Ο τελευταίος να κλείσει τη πόρτα.

Στο Άουσβιτς, όταν κάποιος δραπέτευε, η τιμωρία ήταν να πιάνουν 10 κρατούμενους, στην τύχη, και να τους βάζουν χωρίς τροφή σε ένα κλειστό δωμάτιο με διαστάσεις λίγο μεγαλύτερες από τηλεφωνικού θαλάμου, που τους ανάγκαζε να μένουν όρθιοι, μέχρι να πεθάνουν όλοι από εξάντληση.

Έτσι, ήξερες ότι ακόμα κι αν κατάφερνες να φύγεις από την κόλαση, 10 άνθρωποι θα τη συναντούσαν για χάρη σου.

Όταν η ξεναγός μάς το έδειξε, συμπλήρωσε: «δεν μπορώ να φανταστώ χειρότερο σενάριο αργού θανάτου.».

Κι όμως, υπάρχει: να τους έλεγαν, λίγο μετά τον εγκλεισμό, πως σ' αυτόν που θα έμενε τελευταίος ζωντανός θα έδιναν χάρη.

Έτσι, ξαφνικά, οι 10 αναπάντεχοι σύντροφοι σε μια κοινή τύχη, αγκαλιασμένοι από τη στενότητα του χώρου, θα μετατρέπονταν σε θανάσιμους εχθρούς, αφού για να ζήσει ο ένας θα έπρεπε να εξοντωθούν οι άλλοι.

Κι ακόμα χειρότερο: αυτή η ελπίδα να ήταν ψέμα!

Όλο το αλληλοσπάραγμα να γίνονταν χωρίς όφελος, κι ο τελευταίος να έμενε εκεί κλειδωμένος μέχρι να σβήσει μόνος ανάμεσα στα όζοντα σώματα των συγκρατουμένων του.

Αυτό ακριβώς το σενάριο ζει σήμερα η Ελλάδα.

Κάθε ομάδα οργανωμένων συμφερόντων προσπαθεί να είναι ο τελευταίος ζωντανός στέλνοντας τους άλλους στον όλεθρο.

Φορολογείται ό,τι, αγκομαχώντας, καταφέρνει ακόμα κι ανασαίνει, για να εξακολουθούν να πληρώνονται άνθρωποι που δεν παράγουν τίποτε - απλώς ανήκουν σε μια ευνοημένη συντεχνία.

Αλλά και οι του Δημοσίου εξωθούνται όλοι στην ένδεια γιατί κανένας δεν αναλαμβάνει το πολιτικό κόστος να πει «εσύ χρειάζεσαι, μείνε, εσύ δεν χρειάζεσαι, φύγε».

Ναι, το «φύγε» είναι σκληρό.

Ναι, ο άλλος χάνει τη γη κάτω απ' τα πόδια του.

Όμως πολύ σύντομα θα διαπιστώσουμε, όπως στα καρτούν, ότι ήδη δεν υπάρχει γη κάτω από τα πόδια κανενός!

Τα πρώτα χρόνια της μη μεταρρύθμισης φάγαμε το λίπος, στη συνέχεια τον μυϊκό ιστό και τώρα τις σάρκες ο ένας του άλλου!

Ο μόνος τρόπος για να σταματήσει αυτή η τραγωδία είναι η εκ βάθρων αναμόρφωση του Δημοσίου, που οδηγεί σε μείωση των δαπανών του, που οδηγεί σε μείωση των φόρων, που οδηγεί σε αύξηση της κατανάλωσης και των επενδύσεων, που οδηγεί σε αύξηση της απασχόλησης, που οδηγεί σε αύξηση της παραγωγής, που οδηγεί σε ανάκαμψη. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ!

Ήδη τα φορολογικά έσοδα έχουν καταρρεύσει.

Θα πληρώσεις φόρο ακίνητης περιουσίας, αν δεν έχεις να φας;

Ο Φόρος Εισοδήματος Νομικών Προσώπων στο πεντάμηνο Ιανουαρίου-Μαΐου 2013 υστέρησε κατά 71,5% (!) οι άμεσοι φόροι κατά 10,6%, ο Φ.Π.Α. κατά 245 εκατ. ευρώ, ο Ε.Φ.Κ. ενεργειακών προϊόντων κατά 86 εκατ. ευρώ, τα λοιπά μη φορολογικά έσοδα κατά 139 εκατ. ευρώ, οι έμμεσοι φόροι κατανάλωσης (π.χ καπνού), κατά 30 εκατ. ευρώ. Όλα, φούντο!

Δεν υπάρχει μόνο η μαύρη τρύπα του EΟΠΥΥ.

Υπάρχουν μαύρες τρύπες παντού! Και φως πουθενά.

Υπήρξε όμως και φόρος που πήγε καλύτερα από τις προβλέψεις: ο φόρος μεταβίβασης κεφαλαίων, που αυξήθηκε κατά 119 εκατ. ή 83,7%! Τι συνέβη; Άρχισε η κινητικότητα στις επιχειρήσεις; Όχι, βέβαια!

Ο φόρος προήλθε από την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου των τραπεζών λόγω ανακεφαλαιοποίησης. Προσέξτε το αυτό.

Το κράτος οδήγησε τους μετόχους σε απώλεια του 99% του κεφαλαίου τους, υποχρεώνοντας τις τράπεζες να αγοράζουν τα «σαπάκια» ομόλογα του Δημοσίου και κουρεύοντάς τα μετά.

Τώρα, όσους βάζουν το χέρι βαθιά στην τσέπη, για να στηρίξουν το λεηλατημένο από τους κομματικούς στρατούς μετοχικό κεφάλαιο, τους φορολογεί! Επιβάλλει προκαταβολή φόρου για το επόμενο έτος 90% σε όσους έχουν ακόμα (ή εμφανίζουν λογιστικά) κέρδη.

Γιατί δεν μας φορολογεί προκαταβολικά όλους μέχρι το 2100, να λυθεί το πρόβλημα μια κι έξω;

Παρά τα περιποιημένα νούμερα που δείχνει το οικονομικό επιτελείο στους «κουτόφραγκους» της Τρόικας, το ΔΝΤ υπολογίζει το χρηματοδοτικό κενό της Ελλάδας του 2014-2015 σε 11,1 δισ. ευρώ! Από πού θα βρεθούν, όταν όλοι οι δείκτες ξεπέρασαν το κόκκινο;

5 χρόνια βουλιάζουμε.

Οι άνθρωποι ψάχνουν στα σκουπίδια.

Μια ολόκληρη κωμόπολη έχει αυτοκτονήσει.

Οι νέοι μεταναστεύουν.

Πόλεμος να ήταν, θα τέλειωνε.

Γιατί και στον πόλεμο κάποιοι καταλαβαίνουν ότι η αιματοχυσία είναι ανώφελη και βρίσκουν διέξοδο.

Εμείς δεν μπορούμε.

Μικρόνοες, μικρόψυχοι, μίζεροι, έχουμε γίνει ανθρωποφάγοι για να μη χάσει κάτι η συντεχνία μας.

Λες και τα χρήματα εμφανίζονται κάπου μαγικά και σε περιμένουν να πας να τα παραλάβεις. Από πού θα πληρωθούν τα «ώριμα δικαιώματα»;

Από ποια ταμεία θα μισθοδοτούνται οι υπάλληλοι του Σταθμού Ελέγχου Κάπρων; Από πού θα πληρώνονται οι συντάξεις των 45άρηδων απόστρατων;

Όταν για 500 διαφιλονικούμενα άτομα στην ΕΡΤ κοντεύει να πέσει η κυβέρνηση, ποιος θα αποφασίσει να ξεριζώσει τη σαπίλα από όλο το Δημόσιο, τη στιγμή μάλιστα που στηρίζεται εκλογικά σ' αυτή;

Ο νερόλακκος της ελληνικής οικονομίας εξατμίστηκε.

Τώρα έχει γίνει πηχτή λάσπη.

Λιοντάρια, αντιλόπες, πουλιά, κροκόδειλοι, όσα απόμειναν, πρέπει να πιουν.

Πρέπει και να χορτάσουν, τρώγοντας το ένα το άλλο.

Κι ο τελευταίος, που μπορεί να μην είναι ο πιο δυνατός αλλά ο πιο αδίστακτος, θα σβήσει μόνος του από την πείνα.

Έχει καμιά σημασία αν θα είμαι εγώ ή εσύ;

Έχει σημασία αν θα απολυθούν πρώτα της ΕΡΤ και μετά της Εταιρείας Τεχνολογικής Ανάπτυξης Κλωστοϋφαντουργίας Ένδυσης και Ινών;

ΟΛΟΙ θα απολυθούν στο τέλος, αν δεν σηκώσει στροφές η παραγωγική μηχανή του ιδιωτικού τομέα.

Αλλά είναι αδύνατον να το κάνει με τόσο λίγο καύσιμο και τόσο υπέρβαρο φορτίο. Δεν έχει μέλλον αυτή η διαδρομή.

Σε λίγο άνεργοι θα είναι το σύνολο των παραγωγικών Ελλήνων.

Υπάρχει κανείς, με σώας τα φρένας, που να το θεωρεί αυτό αισιόδοξη προοπτική;

Θάνος Τζήμερος

Protagon