Μια ταραγμένη πτήση…

Όπου να’ ναι κλείνουμε χρόνο από την ημέρα που ο Σαμαράς πήρε στα χέρια του το πηδάλιο της χώρας.

Ανέλαβε δηλαδή ένα κάθε άλλο παρά πλόιμο αεροσκάφος, στη μέση της διαδρομής, χωρίς σχέδιο πτήσης, χωρίς άντωση, και χωρίς δηλωμένο προορισμό.

Ένα αεροσκάφος, που κατευθύνονταν στο χάος,  στο έλεος ανεξέλεγκτων δυνάμεων, και των στοιχείων της φύσης.

Και όλα αυτά,  έχοντας παράλληλα να αντιμετωπίσει την οπισθέλκουσα των «συγκυβερνητών» Μπένυ και κυρ Φώτη, αλλά και τα σφοδρά αντιαεροπορικά πυρά εδάφους από πλευράς του «σέξι» Αλέξη, και του ψεκασμένου Πάνου.

Για να μην αναφερθώ στους τρελαμένους Ταλιμπάν της Χ.Α. με τα λιανοντούφεκά τους.

Και χώρια τον αυτοκαταστροφικό πανικό των έντρομων επιβατών (μεταξύ των οποίων και αρκετοί συνειδητοί προβοκάτορες και σαμποτέρ).

Το αεροσκάφος που ανέλαβε να προσγειώσει ο Σαμαράς ήταν σε κακά χάλια, γεμάτο τρύπες, χωρίς επικοινωνίες, με χαλασμένα όργανα, με απαρχαιωμένα εγχειρίδια διαδικασιών, και κυρίως χωρίς καύσιμα.

Πετούσε δηλαδή με τις αναθυμιάσεις.

Σε συνθήκες VFR (όψεως, ή αλλιώς βλέπουμε και κάνουμε).

Οι προηγούμενοι πιλότοι του, έμπειροι μεν ανεπαρκείς δε, με προσωπική ιδιοτελή ατζέντα ο καθένας, το είχαν εγκαταλείψει άρον άρον στη τύχη του, πηδώντας τρομαγμένοι απ αυτό, χρησιμοποιώντας  τα μόνα αλεξίπτωτα που υπήρχαν διαθέσιμα, και παίρνοντας μαζί τους ακόμη και τις πυξίδες.

Χώρια τα ασημικά…

Εν μέσω ομίχλης…

Αφήνοντας τους επιβάτες στο έλεος του Θεού.

Σήμερα, ένα χρόνο μετά, και αφού το έρμο το αεροπλανάκι πέρασε μέσα από καταιγίδες, ανεμοστρόβιλους, και ισχυρούς πλευρικούς ανέμους, συνεχίζει μεν να είναι χωρίς καύσιμα (παρά τον τσαπατσούλικο και πρόχειρο εναέριο ανεφοδιασμό), συνεχίζει να δέχεται πυρά πανταχόθεν, και συνεχίζει να παλεύει με την οπισθέλκουσα που το τραβάει με δύναμη προς τα κάτω, και πάντα μέσα σε συνεχείς αναταράξεις.

Και όλα αυτά την ώρα που από τα χαλασμένα μεγάφωνα ακούγονται συνεχώς άναρθρες κραυγές και γαβγίσματα, στα γερμανικά!

Χάρη όμως στη ψυχραιμία και στη δεξιοτεχνία του χειριστή του, διατηρεί σταθερή την πορεία του, και πλησιάζει για ασφαλή προσγείωση.

Ότι και να λέμε, όσο και να γκρινιάζουμε, ο Σαμαράς αποδείχτηκε βιρτουόζος πιλότος, και μάλιστα με εξειδίκευση στα αεροβατικά κόλπα.

Έσφιξε δηλαδή τα δόντια, προσδέθηκε γερά στο κάθισμα, απομόνωσε τους σαμποτέρ (μέσα και έξω από το πιλοτήριο), και κατάφερε να απομακρύνει τουλάχιστον τους άμεσους κινδύνους της πτώσης, ή της αναγκαστικής προσγείωσης.

Η πτήση κάθε άλλο παρά ολοκληρώθηκε.

Αλλά τουλάχιστον είναι πλέον σταθερή, και δεν κινδυνεύει από κάποιο αναπάντεχο «στολάρισμα».

Μάλιστα, οι επικοινωνίες με το έδαφος αποκαταστάθηκαν, τα μαύρα σύννεφα στον ορίζοντα διαλύθηκαν, και το μόνο που απομένει τώρα είναι να βρεθεί ένα κατάλληλο πεδίο (χωράφι) προσγείωσης (για αεροδρόμιο ούτε λόγος), για να το κατεβάσει.

Οι τρομαγμένοι επιβάτες, που στην αρχή των αναταράξεων άλλος ήθελε να πηδήξει χωρίς αλεξίπτωτο, άλλος να πέσει ηρωικά μαζί με το αεροπλάνο, και άλλος  ήθελε να το παραδώσει αμαχητί στον αεροπειρατή Αλέξη, ηρέμησαν και πάλι, και άρχισαν για μια ακόμη φορά  να επιδίδονται στο αγαπημένο τους χόμπι, την εκ των υστέρων κριτική.

Να έχουν δηλαδή άποψη επί παντός αεροπορικού επιστητού, χωρίς καν να μπορούν να διακρίνουν τη διαφορά μεταξύ αεροπλάνου και ελικοπτέρου.

Πιλότοι του καναπέ.

Άσσοι.

Gamers του playstation.

Που όλα τα ήξεραν, και όλα τα είχαν προβλέψει, αλλά…

Αλλά έτσι είναι οι Έλληνες.

Γκρίνια για τη γκρίνια, και στείρα άρνηση επί παντός.

Όταν είναι έξω απ τον χορό. 

Όταν όμως αναλάβουν θέση ευθύνης, τότε μαζεύονται σαν φοβισμένα κοτοπουλάκια.

Τέλος πάντων, η ουσία είναι ότι σε αυτό το καταραμένο ταξίδι, σε αυτήν την επικίνδυνη διαδρομή, ο Θεός των ουρανών μας έδωσε την ευκαιρία να επιβιώσουμε, κόντρα στις σειρήνες του καιροσκόπου Αλέξη, διαθέτοντας μας ως πιλότο τον πιο κατάλληλο.

Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι δεν θα μας διαψεύσει, και ότι θα καταφέρει να ολοκληρώσει την αποστολή του, κλείνοντας τελικά το σχέδιο πτήσης με επιτυχία.

Και εμείς σώοι και αβλαβείς, με τα πόδια μας σταθερά στο έδαφος και πάλι, θα μπορέσουμε απρόσκοπτοι να αρχίσουμε την παραδοσιακή γκρίνια, και να ζητάμε κεφάλια δικαίων και αδίκων, ζητώντας αποζημιώσεις για τις αποσκευές μας που στραπατσαρίστηκαν, και για τις χαμένες πτήσεις ανταπόκρισης. 

Ξεχνώντας πως οι ίδιοι ξεκινήσαμε την τρελή αυτή πτήση προς το πουθενά, σε εικονικές συνθήκες cavokey, ζητώντας μάλιστα από το πλήρωμα να πάει πιο ψηλά και πιο γρήγορα…

Και στο τέλος, όταν ο κατάκοπος ηρωικός πιλότος θα θελήσει να ξεκουραστεί, να αναγνωριστεί, να ηρεμήσει, είμαι σίγουρος πως  θα βγει ο χοντρούλης φροντιστής καμπίνας (αεροσυνοδός δηλαδή), και με το γνωστό του επαρμένο ύφος θα μας λέει πως αυτός είναι που προσγείωσε το αεροπλάνο!

Πως χάρη σ αυτόν γλιτώσαμε την συντριβή.

Όταν όλοι ξέρουμε ότι μόνο καφέδες σερβίριζε, κι αυτούς τους έχυνε….

Ας είναι.

Αρκεί να προσγειωθούμε.

Strange Attractor