Το θαμπό φωτοστέφανο της «καλής» αριστεράς.

Ένα από τα  πολλά (βαλκανικά) στοιχεία που διαμόρφωσαν το νεοελληνικό συλλογικό υποσυνείδητο, είναι και το φωτοστέφανο με το οποίο περιβλήθηκαν οι αριστεροί στη χώρα μας.

Σωστοί και μη.

Ειδικά μετά το 1945.

Και κατά κόρον μετά το 1974.

Ένα φωτοστέφανο, πού ίσως κάποτε να το δικαιούνταν, λόγω αγώνων, θυσιών, διώξεων, και φιλολαϊκής ιδεολογίας.

Αλλά που σήμερα δεν τους αξίζει σε καμία περίπτωση.

Και που εν πάση περιπτώσει έχει θαμπώσει, κυρίως από την πολύ χρήση.

Οι εποχές άλλαξαν άρδην.

Το ίδιο και οι ιδεολογίες.

Το μόνο που δεν άλλαξε είναι η λανθασμένη θεώρησή μας περί του ποιος κάνει καλό στη χώρα και ποιος όχι.

Θύμα αυτής της «ιδεοληψίας» περί του καλού και αγαθού αριστερού  έχω πέσει και εγώ, και μάλιστα μέχρι σχετικά πρόσφατα.

«Αυτός που το είπε αυτό, είναι αριστερός, άρα η γνώμη του έχει βαρύτητα».

Ή: «Αν και δεξιός, καλός άνθρωπος φαίνεται…».

Και άλλα παρόμοια, τα οποία άσχετα αν περάσανε τα χρόνια και οι δεκαετίες, αν άλλαξαν οι συνθήκες, ακόμη κι αν γύρισε ο κόσμος ανάποδα, αυτά συνεχίζουν σε ένα μεγάλο βαθμό να ισχύουν, καθορίζοντας τον τρόπο με τον οποίο ο μέσος Έλληνας αντιλαμβάνεται την πολιτικοοικονομική μας κατάσταση.

Μπορεί η αριστερά να ήταν απαραίτητη σε κάποια ιστορική περίοδο, ως αντίβαρο στην στυγνή εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αλλά κάτι τέτοιο σίγουρα δεν ισχύει στον σύγχρονο καπιταλισμό, όπως αυτός διαμορφώθηκε ανά τις δεκαετίες που μεσολάβησαν από τις εποχές των εγκύων και των ανήλικων στα ανθρακωρυχεία και στα εργοστάσια του Μάντσεστερ (και αλλού).

Το δε αποτέλεσμα της εφαρμογής του μαρξισμού στη πράξη το είδαμε όλοι.

Και δεν έχουμε χρείαν λοιπών μαρτύρων.

Απλά απέτυχε, και κατέρρευσε εκ των έσω, χωρίς να χρειαστεί ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος.

Ναι αλλά, οι αριστερές νοοτροπίες παραμένουν δυνατές.

Και καθορίζουν τις εξελίξεις, ειδικά στη χώρα μας.

Και μάλιστα όχι οι καλές και αγνές παράμετροι του μαρξισμού, αλλά αυτές οι δήθεν αριστερές, που πλέον επικεντρώνονται αποκλειστικά στην άρνηση για την άρνηση.

Στην πρόκληση χάους και αναστάτωσης.

Στο νταβαντούρι…

Τόσο στην κοινωνία όσο και στην οικονομία.

Βλέπετε Τσίπρα και λοιπούς μπαχαλάκηδες.

Ανέκαθεν ο μαρξισμός αποτελούσε ένα σύνθετο και εν πολλοίς καλοπροαίρετο εργαλείο για την ερμηνεία του κόσμου.

Και όπως είπε και ο Μαρξ, και για την αλλαγή του (προς το καλύτερο).

Ανέκαθεν οι προτάσεις του ήταν ιδιαίτερης βαρύτητας και σημασίας.

Με αποτέλεσμα πολλά από όσα σήμερα θεωρούμε δεδομένα, να οφείλονται στους αγώνες αλλά και στη σκέψη μεγάλων αριστερών θεωρητικών, ακτιβιστών, και κινημάτων.

Τι βλέπουμε όμως σήμερα;

Την ιστορία να επαναλαμβάνεται ως φάρσα,

Και την αριστερά να αποτελεί μια θλιβερή (ή και γελοία) παρωδία του παλιού της εαυτού.

Τα πάντα άλλαξαν στον κόσμο, και η αριστερά δυστυχώς δεν πρόλαβε το τρένο.

Έμεινε πίσω μόνη της ακολουθώντας τις εξελίξεις, και δαγκώνοντας τις φτέρνες αυτών που πλέον τις οδηγούν.

Και που δεν είναι αριστεροί… πώς να το κάνουμε;

Μια σκιά δηλαδή του άλλοτε εαυτού της.

Και αυτό είναι κρίμα, δυστυχώς.

Και τις σημερινές αμαρτίες και ελλείψεις της τις λουζόμαστε όλοι ανεξαιρέτως.

Σε μια κρίσιμη εποχή καμπής, η αριστερά της Ελλάδας συνεχίζει τα ατέρμονα φληναφήματά της, παρασύροντας κόσμο και κοσμάκη σε ανέξοδη για τους ινστρούχτορες επαναστατική γυμναστική, και βάζοντας τροχοπέδη στην όποια απαραίτητη αλλαγή χρειάζεται η χώρα για να ορθοποδήσει.

Και έτσι φτάσαμε στο σημείο η φιλελεύθερη ή ακόμη και η συντηρητική πλευρά να δείχνει πολύ πιο έτοιμη να αντιμετωπίσει την κρίση και τις συνέπειές της, παρά η «αγωνιζόμενη» πλην όμως αγκυλωμένη σε παλιές νοοτροπίες,  και αναχρονιστική αριστερά.

Η οποία δίνει απλά κάποιες δευτερεύουσες μάχες οπισθοφυλακής, άνευ σημασίας, την ίδια ώρα που στο μυαλό της κάνει κάτι το σπουδαίο, και ονειρεύεται νέες καταλήψεις της Βαστίλης.

Η οποία Βαστίλη όμως έχει γκρεμιστεί προ πολλού, και της έχουν μείνει μόνο τα χαλάσματα.

Εν ολίγοις, σήμερα ζούμε σε μια περίοδο που χρειάζεται όραμα, και χτίσιμο.

Αυτό που έχει ανάγκη ο τόπος είναι το ανασκούμπωμα, ο κοινός νους, η αποτελεσματικότητα, και η δημιουργία.

Δεν θέλουμε, ούτε και χρειαζόμαστε γκρεμιστές, που μάλιστα δηλώνουν περήφανοι για αυτό..

Και καλά θα κάνουν οι αριστεροί συμπατριώτες μας να το καταλάβουν, και να συνταχθούν ανάλογα.

Βάζοντας στη άκρη τους δήθεν αριστερούς ηγέτες, που στην ουσία δεν είναι τίποτα άλλο παρά αναχρονιστικά απολιθώματα μιας εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί.

Διότι ακολουθώντας την «αριστερή» τους καρδιά, οδηγούνται (μαζί με τη χώρα) στον γκρεμό.

Στο βάθος του οποίου μας περιμένουν μαυροφορεμένοι κάγκουρες, έτοιμοι να μας αρχίσουν στα εμβατήρια, και στις σφαλιάρες.

Κι αυτό θα ήταν κρίμα…

Strange Attractor