Όλα μέσα…

Λίγο πριν ο Αύγουστος χαϊδέψει τα απολωλότα πρόβατα, που μεταξύ αντιηλιακού λαδιού και παγωμένου καρπουζιού το οποίο θυμίζει τις πρώτες στύσεις στο χωριό, υπό το φως του φεγγαριού που βάφεται κόκκινο λόγω επαρχιακής ιδιομορφίας, ο θόρυβος για το καπιταλιστικό τέρας μειώνεται καθώς οι προτεραιότητες είναι άλλες: αυτοκίνητο μικρού κυβισμού, με τον απαραίτητο σκύλο στο πίσω κάθισμα, φρούτα από τον κήπο με βιολογικό προσανατολισμό, αμέτρητα τσιγάρα στον μπροστινό θάλαμο, πολιτικά σχόλια για τον ΟΗΕ όταν ο Πρόεδρος Τρούμαν μισούσε τους σχιστομάτηδες, οργίλο πρόσωπο για το μνησίκακο ασυνείδητο, πόδι έξω απ’το παράθυρο, ελληνικά έντεχνα τραγούδια με αναφορές στον Νικόλα Άσιμο λίγο πριν του έρθει η αδήριτη ανάγκη να αναστήσει γάτες.

Κοινώς, η υπαρξιακή αγωνία τελειώνει στον κήπο της πολίχνης, η οποία μυρίζει λεμονανθούς και κοπριά αλόγου αφού το παράλογο παραμένει απάλευτο και ο θάνατος ανίκητος.

Η οντότητα είναι εξ’ορισμού πεπερασμένη, τελικά.

Η καθημερινότητα διαφοροποιείται για να ελέγξει τις δυνάμεις της καθώς ο χειμώνας βρίσκεται προ των πυλών με ανοιχτό το στόμα.

Στο ελεύθερο κάμπινγκ, θαυμάζοντας αιδοία και φαλλούς που παίζουν με το μάταιο του άπειρου, το βλέμμα γλαρώνει απαγγέλλοντας ρωσικά τραγούδια με αντάρτικο πείσμα, αυτοσχεδιάζοντας με τα πολύχρωμα ψάρια του αιγιαλού, κουτσομπολεύοντας με αξιοπρόσεχτη εμβρίθεια τους αντικοινωνικούς του 2013, με μότο το αντί του μάννα χολήν, δεδομένου ότι η ΕΡΤ ανήκει στον λαό, τα 629 δισεκατομμύρια ευρώ από επιδοτήσεις και δανεισμό λόγω σταθεροποιητικών δανείων μεταξύ 1981-2009 υποχρέωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθώς το εγχώριο dna είναι υπερήφανο λόγω αρβανίτικου, βλάχικου και μανιάτικου αίματος, τα εθνικά χώματα είναι υπόθεση όλων κι ας θεωρούν οι παράφρονες αναρχικοί και συριζοφασίστες ότι απεκδύονται κάθε έννοια λευκογάλανης λεβεντιάς χορεύοντας τσιφτετέλι στα πάρτι του Πολυτεχνείου με σήμα την κωλοτρυπίδα, τον αλβανικό μπάφο και τον μαλάκα πρύτανη που έχει την μοίρα των πούστηδων στα νταμάρια του Αφγανιστάν.

Φυσικά από το πανηγύρι της ακρίδας και της φούντας με άρωμα Burroughs για να μην μας αποκαλέσουν αγράμματους, δεν λείπουν οι αναφορές στην Χούντα, τα σκισμένα καλσόν στις αγορές του Αιγάλεω, το χνότο που μυρίζει αφραγκία και τσιγάρα άφιλτρα, τα όμορφα δάχτυλα που θωπεύουν το έτερο ήμισυ αφενός ενώ έχουν ελεύθερη σχέση δώδεκα ετών αφετέρου, οι φιλοσοφικοί στοχασμοί που διαβάζουν ESPRESSO με τσιτάτα από Heidegger, Marx και ισοπεδωτικά νοήματα αμοιβαίας κακογουστιάς, λίγο πριν τo νύχι του μεγάλου ποδιού ανατριχιάσει την λίαν ξυρισμένη γάμπα της συμβίας η οποία διαβάζει δοκίμια για τις προσδοκίες που δωρίζει το σύμπαν, απομνημονεύοντας τις συγγραφικές κορόνες που θα ξεράσει στους συστημικούς δικαιούχους μεταξύ πορτοκαλιού κι αμέθυστου ορίζοντα λίγο πριν κλείσει τα μάτια, ακούγοντας ένα βουητό μέλισσας που της υπενθυμίζει ότι μέτριος δεν γεννιέσαι αλλά γίνεσαι.

Στις παραλίες θάβονται τα συνθήματα πριν η επανάληψη επανεμφανιστεί στις αρχές Σεπτεμβρίου.

Η αχίλλειος πτέρνα θα καθαριστεί πρόχειρα με βαμβάκι, καθώς καθίσταται αναγκαία μια έλλογη ανατομία για να πειστεί το εσώτερο είναι ότι ο άνθρωπος παραμένει κυρίαρχος, αδιάσπαστος και προπάντων εφτάψυχος.

Ο υπερβατικός λόγος θα ξαναπερπατήσει στην πασαρέλα των εντυπώσεων κρατώντας καδρόνια, μολότοφ και σημαίες με σήμα την κομμουνιστική θηριωδία του Μάο. Έπειτα από την εκτόνωση ακολουθεί η μετατόπιση, η αξιολόγηση και η χειραγώγηση της μάζας.

Η τελευταία έπειτα από άπειρες πορδές, απενοχοποιημένες μαλακίες κάτω απ’τα πεύκα και υποσχέσεις για καλύτερη ζωή πίνοντας χύμα κρασί με ξυπόλυτα ήθη κι έθιμα, θα επανέλθει στις επάλξεις, γράφοντας με μαύρο σπρέι στους τοίχους την λέξη «ΨΟΦΑ», σίγουρη ότι αλλάζει εκ των ένδον τον μάταιο τούτο κόσμο.

The Elf at Bay