Και άντε πάλι το καρότσι…

Το Πάσχα ολοκληρώνεται, ξελυσσάξαμε επιτέλους από την προσμονή και τις προετοιμασίες.
Από Τετάρτη μέχρι τον Ιούλη, όλοι, ζευγάρια, μπακούρια, ομοσέξουαλ, μπαϊσέξουαλ, θα σερνόμαστε στο σπίτι, θα αποκοιμιόμαστε στον καναπέ, στην καρέκλα, στην τουαλέτα, στο λάπτοπ, γενικότερα όπου ξαποσταίνει ο κώλος μας. 

Δεν θα μιλάει κανείς, θα πέφτει κάτω τρίχα και θα κάνει θόρυβο, ενώ στη μούρη θα υπάρχει αναρτημένο το γνωστό πανό «κωλοζωή, κωλολεφτά, κωλοκρίση».

Ως την επόμενη Κυριακή θα φαγωθεί ό,τι απομείνει στο ψυγείο, θα ρουφηχτούν τα τελευταία κρασόμπυρα και θα αναρωτηθούμε όπως πάντα «τι πήραμε τόσα πράγματα, αμάν η πλεονεξία μας!».

Ο παντρεμένος θα τα ρίξει στη γυναίκα του, που ούτε στην κρίση δεν κωλώνει, αυτή θα σκεφτεί «καλά κάνω και δεν σου κάθομαι ηλίθιε, με τις τσιγκουνιές σου μια ζωή» και θα χώσει σφαλιάρα στο παιδί επειδή είναι του ηλίθιου, την ώρα που αυτό θα τρώει ανέμελο, το εκατοστό δεύτερο πασχαλινό κουλούρι. 

Μετά θα συρθούν μέχρι την τηλεόραση και θα παραμείνουν μουγκοί όλο το βράδυ όπως και κάθε βράδυ, σχεδόν.

Σε περίπτωση που τα βλέμματα τους συναντηθούν, μπορεί και να πλακωθούν στις φάπες. 

Ξεχασμένη κι η Ανάσταση και το Πάσχα κι οι ευχές και όλα.  

Τι είναι η γιορτή της αγάπης;

Τίποτα δεν είναι!

Γιατί απευθύνεται σε άνθρωπο. Κατάλαβες;

Σιχαίνεται τη ζωή του που τη ζει έτσι και όχι αλλιώς, αλλιώς κι όχι έτσι.  

Ο άνεργος βρίζει που δεν έχει δουλειά, ο εργαζόμενος που δουλεύει. 

Ο παντρεμένος σιχτιρίζει την ανέραστη που φορτώθηκε, ενώ ο εργένης χώριζε άνετα την ανέραστη από τον άντρα της να την πάρει αυτός. 

Που θα την ξεφορτωθεί το ίδιο άνετα κάποια στιγμή, να την πάρει κάποιος άλλος που θα τη γουστάρει εκείνη τη στιγμή. 

Όλα τελειώνουν γρήγορα στη ζωή, σαν τις γιορτές.

Από Τετάρτη λοιπόν που θα γυρίσουμε όλοι κανονικά στις δουλειές μας, η «καλημέρα» θα σημαίνει «ζεις ακόμα ρε καθίκι;» και οι πρώτες ώρες θα κυλήσουν αργά και βασανιστικά στο facebook.

Μόνο από το μεσημέρι και μετά θα αρχίσουμε λίγο-λίγο να ξανασυνηθίζουμε ο ένας την παρουσία του άλλου, οπότε χαλαρά θα πέσουν και οι πρώτες ιδέες για το καλοκαίρι που έρχεται, κάτι που θα αναπτερώσει λιγάκι το ηθικό. 

Όπως ακριβώς γίνεται όταν βρίσκεσαι ένα βήμα πριν την ψυχολογική αυτοκτονία.

Σου κάθεται ξαφνικά μια ωραία γκόμενα, ένας γκόμενος, μια προαγωγή, μια αύξηση, μια μετακόμιση και αρχίζεις πάλι να τραβάς καρότσι, μέχρι το τέλος της επόμενης γιορτής. 

Ως τον Ιούνιο η ελπίδα πάει στο ρελαντί, αλλά σπιντάρει την πρώτη Ιουλίου, μέχρι τον δεκαπενταύγουστο.

Μετά πάλι κατάθλιψη, ώσπου ξεκινάει η τροχιά των Χριστουγέννων.

Κι από κει, Απόκριες, Τσικνοπέμπτη, πάλι Πάσχα. 

Το Πάσχα επαναλαμβάνονται τα ίδια σκηνικά, να τα αρνιά, να οι χιλιάδες μπύρες, να οι ευχές, να οι εκδρομές, να τα κόκκινα αυγά που δεν τελειώνουν και «μωρή μαλάκω τι τα πήρες τόσα αυγά, θα χρωστάμε και στις κότες τώρα;» να ξανά η επιστροφή στη δουλειά με τα μούτρα πεσμένα να κάνουν παρκέ με τα πατάκια, να κι η ελπίδα ξανά το μεσημέρι, με ιδέες για τις καλοκαιρινές διακοπές. 

Κι άντε πάλι το καρότσι. 

Πού θα πάμε φέτος, πότε θα πάρουμε άδεια, «αμάν ρε πούστη δεν περνάει ο καιρός», «χόντρυνα ο μαλάκας και η κοιλιά μου θα σέρνεται στην άμμο», «πώς θα βάλω μπικίνι που δεν μου πάει ούτε το ολόσωμο» και να τα ποδήλατα, να οι δίαιτες, οι πρώτες αγορές σε σορτσάκια και μαγιό, καινούργια γυαλιά ηλίου, κρέμες αυτομαυρίσματος, κρέμες κατά της κυτταρίτιδας, καμιά ρακέτα, καμιά πετσέτα, ψάξιμο στο Internet για τελική επιλογή προορισμού και τελικά κλείσιμο δωματίου αφού ενημερώσει πρώτα η γκόμενα/γυναίκα/ανέραστη/οτιδήποτε, πότε περιμένει περίοδο, γιατί τους πάει τις διακοπές μια βδομάδα πίσω και σπάζονται άσχημα. 

Κι ένα ωραίο πρωί, μας βρίσκει πάλι όλους μαζί ο μπάτης στο καράβι, ζευγάρια, μπακούρια, ομοσέξουαλ, μπαϊσέξουαλ, να σερβιριζόμαστε στο κυλικείο με τη μαλακία της χαρούμενης προσμονής στο μάτι, ότι σε λίγες ώρες θα τραβάμε καζανάκι σε νησί.  

Κι άντε πάλι το καρότσι…

Έλια Ζερβού
EyeDoll