Ο στρουθοκαμηλισμός της … παπαγαλίας.

Το έργο «απεργία στις Πανελλαδικές» είναι χιλιοϊδωμένο και έχει πάντα την ίδια κατάληξη.

Οι εξετάσεις θα γίνουν κανονικά και τα ΜΜΕ θα αναγνωρίσουν στους καθηγητές το... υψηλό αίσθημα ευθύνης που την τελευταία στιγμή επέδειξαν.

Αν κάτι, ωστόσο, μένει από αυτό το κακοπαιγμένο σίριαλ είναι ότι κάθε χρόνο, την ίδια εποχή, γίνεται μια λάθος συζήτηση, σε λάθος χρόνο και κυρίως με λάθος στόχο. Θα γίνω σαφέστερος: Αλήθεια, έχει τόση σημασία αν οι καθηγητές θα διδάσκουν δύο επιπλέον ώρες ή θα έπρεπε, επιτέλους, να μας απασχολήσει τι ακριβώς και πώς το διδάσκουν;

Ας είμαστε ειλικρινείς.

Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι από τα χειρότερα της Ευρώπης, όχι γιατί είναι κακοπληρωμένοι οι δάσκαλοι.

Αλλά γιατί, απλούστατα, η πολιτεία εδώ και δεκαετίες δεν έχει κανένα συγκροτημένο εκπαιδευτικό στόχο για τις δεξιότητες που θα ήθελε να διαθέτουν οι μαθητές της ως ενήλικοι πολίτες.

Με συνέπεια οι Νεοέλληνες, χρόνια τώρα, να αντιμετωπίζουν τη σχολική εκπαίδευση ως αναγκαίο κακό, έχοντας συμβιβαστεί στην ιδέα ότι τα παιδιά τους θα προπονηθούν για τις εξετάσεις –δηλαδή θα γίνουν καλύτεροι παπαγάλοι– στα φροντιστήρια.

Είναι πραγματικά εξωφρενικό ότι ακόμη και στα ιδιωτικά σχολεία, τα ιδιαίτερα μαθήματα θεωρούνται κάτι απολύτως φυσιολογικό.

Οι δε επικεφαλής τους, αντί να συνειδητοποιούν ότι η εξωσχολική αυτή διαδικασία, αποτελεί παραδοχή της πλήρους αποτυχίας τους, έχουν φτάσει στο σημείο να προτρέπουν τους γονείς να κάνουν τα παιδιά τους ιδιαίτερα μαθήματα ακόμη και στο δημοτικό!

Έχει τεράστιο ενδιαφέρον να διαβάσει κανείς το βιβλίο «Finnish lessons» του Φινλανδού Pasi Sahlberg.

Είναι ένας εκ των εμπνευστών του πιο επιτυχημένου εκπαιδευτικού μοντέλου του πλανήτη.

Στη Φινλανδία των μόλις 5,5 εκατ. κατοίκων, το σύστημα είναι εντελώς αποκεντρωμένο και οι γονείς συνδιαμορφώνουν με τους δασκάλους το ωρολόγιο πρόγραμμα κάθε σχολείου, το οποίο, μάλιστα, εξατομικεύεται βάσει των δεξιοτήτων ή αναγκών κάθε μαθητή.

Οι επιδόσεις όλων των παιδιών σταδιακά έγιναν αξιοζήλευτες ακόμη και σε χώρες με μακρά εκπαιδευτική παράδοση, ενώ εξυπακούεται ότι συνεχής αυτοαξιολόγηση και η κατάρτιση διέπει όλο το σύστημα.

Ας σημειωθεί, παρεμπιπτόντως, ότι και οι Φιλανδοί εκπαιδευτικοί είναι συνδικαλισμένοι.

Όχι, όμως, σε κόμματα –μόνο στο σχολικό Ελλαδιστάν συμβαίνει αυτό–, αλλά σε έναν ενιαίο φορέα από το νηπιαγωγείο ως το πανεπιστήμιο, που μόνο στόχο έχει την περαιτέρω βελτίωση του καλύτερου εκπαιδευτικού συστήματος του κόσμου.

Τόσο δύσκολο είναι, άραγε, τους μιμηθούμε;

Κωνσταντίνος Ζούλας 

Καθημερινή