Κάτω τα χέρια από τον Ρέμο!

 Με αντιμνημονιακή συγκίνηση μεγαλύτερη ακόμα και από αυτή του Βασίλη του Λέκκα, όταν τραγουδά για τον ήλιο της δικαιοσύνης τον νοητό και σηκώνει οργισμένος τις μπουνίτσες του, έμαθα για τη συναυλία διαμαρτυρίας που διοργάνωσε ο Αντώνης ο Ρέμος στο μαρτυρικό νησί της Μυκόνου.

Εκεί, εμπνεόμενος πιθανότατα από τον ανυπότακτο αντιστασιακό Σταμάτη Κραουνάκη, προφήτευσε πως ο Σόιμπλε και θα σηκωθεί και θα περπατήσει.

Η προφητεία του γέροντα Αντώνη είχε και μια αποκάλυψη σχετικά με τις σεξουαλικές προτιμήσεις του Γερμανού αιμοβόρου δυνάστη, καθώς η πλήρης φράση του ήταν «αυτά (δηλαδή τις σαμπάνιες και τα πούρα των αγανακτισμένων οδηγών Καγιέν που είχαν κατακλύσει το χώρο της εκδήλωσης) θα δει ο Σόιμπλε και θα περπατήσει, ο πούστης».

Ομολογώ πως δεν γνώριζα για την ομοφυλοφιλία του Σόιμπλε, αλλά καταλαβαίνω πως ακόμα και η υποψία μιας τέτοιου τύπου σεξουαλικής έκφρασης δεν είναι δυνατόν να γίνει ανεκτή από ένα ασυμβίβαστο αρσενικό σαν τον Αντώνη τον Ρέμο που δε σηκώνει Μακρυπούλια στο σπαθί του.

Κάποιοι δήθεν ευαίσθητοι και κρυφομνημονιακοί συμπολίτες μου σοκαρίστηκαν από την επαναστατική διάθεση του ερμηνευτή του Άξιον του Εστί, αλλά το σοκ τους, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι αδικαιολόγητο.

Στην πραγματικότητα είναι ένα σοκ που πηγάζει από την πολιτική ορθότητα με την οποία έχουν μπολιαστεί οι γερμανοτσολιάδες του μνημονίου.

Εμείς, οι αγανακτισμένοι Έλληνες, δεν έχουμε τέτοια ταμπού και νομίζω πως κανείς μας δεν θα ενοχλείτο αν κάποιος Γερμανός τραγουδιστής έκανε ένα αστείο π.χ. με την όραση του Παναγιώτη του Κουρουπλή.

Αν μιλάω για σάτιρα και αστείο είναι επειδή ο ίδιος ο τραγουδιστής είπε πως έκανε χιούμορ και μάλιστα με σεμνότητα συμπλήρωσε πως αυτό είναι «το χιούμορ του μέσου Έλληνα» τον οποίο ο Αντώνης ο Ρέμος, αν κρίνω απο την επιτυχία του, έτσι κι αλλιώς εκφράζει, οπότε κάτι περισσότερο θα ξέρει και για το χιούμορ του και μπράβο του.

Η ουσία, αυτό που θέλω να κρατήσετε από όλα τα παραπάνω, είναι πως η Ελλάδα αντιστέκεται.

Και δεν μιλάω μόνο για τον ηρωικό τον Αντώνη τον Ρέμο, αλλά και για τη νέα επαναστατική οργάνωση με την επωνυμία «Ανυπότακτες Επιθυμίες».

Αυτό που κάνει την οργάνωση να είναι πραγματικά επαναστατική είναι, προφανώς, η επωνυμία της.

Μια επωνυμία η οποία καταφέρνει να συνδυάσει την επανάσταση με εκείνα τα ρομαντικά μυθιστορήματα στα οποία μπορεί κανείς να διαβάσει φράσεις όπως «όσο ο Αλφόνσο κοίταζε την Κονστανς ο πόθος του μεγάλωνε και τον έπνιγε» ή «ο Μπλέικ κατέβασε το λινό του παντελόνι και τότε φάνηκε το ορθωμένο μέλος του το οποίο πάλλονταν στην προσμονή του αγγίγματος της Τζέσικα».

Σύμφωνα με πληροφορίες μου, το όνομα το εμπνεύστηκε μέλος της οργάνωσης από ένα Άρλεκιν της μαμάς του, το οποίο το είχε βρει στο εξοχικό τους στη Μύκονο και ήταν η αφορμή για την πρώτη του εκσπερμάτωση στην τρυφερή ηλικία των 23 ετών. Είμαι δε σίγουρος πως η ωραία αυτή προσπάθεια θα βρει μιμητές.

Κυρίως στα πολύπαθα τα Βόρεια τα Προάστια των οποίων οι ηρωικοί κάτοικοι δεν έχουν πια χρήματα να στέλνουν τα παιδιά τους σε ψυχολόγους και έτσι σύντομα θα εμφανιστούν και άλλες οργανώσεις ασυμβίβαστων επαναστατών με ονόματα όπως «Απαγορευμένοι Πόθοι» ή «Τα Όρια της Ηδονής» ή «Το Μυστικό της Λαίδης Ντέμπορα» ή «Το Πάθος του Ρέμου». 

Και μια και μιλάω για το ανυπότακτο των Ελλήνων, επιτρέψτε μου να συμφωνήσω με την άποψη που ακούγεται όλο και συχνότερα, σύμφωνα με την οποία οι ψηφοφόροι της Χρυσής της Αυγής δεν είναι φασίστες.

Κάποιοι μπορεί να ισχυριστούν πως αν ο σκοπός σου είναι η διαμαρτυρία και από όλους τους δυνατούς τρόπους με τους οποίους μπορείς να το κάνεις επιλέγεις να ψηφίσεις τη Χρυσή την Αυγή δεν μπορεί παρά να είσαι και λίγο φασιστάκος.

Όπως καταλαβαίνετε, αυτή η σκέψη είναι αρκετά υποτιμητική για τους εκατοντάδες συμπολίτες μας που ψήφισαν ή δηλώνουν πως θα ψηφίσουν τη Χρυσή την Αυγή και οι οποίοι είναι απλώς αγανακτισμένοι.

Και δεν έχουν τηλεόραση. Και δεν έχουν ραδιόφωνο.

Και δεν ξέρουν να διαβάζουν ώστε να μάθουν τι πραγματικά είναι η Χρυσή η Αυγή. Έχουν, με λίγα λόγια, πολλές και καλές δικαιολογίες που επιτέλους μπορούν να ψηφίσουν ένα κόμμα που να τους εκφράζει στ' αλήθεια και να μην κρύβονται σε κόμματα που ποτέ δεν τους εξέφραζαν και τώρα ούτε καν τους προσλαμβάνουν σε κάποιο δημόσιο ή δημοτικό πόστο.

Πού θέλω να καταλήξω με όλα τα παραπάνω;

Δεν είμαι απολύτως βέβαιος, αλλά νομίζω πως αυτό που θέλω να πω είναι πως οι «δικαιολογίες της αγανάκτησης» είναι μια εξαιρετικά ευεργετική συνέπεια της κρίσης, καθώς τα κάνουν όλα πιο απλά και κυρίως, πιο βολικά.

Τον Καμίνη τον έδειραν από αγανάκτηση γιατί φοβούνται μη χάσουν τη δουλειά τους, οι άνδρες βαράνε τις γυναίκες τους από αγανάκτηση για τα οικονομικά τους προβλήματα, ο Ρέμος βρίζει τον Σόιμπλε επειδή θέλει να εκφράσει την αγανάκτηση του μέσου Έλληνα για το μνημόνιο και αυτοί που ψηφίζουν Χρυσή Αυγή το κάνουν γιατί είναι αγανακτισμένοι και θέλουν να διαμαρτυρηθούν.

Παλιά κορόιδευα τη φράση, καθώς μου φαίνονταν ένα εύκολο κλισέ, αλλά τώρα πια συμφωνώ κι εγώ με όσους λένε πως η κρίση δημιουργεί ευκαιρίες.

Με μεγαλύτερη από αυτές, την ευκαιρία να βγάλουμε το προγλωσσικό ζώο από μέσα μας, χωρίς ενοχές και στενάχωρα πολιτισμικά ταμπού και μπράβο μας.

Μάνος Βουλαρίνος

Athens Voice