Η Βαλχάλα της κεντροαριστεράς.

Από καιρό σε καιρό, ιδιαίτερα μετά την πτώση του ΠΑΣΟΚ από τον... δικομματικό παράδεισο, επανέρχεται η συζήτηση για την «ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς». Πρωταγωνιστές σε αυτήν είναι σχεδόν πάντα τα ίδια πρόσωπα, ενώ το περιεχόμενο της ατζέντας είναι πιο βαρετό και από επανάληψη σαπουνόπερας στις τρεις το πρωί και μάλιστα μήνα Αύγουστο.

Tα καταπράσινα λιβάδια της Κεντροαριστεράς, βρίσκονται σε έναν ιδεατό κόσμο στον οποίο επικρατούν υψηλές αξίες, ανθρωπιστικά ιδανικά, η παγκόσμια ειρήνη και άλλα εξόχως ανυψωτικά και αιθέρια.

Ότι αυτή η συζήτηση διεξάγεται υπό αυτούς τους όρους σε μια χώρα στην οποία τα σκουπίδια της πρωτεύουσάς της καίγονται ακόμη σε χωματερές, είναι ενδεικτικό της επαφής με την πραγματικότητα.

Το πρώτο πρόβλημα εστιάζεται στην αδυναμία όλων όσοι χρησιμοποιούν την «κεντροαριστερή» ρητορική να αντιληφθούν σε ποιους απευθύνονται.

Εχει η σημερινή κοινωνία καμία σχέση με εκείνη που ευημερούσε στη χώρα προ δεκαετίας;

Την ενδιαφέρει κάποιος θολός «τρίτος» δρόμος;

Τα δυναμικά τμήματά της, τι έχουν κατά νου όταν γίνονται παραλήπτες μιας ρητορικής για τον σωστό συνδυασμό κοινωνικού κράτους και αγοράς, σε μια χώρα όπου δεν υπάρχει τίποτε από τα δύο;

Επίσης, πώς απευθύνεσαι με όρους πλήρους απασχόλησης σε μια γενιά η οποία δεν έχει εμπειρία εργασίας, παρά μόνο μέσω αφηγήσεων από τρίτους, κατά κανόνα μεγαλύτερους;

Το δεύτερο πρόβλημα στη συζήτηση της «Κεντροαριστεράς» είναι, βέβαια, τα πρόσωπα.

Πρώην αξιωματούχοι, πάλαι ποτέ στελέχη της πρώτης γραμμής, κατασκευές -σε σημαντικό βαθμό- επικοινωνιακών επιτελείων, επιχειρούν να μιλήσουν για μια κοινωνία με την οποία ουδέποτε ήρθαν σε πραγματική επαφή.

Κάποιους τους ωθεί η επιθυμία να αναπληρώσουν το κενό που άφησε το ΠΑΣΟΚ, άλλους η αδυναμία να συμφιλιωθούν με το πολιτικό τους ρέκβιεμ.

Στη σκανδιναβική μυθολογία, υπάρχει ο παράδεισος των σφαγιασθέντων στη μάχη, η Βαλχάλα.

Είναι ο τόπος, σύμφωνα με τον μύθο, στον οποίο αναμένουν τη στιγμή της επιστροφής τους για την τελική αναμέτρηση με το κακό.

Για τους «σφαγιασθέντες» της Κεντροαριστεράς δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι μπορεί να υπάρξει επιστροφή.

Βασίλης Νέδος

Καθημερινή