Ερντογάν: I did it my way!

 Αυτή τη φορά ήταν το πρόσωπο στο εξώφυλλο του περιοδικού ΤΙΜΕ, ενός εντύπου- opinion leader παγκοσμίως.

Δεν είχαν περάσει παρά μερικές εβδομάδες από τότε που με περίσσια παρρησία απαντούσε στις 10 ερωτήσεις της τελευταίας σελίδας της ίδιας έκδοσης, εκφράζοντας την πεποίθησή του ότι το μέλλον της Ευρώπης είναι συνυφασμένο με την ενσωμάτωση της Τουρκίας στους κόλπους της.

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι αναμφίβολα ένας από τους ηγέτες με τη μεγαλύτερη επιρροή και αποτελεσματικότητα στη σύγχρονη πολιτική σκηνή.

Πέρα από τις ιστορικές μεταβολές που έχει επιτύχει στο εσωτερικό της χώρας- περιθωριοποίηση των Στρατηγών, αύξηση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ κατά 288% μέσα σε οκτώ χρόνια-, έχει καταφέρει να αλλάξει άρδην την εικόνα της Τουρκίας στο εξωτερικό. Σε αυτή την προσπάθεια έχει βρει έναν ίσως απρόσμενο σύμμαχο στις τηλεοπτικές παραγωγές...

Βλέποντας την απήχηση που έχουν οι τουρκικές σαπουνόπερες στο ελληνικό κοινό αντιλαμβάνεται κανείς πόσο ισχυρό μέσο πολιτιστικού ιμπεριαλισμού μπορούν να γίνουν στα χέρια ενός πρωθυπουργού οι συγκεκριμένες τηλεοπτικές σειρές.

Όμως η ελληνική αγορά αντιπροσωπεύει μόνο ένα μικρό κομμάτι του ωφέλιμου φορτίου που καρπώνεται η γειτονική χώρα.

Οι μικρές οθόνες σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, σε κάθε άκρο της Βαλκανικής Χερσονήσου, ακόμη και σε χώρες όπως η Τσεχία και η Σλοβακία είναι συντονισμένες σε κάποια από τις 40 δραματικές σειρές που με συνέπεια εξάγονται τα τελευταία δέκα χρόνια.

Η αρχή έγινε το 1997 με το Deli Yurek, την πρώτη σειρά που πουλήθηκε στο εξωτερικό έναντι μόλις 40$ το επεισόδιο. Αυτό ήταν μόνο το πρώτο θεμέλιο για μια βιομηχανία που σύντομα γιγαντώθηκε.

Είναι χαρακτηριστικό πως το τελευταίο επεισόδιο της σειράς Noor παρακολούθησαν 85 εκατ. τηλεθεατές σε 22 χώρες! Κάθε επεισόδιο μιας νέας παραγωγής που εξάγεται στις νέες αγορές κοστολογείται πλέον από τουλάχιστον 500$ έως 2000$.

Μέχρι στιγμής μόνο στο Καζακστάν έχουν μεταδοθεί 42 σειρές τουρκικής προελεύσεως.

Οι τηλεοπτικές παραγωγές της Τουρκίας γίνονται με σταθερά άλματα το Hollywood της Μεσογείου.

Τα κέρδη αυτά αποτελούν ψίχουλα μπροστά στα ατελείωτα έσοδα που αποφέρει η κατακόρυφη αύξηση του τουρισμού από τις χώρες μετάδοσης.

Είναι ενδεικτική η απόφαση της τουρκικής κυβέρνησης να καταργήσει την υποχρέωση έκδοσης βίζας για επισκέπτες από τη Συρία και την Ιορδανία μετά τον ανεξέλεγκτο πολλαπλασιασμό των τουριστών από τις χώρες αυτές.

Τουρίστες που έρχονται για να δουν από κοντά τη γοητευτική Τουρκία και τη σαγηνευτική Κωνσταντινούπολη που τους πουλάει το κουτί.

Έρχονται να δουν τα σκηνικά, μια και περίπου το 90% των γυρισμάτων στις σειρές αυτές γίνονται σε φυσικούς χώρους, είτε πρόκειται για κάποια βίλα δίπλα στις όχθες του Βοσπόρου είτε για μία πλατεία κ.ο.κ.

Έρχονται για να φάνε στα εστιατόρια που συναντιούνται τα παράνομα ζευγάρια και να απολαύσουν τον καφέ που επιλέγει ο αγαπημένος τους πρωταγωνιστής.

Η Τουρκία της τηλεόρασης είναι η Τουρκία που οραματίζεται ο Ερντογάν, εξιδανικευμένη και καθ’ υπερβολήν.

Μία χώρα που έχει σταματήσει την ακροβασία ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή, αλλά που δείχνει έτοιμη να αναφωνήσει κι αυτή πως «ανήκει εις την Δύσιν»...

Με κοινό τόπο την οικουμενική θεματολογία της αγάπης, των παθών, της φιλοδοξίας και της εκδίκησης η Τουρκία παρουσιάζεται μοντέρνα, προοδευτική, λαμπερή.

Μια χώρα που επιμένει να κρατά την απέραντη ενδοχώρα της με τις ιδιαιτερότητές της μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και του marketing.

Ο Ερντογάν έχει σχέδιο και μάλιστα άκρως επιτυχημένο.

Γίνεται αποδεκτός ως ροκ σταρ σε πολλές γειτονικές χώρες που επισκέπτεται. Μάλιστα το ΤΙΜΕ δε δίστασε να αναρωτηθεί μήπως είναι τελικά αυτός που ενσαρκώνει την ελπίδα για την επόμενη μέρα της Αραβικής Άνοιξης.

Την ίδια στιγμή ο πρόδρος Γκιουλ υπογραμμίζει σε συνέντευξή του στο περιοδικό Monocle πως η Μεσόγειος δε χωρά μη δημοκρατικές χώρες.

Στις μέσα σελίδες του διεθνούς Τύπου οι αναλύσεις επισημαίνουν το έλλειμμα δημοκρατίας στην Ιταλία και την Ελλάδα.

Αν επιβιώσει η ΕΕ, για πόσον καιρό θα μπορεί να κρατά την τουρκική αγορά έξω από τις αγκάλες της;

Μπορεί τελικά η τηλεόραση να αλλάξει μια χώρα;

Αν ένας ηγέτης ξέρει πώς να τη χρησιμοποιήσει, τότε είναι ικανή να αποτελέσει τον φορέα της προόδου για μία ολόκληρη περιοχή.

Πόσο εφήμερο μπορεί να είναι αυτό;

Μιλώντας στο περιοδικό Monocle ένας από τους μεγαλύτερους παραγωγούς στην Τουρκία παρακάλεσε για την αποφυγή του όρου “σαπουνόπερες”.

Έτσι ο συντάκτης του κειμένου κάνει λόγο για “εξαγωγή ονείρων”.

Ίσως τα τελευταία να μην είναι φούσκες όπως αυτές που δημιουργεί το σαπούνι.

Η ιστορία θα δείξει...

Παράλλαξη