Σαμαράς: Ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.

Ένα χρόνο σχεδόν από την εποχή που ο Σαμαράς ανέλαβε την «διαλυμένη» Ελλάδα, κανένας καλοπροαίρετος δεν μπορεί παρά να δεχτεί, ότι ως τιμονιέρης τα πήγε και τα πηγαίνει πάρα πολύ καλά.

Ειδικά αν αναλογιστούμε τις συνθήκες (οικονομικές και μη) στις οποίες κυβερνά.

Δικαιώνοντας όλους εκείνους, και δεν ήταν πάρα πολλοί, που από τότε που ανέλαβε την αρχηγία της ΝΔ (αλλά και πιο πριν) τον θεωρούσαν ως τον Λιονέλ Μέσι της πολιτικής.

Ως το μοναδικό ανάχωμα στο επερχόμενο τσουνάμι (που τελικά ήρθε).

Η επιτυχία του, πέρα από τις διάφορες παραμέτρους, μπορεί να επιβεβαιωθεί και από το εξής πολύ απλό:

Σήμερα, έχοντας επαναφέρει ως έναν βαθμό την σταθερότητα, και έχοντας εγκαθιδρυθεί ως αναμφισβήτητος ηγέτης στη χώρα και στο κόμμα του, άρχισαν να βγαίνουν από τα κουφώματα και να τρέχουν γύρω του,  οι διάφοροι επαγγελματίες τσανακογλείφτες, που μέχρι πρότινος τον έβριζαν (έστω στα κρυφά), αντιλαμβανόμενοι ότι το αστέρι του Σαμαρά, δυστυχώς για αυτούς,  θα λάμπει για πολύ ακόμη.

Οπότε τι να κάνουν κι αυτοί οι έρμοι, πέρα από το να δηλώνουν (όψιμοι) Σαμαρικοί;

Αυτά όμως τα «ερπετά», μπορεί να μη διαθέτουν σπονδυλική στήλη, αλλά διαθέτουν ένα τρομερό πολιτικό αισθητήριο. Αλάνθαστο.

Για αυτό και εκτός από την αναγούλα, που με προκαλούν όταν τους βλέπω να ορμάνε να αγκαλιάσουν τον Σαμαρά, όπου τον βρουν, μου προκαλούν και μια αισιοδοξία, αφού σίγουρα αυτοί κάτι οσμίζονται, και  … κάτι ξέρουν, εξ ου και σπεύδουν να δηλώσουν την αφοσίωσή τους.

Άρα πάμε καλά…

Τα επιτεύγματα του Σαμαρά είναι αρκετά.

Τόσο σε επίπεδο εθνικής πολιτικής, και οικονομίας, όσο και σε επίπεδο εσωκομματικών ανταγωνισμών.

Με την αναμφισβήτητη εργατικότητά του, με το καλαματιανό του πείσμα,  με το έμφυτο πολιτικό του ταλέντο, και πάνω απ ‘όλα με την ανθρωπιά που εκπέμπει, κατάφερε να βουλώσει στόματα και στόματα, και κατάφερε κάποια παπαγαλάκια να μεταμορφωθούν σε … κλώσες που κουρνιάζουν στη γωνιά τους.

Και είναι ο μόνος πολιτικός που ξέρω, που έχει υποστηρικτές, οπαδούς, και θαυμαστές, από συμπατριώτες μας άλλης πολιτικής προέλευσης.

Κι αυτό κάτι λέει.

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, απλά θα θυμίσω σε γενικές γραμμές ότι στο μέτωπο της κρίσης η χώρα παραμένει στο ευρώ κόντρα στις προβλέψεις των «ειδημόνων», οι δείκτες άρχισαν και πάλι να αποκτούν θετικά πρόσημα, το grexit μετατράπηκε σε success story, και σε διεθνές επίπεδο, άσχετα με την οικονομική μας κατάντια, ο Σαμαράς κοιτάει στα μάτια τους υπόλοιπους ηγέτες, και συναλλάσσεται μαζί τους επί ίσοις όροις, και όχι σαν φτωχός συγγενής.

Αν μας κάτσει και η εξέλιξη που περιμένουμε από τις επερχόμενες γερμανικές εκλογές, αν έρθουν και δέσουν κάποιες επενδύσεις, και κάποιες σημαντικές αποκρατικοποιήσεις, τότε θα αποδειχτεί πασιφανώς ότι η γραμμή Σαμαρά ήταν και η μοναδική σωστή για την Ελλάδα.

Ασχέτως Μπαρουφάκηδων, και λοιπών «μέντιουμ» του ολέθρου.

Στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό, η Νέα Δημοκρατία μπορεί ακόμη να μη πηγαίνει  τόσο καλά όσο θα έπρεπε, φέρνοντας συνεχείς ισοπαλίες με τον Σύριζα στις δημοσκοπήσεις, αλλά αν αναλογιστούμε ότι αυτή κυβερνά, και μάλιστα σε περίοδο σκληρής ύφεσης, και ανελέητης λιτότητας, ενώ ο Αλέξης ως αντιπολίτευση μπορεί να υπόσχεται παπάδες και δεσπότες, τότε καταφανώς  πάει πολύ καλά.

Κι αυτό χάρη κυρίως στον αρχηγό της, ο οποίος παρεμπιπτόντως παίρνει τα σώβρακα του Τσίπρα στις δημοσκοπήσεις περί καταλληλότητας για πρωθυπουργός.

Και επίσης φαίνεται από τον πανικό του Βενιζέλου, και την αμηχανία του κυρ Φώτη,

οι οποίοι, όντας κλάσεις κατώτεροι του Σαμαρά, όντας παγκίτες, ασθμαίνουν στην προσπάθειά τους να φανούν κι αυτοί χρήσιμοι, ή έστω παρόντες.

Για να διασωθούν πολιτικά.

Ε ρε και να μην τους είχε ανάγκη ο πρωθυπουργός….

Χώρια, που έτσι όπως πάνε τα πράγματα, σε λίγο τον βλέπω και τον Μπένυ να ζητάει να ενταχθεί στην ΝΔ, αν θέλει (και θέλει) να συνεχίσει να δραστηριοποιείται πολιτικά.

Μάλιστα υπάρχουν φήμες και για το άλλοτε πουλέν του, την διανοήτρια Καϊλή, που χτίζει, λένε,  γέφυρες προς την ΝΔ!!!!

(Βέβαια αν γίνει κι αυτό, αν την δεχτούν, προσωπικά θα πάω να γραφτώ εθελοντής αφισοκολλητής στο κόμμα του Κατσανέβα)!

Σε εσωκομματικό επίπεδο, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά.

Ο Σαμαράς κληρονόμησε ένα έτοιμο (σε πολλά εχθρικό απέναντί του) κόμμα, χωρίς να μπορεί να κάνει τις αλλαγές και τις τομές (σε πρόσωπα και καταστάσεις) που θα ήθελε.

Η εσωκομματική ανθρωπογεωγραφία ήταν δεδομένη, όπως και οι εσωτερικές τάσεις και τα ρεύματα.

Και δεν νομίζω να ήταν ή να είναι ιδιαίτερα φιλοσαμαρικά τα πράγματα στο κόμμα…

Διότι μη ξεχνάμε, δεν έχει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ συνιστώσες.

Απλά οι δικές του είναι θεσμοθετημένες….

Παρόλα αυτά, αν και καθημερινά πρέπει να δίνει μάχη εναντίον εσωτερικών καρφωμάτων και πισώπλατων επιθέσεων από οπαδούς του παλιού «Μεσία», οι οποίοι έχασαν την αρχηγική εύνοια, ή κάποιων αμετανόητων ντορικών, που το φυσάνε και δεν κρυώνει, εν τούτοις δείχνει τα πηγαίνει μια χαρά, και η παρουσία του στο σημερινό προσυνέδριο της Θεσσαλονίκης επισφράγισε την ηγετική του φυσιογνωμία.

Δεν είμαι νεοδημοκράτης, ούτε συμπαθώ ιδιαίτερα το κόμμα αυτό, αλλά το ζηλεύω που έχει στις τάξεις του, και μάλιστα αρχηγό, τον καλύτερο πολιτικό κατά τη γνώμη μου από την εποχή του Καραμανλή του πρεσβύτερου σίγουρα, και ίσως του Ελευθέριου Βενιζέλου.

Για να μη πάω ως τον Καποδίστρια και με παρεξηγήσει η Ρεπούση…  

Με πολλή εργατικότητα, με πολιτικό αισθητήριο, με διπλωματική δεξιοτεχνία, και με οικονομική τεχνογνωσία, ο Σαμαράς αποδείχθηκε ο κατάλληλος άνθρωπος στη κατάλληλη θέση, για την εποχή που διανύουμε ως χώρα.

Και σε αυτό θα πρέπει να δοθούν εύσημα στον απλό κόσμο της ΝΔ, στη λεγόμενη βάση, που δεν μάσησε από καθρεφτάκια και μπιχλιμπίδια πριν από τρία χρόνια, και εξέλεξε τον Σαμαρά ως πρόεδρο του κόμματος.

Με αποτέλεσμα σήμερα, και η χώρα να έχει ελπίδες, αλλά και ο Σαμαράς να αποδεικνύεται ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.

Εντός και εκτός Ελλάδας.

Και πάντα σε σχέση με τα δεδομένα που κληρονόμησε, και τις συνθήκες στις οποίες κυβερνά.

Strange Attractor