Προσοχή: Σκύλος!

Και ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι εμβρόντητοι(;) ανακαλύψαμε ως κοινωνία πως οι «άσπρα μούρα, μαύρα μούρα, είσαι μια παλιογκλαμούρα» τηλεεκκολαφθέντες καψουραμπί αοιδοί ΚΑΙ μπητσομπαρικές συναυλίες κάνουν ΚΑΙ προκαλούν φοροδιαφυγή ΚΑΙ δημόσιο πολιτικό «λόγο» αρθρώνουν – μέχρι που χαιρετούν με χέρι υψωμένο ή κλωσούν το χρυσό αυγό.

Πάλι πέφτουμε απ’ τα σύννεφα (αυτοί, τα είδωλα, τα καλά παιδιά;) αλλά δυσκολεύομαι να το πιστέψω.

Ψάχνοντας τη σταγόνα αλλά και το ποτήρι, ας μη σταθούμε στη μυκονιάτικη χλίδα, που αφορά κάποιες εκατοντάδες ασυναίσθητους ούτε στις χαλκιδικιώτικες ματαιώσεις εμφανίσεων «λόγω των συνθηκών, που διαμορφώθηκαν στην περιοχή…» (μάλλον επιτέλους θα έβρεξε… εφοριακούς).

Οι σκύλοι αεικίνητοι, σαρώνουν την ενδοχώρα με συναυλίες μεταμεσονυχτίου (τρέμε Roger Waters…) από χωρίου εις μπητσόμπαρον, μια και η εικοσαετής τηλεοπτική πλύση εξοικείωσε και την πλέον απομακρυσμένη ραχούλα με το τραγουδιστικό ύφος και ήθος τους.

Το κακό βέβαια ξεκίνησε αρκετά παλιά, όταν η απλή (και άρα δύσκολη) και ταπεινή τέχνη του τραγουδιού (του πιο άμεσου καλλιτεχνήματος) πέρασε από τα χέρια των δημιουργών στους εταιρειάρχες προαγωγούς κι έτσι καταργήθηκε η ιεραρχία και το βάρος της γνώμης της συντεχνίας για χάρη του starsystemικού και εύκαμπτου τραγουδιστή.

Το σκηνικό ολοκλήρωσαν απ’ τη μια οι σκυλομαγαζάτορες κι οι διαφημιστές της ιδιωτικής τηλεόρασης («αυτά θέλει ο κόσμος» ήταν το θέσφατο για χρόνια, χρησμός της Πυθίας μόνο σ’ αυτούς) κι απ’ την άλλη η παντελής ακαμψία, όσων πήγαιναν για Μπετόβεν και κοπήκανε, που ‘λεγε ο Άκης Πάνου.

Αυτοί, μεγάλοι μέχρι τη Θήβα το πολύ, μόνο χασμουρητο-«έργα» έγραφαν κι όχι μουσικές και τραγούδια σωματικά και τραγουδένια, για τα χείλη της καθημερινότητας εκεί έξω.

Είδαν κενό από μπόγια, είδαν και friskies οι ημίαιμοι και εξαθλίωσαν το τραγουδιστικό γούστο μιας έτοιμης για κλισέ και εφησυχασμό κοινωνίας. 
Ποια είναι αυτά τα ματσουκοφόρα απαίδευτα παιδιά όμως και από πού κρατάει η σκούφια τους;

Στη Zώου Bizz, κανείς δεν υπάρχει για καιρό τυχαία και το τάλαντο διασκεδαστή κάποιων από τους ημίαιμους δεν αμφισβητείται αλλά δε φτάνει κιόλας (αλί στους κατακαημένους άριστους μουσικούς πίσω τους).

Αυτό όμως που έμαθαν, αυτό που είναι η μόνη αποσκευή και το υπόβαθρό τους τόσα χρόνια, είναι να χαϊδεύουν τον πελάτη, να υποδύονται το ζωντανό jukebox – έτσι επιβίωσαν, έτσι «έγιναν».

Αν πουλάει η χοντράδα για τον Σόιμπλε, η εκτόνωση της οργής (ναιιιιι, και με πεθαμενί γαρύφαλλα), η πρόκληση, η «ξεπουλημένη Δημοκρατία» και το υψωμένο χέρι, αυτό θα σερβίρουν…

Το πρόβλημα δεν είναι δικό τους (οι πεταλούδες στο φως καίγονται). 

Το πρόβλημα είναι όλων όσων τους ανέδειξαν, τους ακούν και τους ακολουθούν και κατά συνέπεια όλων μας, μια και συνυπάρχουμε, συνυποφέρουμε αλλά και συναποφασίζουμε σαν πολίτες με σκυλοοπαδούς και γαβγαβοαναθρεμμένους.

Θέλαμε δε θέλαμε εξάλλου τόσα χρόνια, μαζί τα ακούσαμε…

Στάθης Παχίδης

Protagon

Υ.Γ.: Την ειλικρινή μου συγνώμη από τους αξιοσέβαστους τετράποδους ορίτζιναλ σκυλάκους – βρήκα όμως τον όρο καθιερωμένο από πολλά, μα πολλά χρόνια αλυχτίσματος…