Η λύση είναι πολιτική.

Τα τελευταία χρόνια μέσα στη δίνη της οικονομικής κρίσης βιώνουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις για την ελληνική κοινωνία.

Έχει καταρρεύσει ολόκληρο το κοινωνικό - οικονομικό οικοδόμημα της χώρας, εργασιακά κεκτημένα δεκαετιών χάθηκαν, επιχειρήσεις κατέρρευσαν και το έμψυχο δυναμικό της χώρας -ιδίως οι νέοι- βυθίστηκε στην ανεργία.

Οι ακολουθούμενες πολιτικές αποδείχτηκαν οδυνηρές για τις μεσαίες και τις οικονομικά ασθενέστερες τάξεις.

Ο παραλογισμός των φοροεισπρακτικών μέτρων και οι άνευ όρων περικοπές μισθών και συντάξεων δημιούργησαν συνθήκες ανέχειας για τους πολίτες, κλόνισαν την αγορά και οδήγησαν τους μικροεπιχειρηματίες στο μαρασμό.

Το κράτος έχασε τον κοινωνικό χαρακτήρα του, η ποιότητα της δημόσιας υγείας έπεσε σε επίπεδα περασμένων δεκαετιών, οι περικοπές πόρων από την παιδεία έχουν οδηγήσει στην απογύμνωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης από επιστημονικό προσωπικό, ενώ σε ορισμένα σχολεία επικρατεί σκηνικό εγκατάλειψης.

Το τραπεζικό σύστημα μετά το ισχυρό πλήγμα που δέχτηκε από το κούρεμα των ομολόγων ενισχύθηκε κεφαλαιακά επιτυχώς, αλλά δεν φαίνεται έτοιμο να σταθεί αρωγός στην ανοικοδόμηση της ελληνικής οικονομίας.

Η πιστοδοτική επέκταση της προηγούμενης δεκαετίας είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση του αριθμού των “κόκκινων” δανείων στους ισολογισμούς των τραπεζών που τις καθιστά αδύναμες να διοχετεύσουν ρευστότητα στην αγορά, αφού ο κίνδυνος νέας κεφαλαιακής ενίσχυσης είναι ορατός, τουλάχιστον για κάποιες από αυτές.

Έτσι επιλέγουν το δρόμο της συντήρησης μέσω συγχωνεύσεων, εξαγορών και περιστολής κάθε είδους δαπανών.
Το χειρότερο όμως είναι ότι κατέρρευσε στη συνείδηση του λαού το πολιτικό οικοδόμημα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, ο πολιτικός χώρος της Κεντροαριστεράς κατακερματίστηκε, καθώς δεν καρποφορεί οποιαδήποτε είδους πρωτοβουλία, ο παραλογισμός της ενισχυμένης πλέον ακροδεξιάς έχει αρχίσει να γίνεται επικίνδυνος ενώ η αιθεροβάμων αριστερά φαίνεται ανέτοιμη να κυβερνήσει ή έστω να προτείνει ρεαλιστικές λύσεις.

Τα συνδικάτα ως κύριο ανάχωμα σε αυτές τις πολιτικές δέχονται ανηλεή πόλεμο ενώ η τοπική αυτοδιοίκηση βυθισμένη στα χρέη και όντας δέσμια των κομματικών αγκυλώσεων του παρελθόντος δεν φαίνεται διατεθειμένη να μπει ενεργά στο παιχνίδι.
Οι δανειστές μας της τρόικα, δηλαδή το IMF, η ΕΚΤ και η κομισιόν συναποφάσισαν να εφαρμόσουν στη χώρα λύσεις σκεπτόμενοι πάντα με τη γλώσσα των αριθμών, προσπαθούν με κάθε τρόπο να τιθασεύσουν οικονομικούς δείκτες αδιαφορώντας για τις κοινωνικές επιπτώσεις των αποφάσεων αυτών.

Δυστυχώς η ιστορία έχει δείξει πως αυτή η συνταγή είναι λανθασμένη.

Κράτη όπως οι ΗΠΑ , το Ηνωμένο Βασίλειο, και η Γερμανία , αλλά και μικρότερα που στο παρελθόν έχουν πληγεί από την οικονομική κρίση κατάφεραν να ανακάμψουν χάρη στις γενναίες πολιτικές αποφάσεις, που ελήφθησαν από προοδευτικές δυνάμεις , που εφάρμοσαν το χιλιοειπωμένο παραγωγικό μοντέλο προσαρμοσμένο στις ανάγκες τους.

Μην ψάχνουμε παραπέρα λοιπόν, η λύση είναι πολιτική, και μόνο.

Μένει να αλλάξουν και οι πολιτικοί συσχετισμοί πανευρωπαϊκά.

Θοδωρής Συργκάνης

Capital.gr