Όταν μιλάει το… προυσαλιό!

Το τέρας: Ο Αριστοτέλης Ωνάσης έκανε την προφητική δήλωση: «Θα ‘ρθει μέρα, που η απληστία της ιδιοκτησίας, του πλούτου και της έπαρσης θα αποθηκευτεί στις τράπεζες, στις πολυεθνικές και σε τόσους λίγους κατέχοντες, που οι πολλοί μη έχοντες θα ξεσπάσουν σαν θεομηνία που θα κάνει τη ζωή των ολίγων κατεχόντων κόλαση…».

Το ρεπορτάζ: Κάθε λίγο και λιγάκι κυκλοφορεί τοίχο-τοίχο (στο facebook), mail-mail και blog-blog η παραπάνω «προφητική δήλωση» του Σμυρνιού μεγιστάνα του πλούτου.

Στη φετινή version, το εισαγωγικό κείμενο της δήλωσης προκαλεί σοκ και δέος.

«Ο Αριστοτέλης Ωνάσης αντιλαμβανόταν καλύτερα τον κόσμο και μπορούσε να προβλέψει σε τι δεινή κατάσταση θα βρισκόταν χρόνια μετά ολόκληρος ο πλανήτης χτυπημένος από την οικονομική κρίση.

Άλλωστε μάλλον τυχαία δεν είναι η προφητική δήλωση που είχε κάνει πριν πολλά-πολλά χρόνια πριν ο Έλληνας κροίσος. Ουσιαστικά με τα λόγια που θα διαβάσετε παρακάτω ο Αριστοτέλης Ωνάσης μιλούσε για όλα όσα σήμερα βιώνουν οι περισσότερες χώρες κάτω από το "μαστίγιο" της κρίσης».

Πανομοιότυπο το κείμενο, σε δεκάδες blog. Κάντε τον κόπο να γράψετε στο google «ωνάσης προφητική δήλωση» και μετρήστε αναδημοσιεύσεις, χωρίς να αλλάξει ένα κόμμα…

Στέκεσαι λίγο απέξω και σκέφτεσαι: για μισό λεπτό, ρε παιδιά.

Ο ίδιος ο Αρίστος κάθισε και μίλησε για έπαρση του πλούτου και απληστία της ιδιοκτησίας, για λίγους κατέχοντες και πολλούς μη έχοντες που θα εξεγερθούν εναντίον τους;

Ο Αρίστος του Σκορπιού, της ισχύος και του ανελέητου κυνηγιού αυτής;

Θέλησα να βρω την πηγή της «προφητικής δήλωσης».

Βρήκα ότι περιλαμβάνεται στο blog του δημοσιογράφου Δημήτρη Λιμπερόπουλου, στην καταγραφή ενός περιστατικού ως εξής: «Κάποτε είχα πει στον Ωνάση: "Τι ανάγκη έχετε εσείς, εξασφαλίσατε το πλούτο σε πέντε γενιές απογόνων σας". Είχε χαμογελάσει, τσίμπησε λίγη φέτα, κατάπιε μια γουλιά ούζο, έβγαλε τα μαύρα γυαλιά του (σπάνια τα ‘βγαζε)  και με κοίταξε κατάματα: “Τι λες άνθρωπέ μου; Θα ‘ρθει μέρα, που η απληστία της ιδιοκτησίας, του πλούτου και της έπαρσης θα αποθηκευτεί στις τράπεζες, στις πολυεθνικές και σε τόσους λίγους κατέχοντες, που οι πολλοί μη έχοντες θα ξεσπάσουν σαν θεομηνία που θα κάνει τη ζωή των ολίγων κατεχόντων κόλαση…” -Μα υπάρχει και ο κομμουνισμός, η ελπίδα των κολασμένων, τόλμησα να σχολιάσω… Με ξανακοίταξε, τράβηξε μια εισπνοή καπνό και είπε: “Μεγάλες ιδέες πάντα υπήρχαν, μικροί όμως οι άνθρωποι να τις γονιμοποιήσουν δημιουργικά…”».

Ως γνωστόν, ο Δημήτρης Λιμπερόπουλος έζησε τον Ωνάση όσο κανένας άλλος, οπότε ποια είμαι εγώ να τον αμφισβητήσω;

Κι ας μην υπάρχει ηχητικό ντοκουμέντο ή άλλες μαρτυρίες για μια τόσο «προφητική δήλωση».

Ωστόσο, μελετώντας λίγο το blog, ανακάλυψα κάποιες ακόμη περίεργες απαντήσεις του Ωνάση.

Για παράδειγμα, όπως αφηγείται ο κ. Λιμπερόπουλος: «Μια φορά τον ρώτησα αν είχε ψηφίσει ποτέ και χαμογέλασε: - Εκλογικό βιβλιάριο έχουν οι μη κατέχοντες, με την ελπίδα και την ψευδαίσθηση ότι με την ψήφο τους μπορούν να καλυτερέψουν τη ζωή τους... Συνήθως όμως καλυτερεύει η ζωή των εκάστοτε κυβερνώντων…».

«Ο άνθρωπος όμως, μετά την επιβίωση, μόλις αισθανθεί γερά στα πόδια του, αποζητάει το χρήμα σαν τοκογλύφος και τα παράσημα στο στήθος σαν απόλεμος στρατιωτικός»... 

«Κοίτα να δεις που ο Ωνάσης τα έβαλε και με τους τοκογλύφους και με τον ίδιο του τον εαυτό», σκέφτηκα. «Και να δεις που τελικά μισούσε τον πλούτο», σκέφτηκα, βλέποντας έναν τίτλο στο αφιέρωμα του κ. Λιμπερόπουλου με τίτλο «Ο μέγας πλούτος είναι αμαρτία», εντός εισαγωγικών (άρα αποδιδόμενο στον Ωνάση).

Πλην όμως, αναζητώντας μια σχετική αναφορά, δεν τη βρήκα πουθενά. 

Βρήκα, όμως, στο χαώδες όσο κι ενδιαφέρον blog, μια ομολογία του ίδιου του κ. Λιμπερόπουλου: «Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο είναι από τα βιβλία που έχω γράψει για τον μυθικό αυτόν Έλληνα (αλλά και άλλες άγνωστες από το αρχείο μου ) με τη διαφορά ότι πολλές λεζάντες και σχόλια θα είναι κάπως διαφορετικά. Γιατί πριν 45-35 χρόνια ο ρεπόρτερ αντιμετώπιζε με νεανικό θάμπος τις προσωπικότητες, ενώ τώρα βλέπει τα απόμακρα γεγονότα και πρόσωπα, με σκέψη και κρίση. Φυσικά εξακολουθώ να πιστεύω ότι τόσο ο Ωνάσης όσο και η Μαρία Κάλλας, υπήρξαν μέγιστες παγκόσμιες προσωπικότητες του 20ου αιώνα.».

Βρε, μπας και ο κ. Λιμπερόπουλος μεγιστοποίησε αυτά που του έλεγε ο Ωνάσης μεταξύ οίνου και ούζου; σκέφτηκα.

Έστειλα, λοιπόν, μέιλ στον Δημήτρη Λιμπερόπουλο ζητώντας του επικοινωνία, αλλά απάντηση δεν πήρα.

Βρήκα, όμως, κάτι άλλο ενδιαφέρον: σε ένα blog υπήρχε η «προφητική δήλωση» με ελαφρώς παραλλαγμένη την αφήγηση του περιστατικού.

Έτσι  η αναφορά (αποδιδόμενη στον κ. Λιμπερόπουλο) έχει ως εξής: «Κάποτε είχα πει στον Ωνάση : “τι ανάγκη έχετε εσείς, εξασφαλίσατε τον πλούτο σε πέντε γενιές απογόνων σας…”Είχε χαμογελάσει, τσίμπησε λίγη φέτα, κατάπιε μία γουλιά ούζο και μια ρουφηξιά προυσαλιό και με κοίταξε κατάματα: “Τι λες ρε ψηλέ και άμυαλε; Θα ‘ρθει μέρα, που η απληστία της ιδιοκτησίας, του πλούτου και της έπαρσης θα αποθηκευτεί στις τράπεζες, στις πολυεθνικές και σε τόσο λίγους, που οι πολλοί μη κατέχοντες θα ξεσπάσουν σαν θεομηνία που θα κάνει τη ζωή των ολίγων κατεχόντων κόλαση…“Μα, υπάρχει και ο κομμουνισμός, η ελπίδα των κολασμένων…”, τόλμησα να σχολιάσω…

Με ξανακοίταξε, μου έριξε ούζο στο ποτηράκι μου και είπε: “Μεγάλες ιδέες υπάρχουν, μικροί είναι οι άνθρωποι να τις γονιμοποιήσουν δημιουργικά…”.

Ομολογώ ότι αν δεν υπήρχε η αναφορά στο προυσαλιό δε θα πρόσεχα τη διαφορά των δυο αφηγήσεων.

Κοιτώντας καλύτερα, παρατήρησα ότι ο Ωνάσης στη μια αφήγηση βγάζει τα γυαλιά που έβγαζε σπάνια και στην άλλη καταπίνει μια ρουφηξιά προυσαλιό.

Στη μια αφήγηση ρουφά καπνό και την άλλη βάζει ούζο στο ποτηράκι.

Στη μια ο Λιμπερόπουλος είναι «άνθρωπος» και στην άλλη «ψηλός και άμυαλος». Όσο για τις μικροδιαφορές στη χρήση των λέξεων «έχοντες» και «κατέχοντες», μικρή σημασία έχουν.

 Σύμφωνα με πηγή από το blog όπου διάβασα για το προυσαλιό, ο ίδιος ο δημοσιογράφος έστειλε το απόσπασμα και δημοσιεύτηκε αυτούσιο.

Άγνωστο για ποιο λόγο έκανε την παραλλαγή αυτή, αλλά μήπως και τα λόγια του Ωνάση δεν ήταν αυτά αλλά λίγο παραλλαγμένα;

Ή, μήπως, ήταν το προυσαλιό που μιλούσε;

Για όσους δεν γνωρίζουν (κι εγώ ανάμεσά τους, μόλις χθες το έμαθα), πρόκειται για πολύ καλής ποιότητας τούρκικο χασίς.

Βέβαια, ούτε γι' αυτό μπορούμε να είμαστε σίγουροι, καθώς στη μια αφήγηση υπάρχει προυσαλιό και στην άλλη ούζο.

«Έχει σημασία;», θα ρωτήσετε, και με το δίκιο σας.

Έχει, μόνο στο βαθμό που η «προφητική δήλωση» έχει πάρει διαστάσεις και δημιουργεί εντυπώσεις.

Επειδή συμβάλλει στην τόνωση μιας οργής η οποία στρέφεται εναντίον των εχόντων και κατεχόντων αλλά θεοποιεί τον Ωνάση στα μάτια πολλών οι οποίοι χθες τον αποκαλούσαν λαμόγιο κι αύριο θα τον αποκαλούν τύραννο.

Κι όλο αυτό είναι άκρως παράλογο. Είναι τρελό.

Όπως τρελό είναι να πιστεύουμε οτιδήποτε διαβάζουμε στο ίντερνετ, σαν να πρόκειται για τις Γραφές. 

Χριστίνα Ταχιάου

Protagon