Ένα τέλος. Μια αρχή;

Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς τον κυρ Φώτη;

Στη χώρα όπου ο λαϊκισμός είναι κυρίαρχη ιδεολογική συνισταμένη πολλών (και πάντως αυτών που πλειοψηφούν) ιδεολογιών δεν προκαλεί καμία έκπληξη το ότι η λεγόμενη “λαϊκή σοφία” εξυμνείται στο μέγιστο βαθμό και υπάρχει η τάση να ανακαλύπτεται στα πάντα, ακόμα και εκεί που έχουμε την εκδήλωση του ακριβώς αντιθέτου της σοφίας είτε εκδηλώνεται σε πράγματα απολύτως δευτερεύοντα με ελάχιστη συνολική σημασία.

Προσωπικά, δεν έχω αμφιβολία εδώ και χρόνια: Είναι καθήκον κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου να πολεμά όσο μπορεί αυτή την αντίληψη, και επειδή απέχει απ' την αλήθεια αλλά και (κυρίως) επειδή κολακεύοντας ελαττώματα προφέρεις κάκιστες υπηρεσίες στους πάντες ακόμα και σ' αυτούς που κολακεύεις.

Διότι αποτρέπεις κάθε διόρθωση, κάθε βελτίωση και κάθε πρόοδο.

Άραγε αυτό μας κάνει “αντιλαϊκούς”;

“Ελιτιστές”;

Μήπως μας κάνει κομπλεξικούς με την καταγωγή μας (το 80% τουλάχιστον των νεοελλήνων έχει αγροτική/βουκολική καταγωγή και παρόν στην καλύτερη περίπτωση μικροαστικό, ο γράφων δεν αποτελεί καμία εξαίρεση);

Προσωπικά θεωρώ ότι το κόμπλεξ εκφράζεται συνήθως με τον υπερτονισμό των προτερημάτων και την αποσιώπηση των ελαττωμάτων της κοινωνικής τάξης μας και όχι το αντίθετο, ειδικά όταν δεν συνοδεύεται από απάρνηση αυτής της πραγματικότητας.

Ωστόσο δεν φτάνουμε και στο άλλο άκρο.

Ναι μεν ο λαός σπανίως είναι σοφός, αλλά διαθέτει μια πρακτική σοφία βασισμένη στην κοινή πείρα και το ένστικτο (και οι δυο παράγοντες, ειδικά ο δεύτερος είναι σχεδόν αλάνθαστοι) που όταν εκδηλώνεται είναι πράγματι εύστοχη σε αξιοθαύμαστο βαθμό.

Εκδηλώνεται συχνότατα στα παρατσούκλια – τα οποία όταν μετατρέπονται σε επώνυμα παράγουν συχνά ιδιαίτερα αστεία και διαφωτιστικά παραδείγματα π.χ. “Κασιδιάρης”.

Το θέμα μου όμως δεν είναι οι λαϊκίζοντες ναζί, το θέμα είναι η εντελώς αντίθετη πλευρά, αυτή που υποτίθεται ότι είναι “νοήμων”, “αριστερή”, “μεταρρυθμιστική”, και διάφορα άλλα καλά πράγματα που κάποια μέρα, λαού θέλοντος, υποτίθεται ότι θα αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο.

Φυσικά αναφέρομαι στο χώρο της ανανεωτικής αριστεράς, κεντροαριστεράς εν γένει, ή αν θέλετε ακόμα και της σοσιαλδημοκρατίας (που ναι μεν είναι πλέον κακοχαρακτηρισμένος όρος, αλλά εμένα μου αρέσει ακόμα γιατί είναι πολύ ακριβής) που φιλοδοξεί και σε κάποιο βαθμό πέτυχε να εκφράσει η ΔΗΜΑΡ.

Ποιο λοιπόν είναι το παρατσούκλι που απένειμε ο ελληνικός λαός στον πρόεδρό της κ. Κουβέλη; Ο “κυρ-Φώτης”.

Τιμητικό δεν το λες – εδώ που τα λέμε είναι περιττό να επεκταθώ και να εξηγήσω πού και σε τί παραπέμπει.

Το καλό με τη λαϊκή σοφία είναι ότι την καταλαβαίνεις αμέσως χωρίς την ανάγκη καμίας επεξήγησης.

Μου είναι αδύνατο πάντως να μην επισημάνω πόσο εύστοχα (μεταξύ άλλων) αποδομεί την εικόνα ενός επαρχιώτη που χωρίς να το πολυαξίζει πέτυχε κοινωνικά και επαγγελματικά στο άστυ, υιοθετώντας παράλληλα το στυλ και την εμφάνιση των αστών μετά ζήλου μεγάλου.

Παρόλ' αυτά δεν είναι ούτε αυτό το θέμα μου, αν δηλαδή το παρατσούκλι δικαιώθηκε γενικώς (νομίζω ότι λίγοι μπορούν να διαφωνήσουν μ' αυτό).

Το ζήτημα είναι ότι το κόμμα του, που εν τέλει χτίστηκε και περπάτησε κατ΄εικόνα και καθ' ομοίωση του προέδρου του (όχι βέβαια τόσο επειδή ο πρόεδρος είναι αυταρχικός, αλλά περισσότερο επειδή οι “παλιοί” που κατέχουν τις περισσότερες θέσεις-κλειδιά σ' αυτό είναι αναλόγου στυλ και αντιλήψεων) δείχνει ότι πνέει πλέον τα λοίσθια.

Δε θα επεκταθώ περισσότερο, οι προφητείες για την επερχόμενη πτώση της ΔΗΜΑΡ καθώς και για τους λόγους που θα οδηγήσουν τα πράγματα εκεί είναι πλέον του συρμού και τις έχουμε όλοι λίγο-πολύ υπόψη μας.

Αυτό που απασχολεί πρωτίστως εμένα είναι αν από αυτήν την ιστορία διδαχτήκαμε όλοι ή έστω κάποιοι, κάτι.

Αν γίναμε έστω λίγο σοφότεροι.

Κι αν είμαστε έτοιμοι να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη.

Όσοι τουλάχιστον, όπως εγώ, θεωρούμε τις κομματικές (ή ακόμα χειρότερα, τις προσωπολατρικές) μονοκρατορίες και τις λεγόμενες αυτοδύναμες κυβερνήσεις μάστιγα για τη χώρα.

Που πάντα και με κάποιο, σχεδόν μαγικό, τρόπο “καταφέρνουμε” να τις εμφανίσουμε ως “μονόδρομο” πετώντας τη μια ιστορική ευκαιρία μετά την άλλη.

Είναι πολύ πιθανό στην παρούσα συγκυρία το ότι μια ενίσχυση του Σαμαρά (γιατί από αυτή την ιστορία, μην αμφιβάλλει κανείς, ο Σαμαράς βγαίνει λαβωμένος μεν, ενισχυμένος δε, όπως ο γράφων είχε προβλέψει εδώ να αποδειχτεί χρήσιμη για τη χώρα.

Ακόμα κι αν συνεπάγεται επιστροφή σε μονοκομματικές κυβερνήσεις.

Είναι σαφώς ιδιαίτερες οι παρούσες συνθήκες και ίσως πράγματι να είναι πολυτέλεια να υπάρχουν τρία κόμματα στην κυβέρνηση με ισάριθμες διαφορές αντιλήψεων.

Και δεν μετράω καν τις εσωκομματικές διαφορές, πάντα υπαρκτές ειδικά στα αριστερά και δημοκρατικά κόμματα ακόμα κι όταν πιάνουν με το ζόρι το όριο εισόδου στη βουλή.

Επειδή όμως εμένα με ενδιαφέρει όχι μόνο το παρόν και η επόμενη μέρα, αλλά και η μεθεπόμενη, θα είναι πραγματικά κρίμα η Ελλάδα εξερχόμενη της κρίσης (όποτε κι αν συμβεί αυτό) να έχει βγάλει το συμπέρασμα ότι ο μόνος τρόπος να κυβερνηθεί είναι μια παραλλαγή του τρόπου που κυβερνήθηκε κατά τη μεταπολίτευση.

Δε θα είναι μόνο κρίμα αλλά και οξύμωρο.

Διότι αυτός ακριβώς ο τρόπος ήταν ίσως η βασικότερη αιτία που τα πράγματα έφτασαν ως εδώ.

Η ΔΗΜΑΡ πεθαίνει λοιπόν.

Ο “κυρ-Φώτης” και οι άνθρωποί του δεν κατάφεραν να αφήσουν το στίγμα τους πουθενά, ούτε ως δύναμη ευθύνης ούτε καν ως το αντίθετο (ο Αλέξης π.χ. είναι πολύ πιο νέος και ορμητικός οι δε περήφανοι μικροαστικοί του τρόποι εκφράζουν πολύ περισσότερο κόσμο, ιδίως εκείνη η “στραβοστόμικη” μαγκιά του είναι τόση κοινή όσο και δημοφιλής στις γειτονιές των πόλεων της χώρας), οπότε πολύ φυσιολογικά θα κριθούν περιττοί απ' το λαό όταν έρθει η ώρα.

Πεθαίνει μαζί τους και το πείραμα της τρικομματικής κυβέρνησης συνεργασίας με συμμετοχή αριστερών δυνάμεων που δεν είχαν συμμετοχή στις κυβερνήσεις που μας έφεραν ως εδώ (και στο ΠΑΣΟΚ κεντροαριστεροί είναι αλλά κάθε άλλο παρά αθώοι του αίματος – το ακριβώς αντίθετο).

Εγώ όμως είμαι φύσει αισιόδοξος, δεν απογοητεύομαι εύκολα.

Ξέρω ότι συχνά ένας θάνατος είναι απαραίτητος για να γεννηθεί (ή να αναπτυχτεί κάτι ήδη γεννημένο που όμως ασφυκτιά) κάτι πραγματικά νέο.

Θα γίνει έτσι; Μακάρι και ίδωμεν.

Ας ευχηθούμε στο μεταξύ να κρατήσει έστω αυτή η δικομματική κυβέρνηση ικανό χρονικό διάστημα και να βοηθήσει τη χώρα γενικώς ούτως ώστε να επιτρέψει τις όποιες διεργασίες να “τρέξουν” σε συνθήκες ομαλότητας.

Γιατί η ανωμαλία θρέφει Κασιδιάριδες και Τσεγκεβάρες (σικ) της πλάκας, δεν είναι ότι καλύτερο για κάτι σοβαρό, εποικοδομητικό και μόνιμο.

Ο Παραβάτης