Πρόεδρε γερά!!!!!!!!!

Το είχα γράψει και μια άλλη φορά.

Ο Σαμαράς είναι άτυχος, αλλά είμαστε τυχεροί όλοι εμείς που υπάρχει.

Και είναι άτυχος διότι, σε εποχές ήρεμου κοινοβουλευτισμού, οικονομικής ευμάρειας, κλπ όπως οι δυο προηγούμενες δεκαετίες που περάσαμε, το «επάγγελμα» του πολιτικού, είναι όνειρο.

Κάτι σαν «ροκ σταρ», αλλά στο πιο σοβαροφανές.

Και όχι μόνο σε επίπεδο πρωθυπουργού, αλλά ακόμη και σε αυτό του απλού βουλευτή ή του … παράγοντα.

Δείτε π.χ. την Μπιρμπίλη, ή οποιονδήποτε γόνο.

Μιλάμε για λαϊκή λατρεία, για θαυμαστές, για παρατρεχάμενους, για προνόμια, για λιμουζίνες, συνοδείες ασφάλειας, κλπ.

Καταστάσεις εικονικής πραγματικότητας.

Μια χαλαρή πρωθυπουργική θητεία έχει τα ταξιδάκια της, τα συνέδριά της, τα διεθνή φόρα, και άλλα τέτοια πολλά που ο μέσος πολίτης τα βλέπει μόνο σε ταινίες, ή στα δελτία των ειδήσεων.

Όταν όλα πάνε καλά, ο εκάστοτε πρωθυπουργός ζει σαν ένας μικρός Θεός.

Ο Σαμαράς όμως είναι άτυχος.

Διότι ανέλαβε τη χώρα σε μια από τις πιο δύσκολες φάσεις της, και με χίλια δυο εμπόδια μπροστά του (και πίσω του).

Και επειδή είναι αυτός που είναι, και δεν ήρθε για να κάνει μια απλή διαχείριση κρίσης, ή μια ακόμη διεκπεραίωση πολιτικής, πιστεύει σε αυτό που κάνει, και το πληρώνει ακριβά.

Εδώ και καιρό γνωρίζω πολύ καλά πως ο Σαμαράς δουλεύει συστηματικά 24 ώρες το 24ωρο.

Πολλές φορές αμφιβάλλω και αν πατάει σπίτι του, ή αν κοιμάται καν!

Όλα περνάνε από το χέρι του.

Και όλα λειτουργούν, όσο λειτουργούν, χάρη σε αυτόν, και σε κάποιους λίγους συνεργάτες του, που έχουν τον ίδιο ζήλο.

Βάλτε στην εξίσωση και τα διάφορα ταξίδια αστραπή που χρειάζεται να κάνει, και  καταλαβαίνετε ότι δεν θέλει και πολύ.

Έτσι, καθόλου δεν εξεπλάγην χθες όταν έμαθα πως κατέρρευσε (ευτυχώς για λίγα μόνο λεπτά).

Εγώ στη θέση του, κι ας είμαι αρκετά μικρότερος του, θα είχα καταρρεύσει προ πολλού.

Και δεν εννοώ μόνο από την σωματική κόπωση και εξάντληση…

Θα είχα καταρρεύσει πρώτα απ όλα ψυχικά, από όλα αυτά που θα χρειάζονταν να αντιμετωπίσω, σε μια χώρα που στη πλειοψηφία της … πετάει αετό.

Σε όλα τα επίπεδα.

Οι ευθύνες είναι πολλές, και τεράστιες, όπως και τα κάθε είδους χτυπήματα,  και πραγματικά θέλει γερό στομάχι αν πει κάποιος να ασχοληθεί σοβαρά με την σωτηρία μας.

Αλλά εγώ βέβαια δεν είμαι Σαμαράς.
Ευτυχώς για τη χώρα!

Και ευτυχώς που υπάρχει ο Σαμαράς.

Που έχει βάλει στην άκρη τα πάντα, ακόμη και την προσωπική του ζωή, για να σώσει (όσο μπορεί να σωθεί) την Ελλάδα.

Και αυτό όσοι το καταλαβαίνουν το εκτιμούν.

Οι υπόλοιποι ας χειροκροτούν τον (αγράμματο) Αλέξη και τον αγανακτισμένο Πάνο.

Για αυτό και πρωί πρωί σήμερα έβαλα τη μάνα μου να τον … ξεματιάσει εξ αποστάσεως.
Και το έκανε.

Και όπως μου είπε λίγο μετά, "άστα να πάνε"... το μάτι πάει σύννεφο.

Τον έχουν φάει τον Αντώνη…

Αλλά ευτυχώς δεν θα τους περάσει.

Διότι ο συγκεκριμένος είναι από άλλη πάστα.

Όσο περίεργο κι αν ακούγεται.

Και εδώ θα επαναλάβω κάτι που επίσης είχα γράψει κι άλλοτε: Ότι αν υπήρχε η δυνατότητα ο κάθε Έλληνας να τον γνώριζε από κοντά για ένα δυο μόλις λεπτά, τότε ο Σαμαράς θα έβγαινε πανηγυρικά και με τα τσαρούχια σε όλες τις μελλοντικές εκλογές.

Έτσι είναι, και το πιστεύω.

Πρόεδρε γερά!

Strange Attractor