξαδέρφους μας.

Στα επί μέρους σχόλια τώρα,  εκτός Ελλάδας που τα είπαμε ήδη, πάντα με τη σειρά εμφάνισης:

- Λετονία: Κάτι νεαρά αγοράκια που χοροπηδούσαν εκτός ρυθμού και παρίσταναν λίγο τους straight, λίγο τους gay αλλά καμιά κατηγορία αρκετά πειστικά.

Το κομμάτι απλά χαζό και ούτε καν αστείο.

Μετά απ’ όλα αυτά δεν προκαλεί καμία έκπληξη ότι δεν προκρίθηκε.

- ’Αγιος Μαρίνος: Εμείς οι λάτρεις της μεσογειακής ομορφιάς είχαμε το νου μας πριν δούμε την τραγουδίστρια διότι μιλάμε στην ουσία για Ιταλία – «αγιομαρινίτικο» έθνος δεν  υπάρχει.

Να πω ότι ενθουσιάστηκα δε θα το πω.

Ούτε φυσικά με τη βαρετή μπαλάντα και τη μουντή παρουσία.

Ούτε συμμαχίες υπήρχαν, οπότε φυσιολογικά αποκλείστηκε.

- ΠΓΔΜ: (θα έλεγα προβοκατόρικα «Άνω Μακεδονία» αλλά δε θέλω να προκαταλαμβάνω την κατάληξη των εθνικών μας θεμάτων).

Αυτό λοιπόν που έχω να πω είναι ότι με τέτοιες εμφανίσεις εκ μέρους των βόρειων γειτόνων μας το θέμα της ονομασίας δεν έρχεται πιο κοντά στη λύση του.

Ποιος Μακεδόνας ΕΛ-λην θα δεχότανε ότι έχει οποιαδήποτε συγγένεια με κάκιστους αντιγραφείς του Μακρόπουλου και με μια που παριστάνει την Τσιγγάνα βασίλισσα του τραγουδιού αλλά επιτυγχάνει μόνο στην κακογουστιά;

Ούτε αυτοί προκρίθηκαν.

- Αζερμπαϊτζάν: Οι πάντες ασχολήθηκαν με τη χορογραφία του ΕΛ-ληνος Φωκά Ευαγγελινού και όχι τόσο με το βασικά ανάλατο τραγούδι και τον frontman που το έπαιζε γκόμενος ελαφρώς στο πιο γυφτέ (μετά συγχωρήσεως, αλλά δεν εύρισκα ανάλογο και politically correct όρο).

Δικαίως!

Η χορογραφία αν και κατά βάθος κατάλληλη για οριακά-μη-σκυλέ μουσικές σκηνές και δύσκολη ήταν και συμπαθητικής αισθητικής.

Φυσιολογική η πρόκριση.

- Φινλανδία: Η πιο «έξυπνη» συμμετοχή της βραδιάς.

Μέτρια γκόμενα εμφανισιακά, που όμως είχε την εξυπνάδα να εμφανιστεί ως λεσβία έτοιμη για όλα (αντιγράφοντας είναι η αλήθεια αυτό που έκαναν Madonna και Britney αιώνες πριν) εμφανιζόμενη μάλιστα ότι κάνει και «πολιτική διαμαρτυρία» για τα δικαιώματα των gay που τόσο «βάναυσα» αρνείται το κοινοβούλιο της χώρας (το ελληνικό πού να δεις κοπελιά).

Κουνιόταν και αξιοπρεπώς, το κομμάτι ακούγονταν στοιχειωδώς σύγχρονο, κοινώς μια χαρά τα πήγε (προκρίθηκε) και πιστεύω ότι μια χαρά θα συνεχίσει και στον τελικό.

Ακούω ότι το στηρίζει και ο Μπουτάρης!

- Μάλτα: Ηλίθιες φάτσες, ηλίθια χαμόγελα, μέτρια αντιγραφή «κανονικής» μπάντας αλλά σχετικά αξιοπρεπές  τραγούδι και ερμηνεία.

Ίσως αυτό να έφτασε για την πρόκριση, ίσως κάποιοι όντως να τους συμπάθησαν.

Η εμφανής βλακεία είναι συχνά συμπαθητική γιατί εκλαμβάνεται – κακώς, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα – ως ακίνδυνη.

- Βουλγαρία: Αν ψηφίζαμε οι Βαλκάνιοι  μόνο, ίσως και να προκρίνονταν.

Οικείος ήχος (πανηγυρτζίδικο μπάλκαν) σε μας, αλλά ως εκεί.

Κατά τα άλλα κακό kitch, ότι να ‘ναι παρουσία στην σκηνή, και ούτε καν όμορφες φάτσες. Πώς να προκριθεί;

- Ισλανδία: Εμείς έχουμε τα σκυλάδικα αυτοί έχουν αυτό το  … πώς διάολο να το πει κανείς αυτό το πράμα.

Αν πέφτει κανείς απ’ τα σύννεφα πώς γίνεται η χώρα που έβγαλε τη Bjork να έβγαλε και αυτόν είναι σαν να πέφτει απ’ τα σύνεφα ένας π.χ. Νεοϋορκέζος μεσοαστός που άκουσε το reflections του μεγάλου Μάνου Χατζηδάκη όταν αντικρύσει και ακούσει τον …Βαλάντη.

Προκρίθηκε, προφανώς χάρη στις πατροπαράδοτες συμμαχίες της ευρύτερης περιοχής.

- Ισραήλ: Δεν πιστεύω ότι κανείς στη μόνη  Ευρωπαϊκή (!) χώρα της Ασίας να πίστευε στα σοβαρά ότι μπορούσε μια εκδοχή της Νάνας Μούσχουρη στο πιο άφωνο, στο πιο ογκώδες και με εξίσου αφελή και ασεξουάλ έκφραση να περάσει.

Εκτός αν ερμήνευε ένα τραγουδιστικό αριστούργημα.

Δεν το έκανε και αποκλείστηκε

- Αρμενία: Η πρώτη από τις δύο (υποτιθέμενες) hard rock εμφανίσεις της βραδιάς. Συγκριτικά με  την άλλη (βλ. παρακάτω) ήταν λιγότερο γελοία – υποθέτω ότι κάπως έτσι ψηφίστηκε από τους οπαδούς των (αλήστου μνήμης) τεράτων και νικητή στην ΕΛ-λάδα με το «hard rock hallelujah»

- Ουγγαρία: Ο τύπος αυτό του frontman  (ολίγον ντροπαλούλης, λίγο κουλτουρέ και – φυσικά - άκρως ευαίσθητος) εμένα προσωπικά μου φέρνει εμετό και δε θα τον ψήφιζα έστω κι αν το τραγούδι του δεν ήταν ότι χειρότερο.

Είμαι μειοψηφία προφανώς και το ήξερα από πριν – εξ’ ου και η πρόκριση. Τουλάχιστον  θα ξαναδούμε στον τελικό την τύπισσα που έκανε δεύτερα φωνητικά που και αρκετά ήταν και εμφανίσιμη.

- Νορβηγία: Τα είπα ήδη για την κακή σχέση των Σκανδιναβών  με το πρόστυχο. Κάπως έτσι είδαμε μια κοπελίτσα  αρκετά όμορφη που ήθελε να δώσει το κάτι παραπάνω στο φιλοθεάμον κοινό αλλά τελικά έδωσε λίγα πράγματα.

Ο επαγγελματισμός όμως στο συνολικό στήσιμο και οι συμμαχίες που επίσης είπαμε ήδη ήταν υπεραρκετές για την πρόκριση.

- Αλβανία: Έκαναν ότι έκανε η Αρμενία,  αλλά με το μοιραίο (όπως αποδείχτηκε απ’ τον αποκλεισμό) λάθος να έχουν για έναν από τους δύο frontman έναν αξιοθρήνητο τύπο κοντά στα 50 που ούτε φωνή διέθετε και μας γύρισε 40 χρόνια πίσω με το εφέ στο υποτιθέμενο σόλο του με την κιθάρα.

- Γεωργία: Να πω τη μαύρη αλήθεια, ακόμα δεν κατάλαβα πως προκρίθηκε η πιο βαρετή μπαλάντα και των δύο ημιτελικών (διόλου ευκαταφρόνητο κατόρθωμα παρεμπιμπτόντως,  έστω κι απ΄ την ανάποδη) – δε μου αρκούν ως εξήγηση ούτε και οι συμμαχίες των πρώην συντρόφων.

Άβυσσος η ψυχή των γιουροφανς…

- Ελβετία:  Και ιδού η χειρότερη εμφάνιση της βραδιάς.

Ακόμα να αποφασίσω τι ήταν πιο αξιοθρήνητο, η μηδενική σκηνική παρουσία, η εμφάνιση μεταξύ άλλων ενός υπερήλικα που με το ζόρι στεκόταν στα πόδια του ή το εκνευριστικό ιεραποστολικό ύφος όλων που παρέπεμπε στο salvation army το οποίο – λέει – εκπροσωπούσαν;

Αποκλείστηκε.

- Ρουμανία: Και αυτοί έκαναν ότι το (αδερφό τους) κράτους της Μολδαβίας.

Έβαλαν ένα τεράστιο φόρεμα να ξετυλίγεται πάνω σε μια εξέδρα που ανέβαινε σιγά – σιγά.

Μόνο που αυτοί έβαλαν έναν άντρα να το φοράει και να τραγουδάει ως σοπράνο με ολίγον ντίσκο από κάτω.

Άρτσι μπούρτσι και λουλάς δηλαδή, αλλά πολλοί gay προφανώς το εκτίμησαν και του έδωσαν την πρόκριση.

Στον τελικό (αν αντέξουν τόση τρασιά τα εγκεφαλικά μου κύταρρα, ως τώρα τα καταφέρνουν αλλά ποτέ δεν ξέρεις πότε θα έρθει η τελευταία σταγόνα) θα περιμένω ως γνήσιος νοσταλγός των 80’s πώς και πώς την εμφάνιση της Bonnie Tyler που θα εκπροσωπήσει τη χώρα που κάνοντας fair play αντάξιο της αριστοκρατικής καταβολής της άρχουσας τάξης της (μιλάω βέβαια για το Ενωμένο Βασίλειο ή τη Μεγάλη Βρετανία αν προτιμάτε) εδώ και δεκαετίες στέλνει μονίμως τις τριτάντζες της αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο  στους υπόλοιπους.

Γιατί αν μιλάμε για pop στοιχειωδώς σοβαρά, το 90% της παραγωγής του συγκεκριμένου είδους στη Γηραιά Ήπειρο οφείλεται στο μεγάλο νησί.

Επιφυλάσσομαι λοιπόν και γι’ αυτό και για τις άλλες «μεγάλες» χώρες της Γιουροβίζιον (τα εισαγωγικά γιατί η μεγαλοσύνη συνοδεύεται κανονικά από στοιχειώδη αυτοσεβασμό που αποκλείει την ενασχόληση με τέτοια θεάματα) και φυσικά για τα’ αποτελέσματα και το σχολιασμό της ψηφοφορίας (συχνά μεγαλύτερο τσίρκο απ’ τον ίδιο το διαγωνισμό).

Ο Παραβάτης