Κάτω τα χέρια από τον Σαμαρά!

Λέμε για τον Σύριζα τα χίλια μύρια, επειδή εξαιτίας των «άπειρων» συνιστωσών του και της πολυφωνίας απόψεων, βγαίνει συνήθως προς τα έξω ως ένα ανερμάτιστο σύνολο, που πηγαίνει μια από εδώ και μια από εκεί…

Με αποτέλεσμα να μπερδεύει τον κόσμο (πολλές φορές και εσκεμμένα).

Προσπαθεί δηλαδή να πάρει ψήφους από κάθε είδους πικραμένο, με σύνθημα την άρνηση για την άρνηση, χωρίς να καταφέρνει όμως να συγκεράσει τις διάφορες αντικρουόμενες απόψεις, και αυτό είναι η μεγάλη του αδυναμία, χάρη στην οποία αποκλείεται να δει εξουσία.

Κι αν ποτέ την δει, θα είναι πρόσκαιρη και αποτυχημένη.

Εξάλλου, και ο ίδιος ο αρχηγός του είναι λίγος… πώς να το κάνουμε;

Όμως, ούτε η Νέα Δημοκρατία πάει καλά σε αυτόν τον τομέα.

Και δεν μιλάω για τον αρχηγό της, διότι εκεί της έτυχε … Λιονέλ Μέσι.

Που όμως κάποιοι κομπλεξικοί δεν μπορούν ούτε να το αντιληφθούν, και ούτε να το αναγνωρίσουν.

Μιλάω για τις εσωτερικές της φατρίες.

Μπορεί να μην είναι  θεσμοθετημένες ή επίσημες οι δικές της «συνιστώσες», αλλά υπάρχουν.

Και κάνουν ζημιά τόσο στο ίδιο το κόμμα, όσο και στη χώρα, την οποία κυβερνά με νύχια και με δόντια  το συγκεκριμένο κόμμα στη παρούσα (δύσκολη) ιστορική  φάση.

Μιλάω για τους ντορικούς, τους καραμανλικούς, τους βασιλόφρονες(!), τους νεοφιλελεύθερους, τους μεσαιοχωρίτες, τους ντιντίδες, τους γόνους, και άλλους πολλούς, που αναγκαστικά συστεγάζονται μέσα στη Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά.

Χώρια οι ψεκασμένοι αιθεροβάμονες που πήγαν στο κόμμα του Καμμένου, ή οι διάφοροι νοσταλγοί, και τα σταγονίδια, που ζουν το όνειρο μέσα από την Χρυσή Αυγή.

Υπό άλλες συνθήκες, και αυτοί θα σιτίζονταν στο πρυτανείο της Ν.Δ.

Και αυτό που δεν καταλαβαίνω, ίσως φταίει το ότι ποτέ δεν ήμουν και ούτε είμαι νεοδημοκράτης, είναι το γιατί κάποιοι μέσα στη Νέα Δημοκρατία τρώγονται με τα ρούχα τους.

Κυριολεκτικά.

Γιατί βάζουν τρικλοποδιές στον Σαμαρά, που κατά κοινή ομολογία διεξάγει με επιτυχία την μητέρα όλων των μαχών, αμφισβητώντας και κριτικάροντας τον σε καθημερινή βάση.

Και μιλάω για νεοδημοκράτες!

Βλέπω τα σχόλια τους στα μπλογκ, και στα διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και απορώ!

Άλλος θέλει την επιστροφή του Καραμανλή, άλλος αναπολεί τον Γλίξμπουργκ, άλλος τον… Ψωμιάδη, άλλος κατηγορεί το κόμμα ότι δεν είναι αρκούντως νεοδημοκρατικό… και πάει λέγοντας.

Μα πάνε καλά;

Δεν θυμούνται τα χάλια της διακυβέρνησης του «κουρασμένου»;

Τους λείπει ο Πάκης και ο Αλογοσκούφης;

Τους λείπει ο Γιακουμάτος;

Μα αυτούς τους πήρε τα σώβρακα μέχρι και ο ανεκδιήγητος ΓΑΠ.

Πόσες σφαλιάρες θα πρέπει δηλαδή να φάνε, για να αντιληφτούν ότι ούτε έκανε ούτε κάνει για ένα τέτοιο κόμμα, κάποιος που απλά και μόνο λόγω ονόματος βρέθηκε στη θέση του αρχηγού;

Η όλη περίπτωση Κ.Κ. μου θυμίζει την ταινία του Πίτερ Σέλερς Being There.

Όσοι την έχετε δει, θα καταλάβετε τι εννοώ.

Από κει και πέρα, έστω και ότι επέστρεψε ο μεγάλος (που προσωπικά μου είναι συμπαθής ως άνθρωπος), τι διαφορετικό θα κάνει;

Ακόμη και αν ήθελε, που αμφιβάλλω πολύ, τι δυνατότητες θα είχε;

Εδώ ο Σαμαράς που τρέχει κυριολεκτικά από το πρωί μέχρι το βράδυ, και που συντονίζει τα πάντα όλα, έχοντας στο κεφάλι του τον Μπένυ, και τον Κυρ Φώτη (χώρια τον Αλέξη και τον Στρατούλη), και ακόμη να στρώσουμε ως χώρα και ως οικονομία.

Αν ήταν στα πράγματα ο Μπελούσι, με τις σιέστες του και την χαρακτηριστική του ραθυμία, τι παραπάνω θα έκανε;

Εκτός και αν παραδίνονταν αμαχητί η τρόικα, φοβούμενη το μεγάλο όνομα που κουβαλά….

Χώρια το γεγονός ότι ο Σαμαράς είναι συμπαθής ακόμη και σε αριστερούς,  και ελκύει κόσμο από όλο το πολιτικό φάσμα.

Προσωπικά γνωρίζω ουκ ολίγους που είναι (ή έγιναν) σαμαρικοί, χωρίς να είναι νεοδημοκράτες, ούτε καν δεξιοί…

Πότε το ξαναείδε αυτό η Νέα Δημοκρατία;

Εκτός κι αν μερικοί δεν νοιάζονται ούτε για την χώρα, ούτε για την «παράταξη», αλλά απλά επιδιώκουν ένα σφιχτά περιχαρακωμένο (ας πούμε καραμανλικό) κόμμα, για να το ελέγχουν, και να διανέμουν θέσεις και οφίτσια στα δικά τους γαλάζια παιδιά.

Για την κουτάλα δηλαδή…

Ναι, αλλά κάνουν ένα μεγάλο λάθος.

Πρόεδρος της ΝΔ είναι πλέον ο Σαμαράς, που προσωπικά τον κόβω για μεγάλη γάτα.

Με ότι αυτό συνεπάγεται.

Η όλη πορεία του το έχει αποδείξει.

Όπως το αποδεικνύει και η καθημερινή του εργασιομανία, και αποτελεσματικότητα.

Οπότε, αν όντως κάποιοι θέλουν το καλό της ΝΔ, και κατ επέκτασιν της Ελλάδας, ας λουφάξουν, ας κάνουν πέτρα την καρδιά, και ας αφήσουν ήσυχο τον Σαμαρά να κυβερνήσει, χωρίς γκρίνιες, χωρίς μιζέρια, και κυρίως χωρίς τρικλοποδιές.

Διότι το διακύβευμα σήμερα δεν είναι μόνο το συγκεκριμένο κόμμα, που ποσώς με ενδιαφέρει.

Είναι το μέλλον του παιδιού μου, το οποίο διαχειρίζεται ο Σαμαράς, μέσω του συγκεκριμένου κόμματος.

Καλώς ή κακώς.

Και μέχρι στιγμής τα πάει μια χαρά.

Και αν τυχόν (που δεν το νομίζω) ο Σαμαράς αποτύχει, ή μας πουλήσει, ή αποδειχθεί λίγος, τότε όλοι μαζί να ζητήσουμε το κεφάλι του.

Μέχρι τότε όμως, κάτω τα χέρια!

Strange Attractor