Είμαστε δυο, είμαστε τρεις... άντε και χίλιοι δεκατρείς.

Με τη πάροδο του χρόνου, όπως οι περισσότεροι, έτσι κι εγώ τείνω να γίνω πιο συντηρητικός, πιο «δεξιός», και πιο ελιτιστής.

Με την έννοια του ότι, βλέποντας την αέναη κατάντια μας, έχω πάψει προ πολλού να πιστεύω ότι ο λαός έχει δίκιο σε όλα, και πως μόνο με την βούληση και θέλησή του θα πρέπει να πορευόμαστε.

Εν ολίγοις, έχω πάψει να δίνω βάση στα «δίκαια του λαού», που τις περισσότερες φορές είναι τα δίκαια κάποιων επιτήδειων, κι αυτό επειδή ο λαός εύκολα πέφτει θύμα δημοκόπων, λαοπλάνων, και εύκολα χειραγωγείται.

Πολλές φορές σαν πλαστελίνη…

Και για να το θέσω πιο απλά, οι ίδιοι που θεοποιούν την Πάολα και την… Μενεγάκη, ψηφίζουν και πρωθυπουργό!

Με αποτέλεσμα να νομοθετούν οι Χαϊκάληδες, και να έχουν πολιτική άποψη και γνώμη τα πρώην μοντέλα.

Τα τελευταία όμως χρόνια, δυο τρία φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους ζητήματα, μου επανέφεραν σε μεγάλο βαθμό την χαμένη εμπιστοσύνη μου προς την …. μάζα.

Αυτήν που σε θεωρητικό επίπεδο αποτελεί την κινητήρια δύναμη της ιστορίας.

Ένα από αυτά ήταν η επιλογή ως αρχηγού στη ΝΔ του Σαμαρά, έναντι της πολύφερνης νύφης Ντόρας, η οποία θα ήταν ήδη πρωθυπουργός αν την εκλογή την καθόριζαν τα κομματικά όργανα, στα οποία η οικογένειά της παίζει χωρίς αντίπαλο (χάρη στο κληρονομικό χάρισμα).

Εκεί λοιπόν ξαφνιάστηκα, και πείστηκα κάπως για το περίφημο αλάνθαστο κριτήριο του απλού λαού. Της βάσης (όπως συνηθίζεται να λέγεται).

Ένα άλλο «γεγονός» είναι η καθημερινή συναναστροφή μου με απλούς ανθρώπους.

Δεν είμαι ούτε πολιτικός, ούτε δημοσιογράφος, και δεν ανήκω σε κανένα κόμμα.

Και με τέτοιους μιλάω κάθε μέρα.

Και το συμπέρασμα που βγάζω όλα αυτά τα πέτρινα χρόνια της  κρίσης, είναι ότι ο απλός καθημερινός κόσμος, στη πλειονότητά του δεν έχει καμία σχέση με αυτά που προβάλλονται στην εικονική πραγματικότητα των ΜΜΕ.

Αυτών δηλαδή που άγονται και φέρονται από τους πολιτικάντηδες, και που το καθένα εξυπηρετεί συγκεκριμένα (μερικές φορές και άνομα) συμφέροντα, «διαπλάθοντας» την κοινή γνώμη, σύμφωνα με το κατά που φυσά ο άνεμος.

Η «σιωπηλή πλειοψηφία» δηλαδή, όσο και να υποφέρει, όσο και να στενάζει, συνεχίζει να πιστεύει στην αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων, κλείνοντας τα αυτιά στα φληναφήματα και στις παπαρολογίες της αντιπολίτευσης.

Και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα χθες βράδυ.

Όπου αποκαλύφθηκε η γύμνια του «λαοπρόβλητου» Αλέξη, του επονομαζόμενου και γλωσσομαθή.

Όπου ξεσκεπάστηκε η φούσκα του «έτοιμου να κυβερνήσει» ΣΥΡΙΖΑ!

Με ποιους να κυβερνήσει ρε παιδιά;

Με τους χίλιους νοματαίους (οι μισοί εκ των οποίων πληρωμένοι κλακαδόροι) που μαζεύτηκαν στο Σύνταγμα, ακόμη και με πούλμαν;

Ο λαός του γύρισε τη πλάτη, και αυτό φάνηκε προς τα έξω!

Διότι αν πιστέψουμε στις δημοσκοπήσεις, ή στα διάφορα δημοσιεύματα, αναλύσεις, κλπ, ο ΣΥΡΙΖΑ … «πηδάει και δέρνει».

Το λέει κι ο Στρατούλης.

Το είπε και Τσάβεζ!

Και το επαναλαμβάνει κάθε βράδυ το κουνάβι του ΣΚΑΙ.

Και η επικράτηση του Αλέξη  θα ήταν λογική εν μέσω ύφεσης και οικονομικής δυσπραγίας, αφού υπόσχεται στους πάντες τα πάντα.

Ναι αλλά στη πράξη, στο πεζοδρόμιο, τους μόνους που μπορεί να μαζέψει είναι τους τρεις, και τον παροιμιώδη κούκο.

Και τον Πάντζα!

Έχω δει συνελεύσεις… πολυκατοικιών με περισσότερο κόσμο.

Άρα;

Άρα λοιπόν, ο απλός κόσμος δεν μασάει.

Δεν γουστάρει δραχμή, και φακές (εισαγόμενες κι αυτές).

Δεν θέλει να επιστρέψει στην ψωροκώσταινα (πλην όμως εθνικά υπερήφανη), και στα «θα θα θα» του κάθε λαοπλάνου.

Κι ας ουρλιάζουν καθημερινά τα παπαγαλάκια για την χούντα του Σαμαρά, που «έκλεισε» την δημόσια τηλεόραση, κάτι που δεν είχαν κάνει ούτε οι ναζί στην κατοχή!!!! (το άκουσα κι αυτό).

Και έρχεται καπάκι και η απόφαση του ΣτΕ, την οποία ο καθένας τραβάει από δω κι από κει κατά το δοκούν, για να νομιμοποιήσει το κλείσιμο της ΕΡΤ.

Εγώ τουλάχιστον αυτό κατάλαβα.

Κι ας μην είμαι νομικός.

Άσχετα αν το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, έστησε αντίσκηνα έξω από το ραδιομέγαρο, υπέρ της συνέχισης του χαρατσιού της ΕΡΤ!

Ένα χαράτσι, που από τότε που ήμουν έφηβος το στηλίτευαν καθημερινά οι πάντες.

Ειδικά η Ελευθεροτυπία την οποία διάβαζα ανελλιπώς επί δεκαετίες, και η οποία συχνά έστηνε την ΕΡΤ στον τοίχο (καλώς).

Και που τώρα, μαζί με τον κλώνο της, την Εφημερίδα των Συντακτών, στάζουν μέλι, και εξυμνούν τον πολιτισμό της … Φλέσσα, αναπολώντας τις χρυσοπληρωμένες κρασοκατανύξεις του Σπύρου Παπαδόπουλου…

Ήμαρτον δηλαδή.

Έτσι, το συμπέρασμα στο οποίο έχω καταλήξει, είναι ότι παρά την γενικότερη δυσπιστία μου στην «λαϊκή βούληση», υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις, όπου ο λαός αποδεικνύει το αλάνθαστο κριτήριό του.

Και μια από αυτές είναι και η κατάσταση που ζούμε σήμερα, όπου αντικρίζοντας καθημερινά την άβυσσο, ο λαός δεν τρομάζει, και δεν κάνει το απονενοημένο διάβημα…

Που θα ήταν και η εύκολη λύση.

Δεν πηδάει δηλαδή στο κενό, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος…

Strange Attractor

ΥΓ- Πάντως για να λέμε και του στραβού το δίκαιο, όπως με ενημέρωσε φίλος μου Συριζαίος, η χθεσινή συγκέντρωση δεν είχε τον παλμό που της έπρεπε, διότι …δεν ενημερώθηκαν έγκαιρα οι  λαθρομετανάστες της Αθήνας.

Θα πρέπει να το κοιτάξει αυτό ο οργανωτικός τομέας του κόμματος.