Ανωνυμία και ψευδώνυμα στο διαδίκτυο.

Σήμερα θα πιάσω ένα θέμα που σηκώνει πολύ συζήτηση, και που  θα στενοχωρήσει κάποιους, και που  έχει να κάνει με τη χρήση ψευδωνύμου, και την ανωνυμία του διαδικτύου γενικότερα.

Ένα θέμα που είναι, αν μη τι άλλο, αμφιλεγόμενο, και «καίει».

Κι αυτό θα το κάνω διότι το τελευταίο διάστημα, εντελώς συμπτωματικά, δέχθηκα δυο τρεις διαφορετικές «επιθέσεις», επειδή δεν γράφω αυτά που γράφω επώνυμα.

 Κάποιοι μάλιστα χρήστες του facebook, αυτόκλητοι θεματοφύλακες της σοβαρότητας (μάλλον σοβαροφάνειας), ενοχλήθηκαν βλέποντας άρθρα του Ορθογράφου με την υπογραφή μου σε νεοδημοκρατικές σελίδες, όχι για αυτά που γράφω, αλλά για το γεγονός ότι γράφω «ανώνυμα».

Λες κι αν έγραφα επώνυμα, θα ήμουν πιο «σοβαρός».

Σε σελίδες μάλιστα που με ενέταξαν από μόνες τους, χωρίς καν να το ζητήσω.

Κάποιοι δηλαδή, ποιος ξέρει γιατί, αντί να ασχοληθούν με αυτά που γράφω, καλά ή κακά, ασχολούνται με το γιατί τα γράφω «κρυμμένος» πίσω από ψευδώνυμο.

Ένας μάλιστα, σε άσχετη ανάρτηση φίλης, με αποκάλεσε και δειλό, επειδή ειρωνεύτηκα τον … Ρουβά, κρυμμένος στην ανωνυμία μου!

Και από τη πλευρά του, μπορεί να έχει και δίκιο….

Άλλωστε, αν θύμωνε ο Σάκης, και ήξερε ποιος είμαι,  μπορεί να μου έστελνε κανέναν Ψινάκη, και να είχαμε άλλα μετά…

Και το περίεργο είναι ότι εκτός από τις διάφορες κατά καιρούς επιθέσεις που έχω δεχτεί από Συριζαίους, από μπαχαλάκηδες,  και άλλους παρόμοιους που «χτυπάω» με τα κείμενά μου, οι τελευταίες, που επικεντρώνονται στη χρήση ψευδωνύμου,  προέρχονται από «νεοδημοκράτες»!!!

Ξεχνώντας, ή αγνοώντας ότι τα τελευταία χρόνια, αν και μη νεοδημοκράτης, έχω γράψει τα χίλια μύρια στηρίζοντας την Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά, πολύ περισσότερο μάλιστα από κάποιους εκ γενετής δεξιούς.

Την ώρα που οι περισσότεροι κομματικοί της παράγοντες περιορίζονται σε εσωκομματικές δολοπλοκίες, ζυμώσεις, αλληλοκαρφώματα, αλληλογλυψίματα, κλπ πείθοντας απλά ο ένας τον άλλο.

Προς τα έξω όμως τίποτα.

Καμία άποψη διατυπωμένη στο ηλεκτρονικό χαρτί, που θα διαβαστεί και που θα πείσει κάποιους τρίτους για την ορθότητα των κυβερνητικών επιλογών.

Τόση σοβαρή πολιτική δουλειά δηλαδή από  επώνυμους, και «σοβαρούς» κατά τα άλλα,  νεοδημοκράτες.

Τέλος πάντων.

Στο διαδίκτυο  γράφω ως Strange Attractor  από το 2008.

Τότε είναι που άρχισα να παρακολουθώ και να μπαίνω ως σχολιαστής στο εγκυρότατο Antinews.

Η συνήθεια ήταν τότε (και τώρα) οι περισσότεροι σχολιαστές του να μπαίνουν με ψευδώνυμο.

Το ίδιο ίσχυε και ισχύει και για τους αρθρογράφους του μπλογκ. Ενδεικτικά αναφέρω τον Επώνυμο, τον Προφήτη, τον Κώστα Ροδινό, τον Kakofonix, τον Akenaton, τον Αναρμόδιο Θράκα, τον Τακ, τον Μικρό Οδυσσέα, τον Αστυάνακτα, τον Αριστερό Ψάλτη, και άλλους πολλούς, που χρόνια τώρα, μέσα από την «ηλεκτρονική αυτή εκκλησία του Δήμου» αποδεικνύουν ότι η δημοσιογραφία και η πολιτική ή οικονομική ανάλυση δεν χρειάζεται να είναι αποκλειστικό προνόμιο μιας κλειστής κάστας επώνυμων επαγγελματιών δημοσιογράφων.

Άποψη, και μάλιστα εμπεριστατωμένη, και με καλή γραφή, μπορούν να έχουν και κάποιοι ανώνυμοι ερασιτέχνες.

Ακόμη και ο διαχειριστής του συγκεκριμένου σάιτ  ήταν και είναι με ψευδώνυμο (FactorX), και καλά κάνει.

Έτσι, όταν στα τέλη του 2008 μου ζητήθηκε από τον FactorX να συνεισφέρω κι εγώ άρθρα με τις απόψεις μου, θεώρησα λογικό να το κάνω με το ψευδώνυμο με το οποίο σχολίαζα.

Στη συνέχεια, και μέχρι πριν από οκτώ μήνες έγραψα για το εν λόγω σάιτ  εκατοντάδες (κυριολεκτικά) άρθρα επί παντός του επιστητού, καθώς και πάρα πολλές αποδόσεις μεταφράσεις άρθρων του διεθνούς τύπου.

Στη πορεία, αρχηγός της ΝΔ εξελέγη ο Σαμαράς, και το Antinews ταυτίστηκε με τις πολιτικές του, σε βαθμό να θεωρείται η «Πράβδα του Αντώνη».

Και εγώ, αν και μη νεοδημοκράτης, πείστηκα, και έγινα σαμαρικός, γράφοντας εκεί μέσα πάντα με το συγκεκριμένο ψευδώνυμο.

Με το οποίο άνοιξα πριν από τέσσερα περίπου  χρόνια και λογαριασμό στο facebook.

Τον Οκτώβριο του 2012, μαζί με δυο τρεις άλλους φίλους, ξεκινήσαμε τον Ορθογράφο.

Μια καθαρά ερασιτεχνική προσπάθεια, στην οποία συνεισφέρουν άλλοι λίγο άλλοι πολύ, γράφοντας τις απόψεις τους, είτε με ψευδώνυμο (TopGunZ, Blue Nile, Sensei Angie Yoko, Νεύτων, Παραβάτης, Δαναός, κλπ) είτε με το πραγματικό τους όνομα (Γ. Κωνσταντόπουλος, Τάσος Κώτσης, Μάνθος Καψάλης, κ.ά)..

Όποιος θέλει, μας στέλνει άρθρο, και αν  μας ταιριάζει, ή αν δεν βρίζει,  το ανεβάζουμε no questions asked.

Ασχέτως πολιτικής τοποθέτησης. Αρκεί οι όποιες απόψεις να είναι διατυπωμένες σωστά. Και να υπάρχουν λογικά επιχειρήματα.

Πρόκειται δηλαδή για προσωπικό μεράκι, που στη δική μου περίπτωση χρησιμεύει και ως ψυχοθεραπεία.

Λέω και γράφω ότι μου κατέβει, και άρα ξεδίνω.

Και παράλληλα, μας διαβάζουν ουκ ολίγοι, και κάθε μέρα που περνά όλο και πιο πολλοί.

Και αυτό είναι η μόνη μου ικανοποίηση.

Ο μέσος όρος των ημερήσιων επισκέψεων κυμαίνεται μεταξύ 1.000-2.000. Και αυτό είναι ένα πολύ καλό νούμερο για μια καθαρά ερασιτεχνική προσπάθεια που βασίζεται απλά στο προσωπικό μεράκι κάποιων ανώνυμων άγνωστων.

Προσωπικά, χρησιμοποίησα και συνεχίζω να χρησιμοποιώ ψευδώνυμο, γιατί έτσι έτυχε, και έτσι το ξεκίνησα, όπως εξήγησα παραπάνω.

Μάλιστα, όλα αυτά τα χρόνια συνέβησαν μέχρι και τραγελαφικές καταστάσεις, αφού ειδικά τον πρώτο καιρό στο Antinews, εκτός από τον Factor, ούτε η μάνα μου δεν ήξερε ποιος είναι ο Strange.

Κυριολεκτικά!

Θυμάμαι κάποτε που έγραψα ένα άρθρο, το οποίο «ξέσκισε», και το οποίο πήραν και αναδημοσίευσαν  εκατοντάδες άλλα μπλογκς, είτε αναφέροντας την πηγή είτε όχι.

Φανταστείτε την έκπληξή μου, όταν έξι μήνες μετά μου το έστειλε η αδελφή μου σε e mail, λέγοντας μου «δες ένα ωραίο άρθρο που μου έστειλαν. Τι καταπληκτικά που  γράφει αυτός ο τύπος! Να,  έτσι δεν μπορείς να γράψεις κάτι κι εσύ»;

Αλήθεια είναι…

Μια άλλη φορά, και με αφορμή αυτό  εδώ το άρθρο , κάποιοι μέχρι που με αφόρισαν!

Είχαν πάρει φωτιά τα κομπιούτερ και τα ΙΡ από το Άγιο Όρος ζητώντας την κεφαλή μου επί πίνακι….

Any way…

Στη συνέχεια, γνωρίζοντας από κοντά όλο και πιο πολλούς ιντερνετικούς φίλους, κάνοντας διαδικτυακή αλλά και πραγματική παρέα μαζί τους, το ψευδώνυμο του καθενός έγινε κάτι το δευτερεύον, αφού όλοι πλέον γνωριστήκαμε μεταξύ μας.

Ξέρω ότι ο Blue Nile είναι ο τάδε, και ο Δαναός ο δείνα.

Πίσω από τα ψευδώνυμα δηλαδή, «κρύβονται» πραγματικοί άνθρωποι, με πραγματικές ανησυχίες, και με πραγματικά πάθη.

Οι λόγοι που κάποιοι χρησιμοποιούν ψευδώνυμο στο διαδίκτυο ποικίλλουν.

Κάτι ανάλογο όμως συμβαίνει, χρόνια τώρα, και στις εφημερίδες ή στα περιοδικά, όπου υπάρχουν καθιερωμένες και μη στήλες, με ψευδώνυμο.

Κάποιοι είναι γνωστοί, και δεν θέλουν οι ιδιάζουσες απόψεις που εκφράζουν στο διαδίκτυο να ταυτιστούν με αυτούς.

Κάποιοι θέλουν να εκφραστούν, αλλά δεν θέλουν δημοσιότητα.

Άλλοι είναι δημόσιοι υπάλληλοι, και φοβούνται (φανταστείτε να γράφεις επωνύμως άρθρα κατά  του ΓΑΠ π.χ., με κυβέρνηση Πασόκ, και παράλληλα να είσαι δημόσιος υπάλληλος χωρίς συνδικαλιστική ή κομματική κάλυψη. Ή να γράφεις κατά των αργόμισθων Δ.Υ. όντας δημόσιος υπάλληλος).

Μαύρο φίδι που σε έφαγε.

Τα κομματόσκυλα καραδοκούν. Ειδικά στο δημόσιο.

Άλλοι πάλι χρησιμοποιούν ψευδώνυμο διότι είναι απλά κακοπροαίρετοι.

Κι άλλοι διότι έτσι έτυχε, και διότι έτσι αισθάνονται πιο ελεύθεροι να πουν αυτά που θέλουν να πουν, χωρίς το βάρος της επωνυμίας τους.

Υπάρχουν κι άλλοι πολλοί λόγοι, που για την οικονομία της συζήτησης δεν θα αναφέρω.

Πάντως, η χρήση ψευδώνυμου έχει τα καλά της, έχει και τα κακά της.

Ένα καλό είναι ότι μπορείς να γράφεις ότι σου καπνίσει, και μετά να κυκλοφορείς έξω, να ακούς τις αντιδράσεις, και ως άλλος Spiderman ή Batman, κανείς να μη ξέρει ποιος είσαι. Να μην υπάρχουν συνέπειες δηλαδή.

Να μη μπορούν να σε αφορίσουν στη πραγματικότητα

Έχει πλάκα!

Βέβαια, μπορείς να γράφεις ότι σου καπνίσει μέχρις ενός σημείου.

Διότι από κει και πέρα,  αυτοί που θέλουν ή που πρέπει να ξέρουν ποιος είσαι το ξέρουν πολύ καλά (βλ. δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος, ΕΥΠ, CIA κλπ).

Ένα κακό είναι, ότι όσο καλά κι αν τα γράφεις, δεν υπάρχει προσωπικό κέρδος, με την έννοια ότι δεν υπάρχει όφελος, και δεν υπάρχει αναγνώριση σε προσωπικό επώνυμο επίπεδο.

Γράφοντας με ψευδώνυμο δηλαδή, απεμπολείς  το δικαίωμα να αναγνωριστείς (ως άτομο) και να δρέψεις τυχόν οφέλη. Προσωπικά ή και υλικά.

Να γίνεις  κομματικός ή υπηρεσιακός παράγοντας, ή οτιδήποτε άλλο θα μπορούσες να κερδίσεις αν έγραφες επώνυμα, και αν εύρισκες ευήκοα ώτα.

Με απλά λόγια δεν υπάρχει αναγνώριση στο άτομό  (είτε καλή είτε κακή).

Διότι κανείς δεν ξέρει ποιος είσαι.

Μπορεί για παράδειγμα ο Strange να γράφει διθυράμβους για τον Σαμαρά, ή για την ΝΔ, ή για τον…. Κυριάκο, να κάνει σπουδαιοφανείς αναλύσεις (λέμε τώρα), αλλά κανείς δεν τον γνωρίζει, και άρα κανείς δεν θα τον «ανταμείψει».

Ούτε θα τον ευχαριστήσει.

Διότι κανείς δεν ξέρει ποιος είναι. Το ξαναλέω.

Οπότε, και υποψήφιος για μια τοπική της ΝΔ να έβαζε, κανείς δεν θα τον συνέδεε με  αυτά που έγραψε. Και φυσικά θα πήγαινε άπατος.

Άσχετα αν ως Strange… τον παρακολουθεί συστηματικά και τον γουστάρει, (και το αντίθετο).

Την ώρα που μέχρι και η Φώφη, που αμφιβάλλω αν γνωρίζει γραφή και ανάγνωση,  γίνεται υπουργός.

Και αυτό είναι καλό.

Διότι, μεταξύ άλλων, η ανωνυμία δείχνει και προσωπική ανιδιοτέλεια, και όποιος κατάλαβε κατάλαβε.

Ένα άλλο «κακό», μια παράπλευρη απώλεια,  είναι ότι όντας ανώνυμος, χάνεις τα … τυχερά σου.

Πολλοί και πολλές χρησιμοποιούν για παράδειγμα τα social media για να βρουν …. ταίρι.

Εμένα, όλα αυτά τα χρόνια, που άλλοι με βρίζουν, και άλλοι με συμπαθούν, μου έτυχαν και περιπτώσεις γυναικών, που «θαυμάζοντας» την «σπιρτάδα» μου, τις απόψεις μου, την γραφή μου, χωρίς καν να ξέρουν πως είμαι εμφανισιακά, μου την «έχουν πέσει», θέλοντας να γνωριστούμε από κοντά κλπ.

Πιστός όμως στην ανωνυμία μου (και στο στεφάνι μου) κάνω πέτρα την καρδιά και αποφεύγω τέτοιου είδους εκ του σύνεγγυς συναντήσεις και συγκινήσεις.

Χώρια του ότι δεν βλέπομαι, και άρα θα τις απογοήτευα.

Είναι όμως κι αυτό ένα από τα άσχημα της ανωνυμίας…

Εφόσον θέλει κανείς να τη διατηρήσει.

Από κει και πέρα, και επειδή από ένα σημείο και μετά είναι πολλοί οι φίλοι και γνωστοί που έμαθαν ποιος είμαι στο διαδίκτυο, αυτό που κέρδισα είναι να χαλάσω παλιές φιλίες, και να ψυχρανθώ με άτομα που έκανα χρόνια παρέα, πολύ απλά επειδή οι απόψεις μου δεν αρέσουν σε πολλούς, και ειδικά οι απόψεις μου περί Σαμαρά και περί μνημονίου.

Φαντάζομαι, πως αν έγραφα επώνυμα εξ αρχής, θα είχα χάσει ακόμη πιο πολλούς φίλους, αφού στα δύσκολα αυτά χρόνια που ζούμε είναι δύσκολο να γράφεις υπέρ του μνημονίου, να έχεις συγκεκριμένη άποψη, και παράλληλα να συνεχίσεις να διατηρείς τις φιλίες σου, ειδικά με άτομα που ακούνε Σαμαρά και μνημόνιο και βγάζουν σπυριά, και που θαυμάζουν τον … σέξι Αλέξη.

Εν πάση περιπτώσει, αυτά ως προς τη χρήση ψευδώνυμου, και εν κατακλείδι, όποιος θέλει μας διαβάζει, και όποιος θέλει όχι.

Επιμένω όμως ότι σημασία έχει το περιεχόμενο των γραπτών, και όχι το ποιος και πως τα υπογράφει.

Και συμπληρώνω, πως όταν κάποτε επάνω στο λογαριασμό δω ότι αυτοί που δεν γουστάρουν είναι ίσοι ή περισσότεροι από  αυτούς που γουστάρουν τον Strange, τότε μόνος μου θα το κλείσω το «μαγαζί», θα σταματήσω να γράφω,  και θα αποσυρθώ ησύχως στην ανωνυμία μου.

Μέχρι τότε θα με ανέχεστε…

Strange Attractor

ΥΓ- Για να ξέρουν οι φίλοι: Στο facebook έχω περίπου 550 friends.

Από αυτούς, του 50 περίπου τους έκανα εγώ αίτημα φιλίας, οι υπόλοιποι κάνανε σε εμένα.

Κι’ αυτό διότι εδώ και δυο χρόνια, επειδή με τα γραπτά μου διαφωνούν πάρα πολλοί, προφανώς έχουν γίνει επανειλημμένες αναφορές εναντίον μου στο facebook.

Το αποτέλεσμα είναι ότι εδώ και πολύ καιρό μου απαγορεύεται να κάνω αιτήματα φιλίας.

Για αυτό, όποιος γουστάρει Strange Attractor, ας μου κάνει αίτημα φιλίας.

Εγώ δεν μπορώ.