Το πρώτο θύμα είναι πάντα η αλήθεια.

Είναι γνωστό και αναμφισβήτητο, ότι πάντα σε εποχές κρίσης, μεταξύ άλλων φαινομένων, ανθεί και η ανεξέλεγκτη φημολογία.

Η διασπορά ψευδών ειδήσεων, που όμως βολεύει κάποιους.

Για πολλούς και διάφορους λόγους.

Η χαρά του συκοφάντη… και του τρολιάρη!

Τα τελευταία τρία χρόνια, αυτό συμβαίνει και στην Ελλάδα, όπου ενώ παλιά για όλα τα δεινά της έφταιγαν οι μασόνοι, οι Εβραίοι, οι κομμουνιστές, η λέσχη Μπίντελμπεργκ, κλπ, τώρα φταίει αφενός το μνημόνιο, και αφετέρου … οι δημόσιοι υπάλληλοι.

Ο σύγχρονος σάκος του μποξ.

Ο πιο εύκολος στόχος, αφού εμείς τους πληρώνουμε τους παλιομπαγλαμάδες….

Και εν πολλοίς σε αυτό συμφωνώ κι εγώ, αφού το δημόσιο μας δεν είναι δα και το καλύτερο.

Τουναντίον μάλιστα…

Ιδού όμως ένα προσωπικό περιστατικό, που είναι ενδεικτικό του κυνηγιού μαγισσών που επικρατεί τελευταία, και της υποβολιμαίας φημολογίας που μας βάζει να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας.

Πριν από 20 περίπου μέρες, βλέποντας μια ειδική και συμφέρουσα προσφορά μιας μεγάλης αντιπροσωπείας στην Αθήνα, παράγγειλα μια καινούργια  μηχανή, την οποία υπό νορμάλ συνθήκες (τιμές) δεν θα μπορούσα ποτέ να αποκτήσω.

Έδωσα μάλιστα και προκαταβολή, ενώ δανείστηκα από την αδελφή μου  τα υπόλοιπα προκειμένου να την αγοράσω τοις μετρητοίς.

Ακόμη όμως να την δω.

Η αιτία, όπως μου εξήγησε ο εδώ (Θεσσαλονίκη) έμπορος είναι ότι σύμφωνα με την αντιπροσωπεία, υπάρχει μεγάλη καθυστέρηση στις ταξινομήσεις εξαιτίας μιας άτυπης λευκής απεργίας των υπαλλήλων στις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Μεταφορών!

Μάλιστα, όπως μου είπε, υπάρχουν εκατοντάδες οχήματα σε αναμονή, και εκατοντάδες έμποροι και νέοι ιδιοκτήτες που δεν μπορούν να παραλάβουν τα οχήματά τους, εξαιτίας κάποιων δύστροπων και κακών δημοσίων υπαλλήλων, που παίζουν βρώμικα παιχνίδια.

Το πίστεψα.

Γιατί όχι;

Έλα όμως που προχθές είχα την ευκαιρία να συναντηθώ και να μιλήσω με τον αρμόδιο υφυπουργό Μεταφορών, ο οποίος μου βεβαίωσε με κάθε πειστικότητα πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει σε καμία περίπτωση.

Την επομένη το επανέλαβα στον έμπορο, ο οποίος δεν με πίστεψε (που να πιστέψει άλλωστε ότι μίλησα με υπουργό), και μπροστά μου πήρε τηλέφωνο τον υπεύθυνο της αντιπροσωπείας στην Αθήνα, επαναλαμβάνοντας τα όσα του είπα.

Στην αρχή ο άλλος ήταν κάθετος, και επέμενε σε αυτό που διέδιδε περί λευκής απεργίας.

Μετά όμως από πίεση του εμπόρου, αναγκάστηκε να παραδεχτεί πως «ναι, δεν φταίει το υπουργείο, αλλά… να, κάτι υπάλληλοί μου στο λογιστήριο τα κάνανε μπάχαλο, μεσολάβησε και το δεκαπενταύγουστο, και δεν μπορώ να τους διώξω γιατί θα χρειαστούν βαρβάτες αποζημιώσεις… και μας κρεμάνε… και δεν υπάρχει ρευστότητα… και είναι πολλά τα μηχανάκια για ταξινόμηση…» κλπ, κλπ.

Αυτή δηλαδή ήταν η αλήθεια.

Ότι δεν έφταιγαν κάποιοι κακοί υπάλληλοι του δημοσίου, αλλά κάποιοι κακοί υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα.

Ναι, αλλά η ρετσινιά;

Ο εύκολος στόχος;

Και άντε καλά, εγώ έτυχε να το τσεκάρω με τον υπουργό (εντελώς τυχαία).

Όλοι οι άλλοι οι υπόλοιποι που τόσο καιρό ακούνε πως για την ταλαιπωρία τους φταίει το … υπουργείο, και οι κακοί δημόσιοι υπάλληλοι, τι θα πιστέψουν;

Και πως θα το μεταφέρουν σε φίλους και σε συγγενείς;

Και εκτός από το μένος εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων, τι θα ψηφίσουν με την πρώτη ευκαιρία;

Κάποτε διάβασα ότι το πρώτο θύμα σε ένα πόλεμο, είναι η αλήθεια.

Το ίδιο τελικά ισχύει και σε μια οικονομική κρίση…

Strange Attractor