Νέος αυτοκτόνησε λόγω… εργασίας.

Ήμουν που λέτε, παίδες μου αγαπημένοι, ράκος απ’ την ένταση (γύρναγα από ακόμα μια συνέντευξη για δουλειά που πήγε σκατά), και φρικαρισμένη από την προοπτική επιμήκυνσης των χρεών μου στη στάση του Ηλεκτρικού στο Μοναστηράκι.

Βρήκα μια θέση σε ένα παγκάκι, σωριάστηκα και άρχισα να παλεύω με το κινητό μέχρι να περάσει η ώρα και εμφανιστεί ο συρμός να με σύρει επιτέλους μέχρι το κρεβάτι μου.

Το ίδιο ακριβώς έκαναν όλοι.

Είχαμε άπαντες το κινητό στη χούφτα και ψάχναμε σαν τρελοί για κάτι που αν μας ρωτούσες βάζω στοίχημα το αριστερό μου ημισφαίριο (αυτό της λογικής) χαμπάρι δεν είχαμε τι ακριβώς ήταν.

Ψάχναμε e-mail από τον Άγιο Βασίλη; Την είδηση του βίαιου θανάτου της Μέρκελ από πτωχευμένο τρομοκράτη ισπανό/πορτογάλο/ιταλο/ελληνικής καταγωγής; SMS από τον Αστον Κούτσερ ότι χωρίζει τη Μίλα Κούνις, που είναι και κοντή, και αποφασίζει να ζήσει στο πλευρό μας στη βίλα του στο Μαλιμπού;

Θα σας γελάσω (και εγώ προσωπικά δεν θα δεχτώ.

Το παλικάρι αυτό είναι λίγο ασταθές για τα γούστα μου)

Το μόνο που ανακαλύψαμε πάντως είναι η είδηση του θανάτου του Μιχάλη Ασλάνη, τον οποίο δεν είχα υπόψη μου καλλιτεχνικώς γιατί ντύνομαι γκραντζ (δηλαδή ό,τι να ‘ναι) και όχι γκράντε.

Το μόνο που ήξερα από κάτι νεανικά δελτία του ΣΤΑΡ και σία ήταν ότι ήταν ένα ζουμπουρλούδικο καλοσυνάτο λουκουμαδάκι που κάποτε ξευτέλισε πανελληνίως ο Μάκης (Σάκης, Τάκης), με τη βοήθεια ημών, τιμημένε λαέ, που ψοφάμε να βλέπουμε τις φίρμες/φιρμίτσες/φιρμάρες παντός τύπου να διασύρονται.

Τον είχανε βρει, λέει, νεκρό σπίτι του και φυσικά βγάλαν αμέσως το συμπέρασμα ότι αυτοκτόνησε λόγω ανεργίας.

Ψάχνω περισσότερο να δω αν υπήρχαν στοιχεία, τίποτα.

Κάτι χαρτιά με λογαριασμούς βρήκαν, τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, δεν βγαίνει το ενοίκιο του καταστήματος.

Έλα, πολύ περίεργο αυτό, ρε παίδες.

Αν αυτοκτονούσαν όσοι δεν βγάζουν τον μήνα δεν θα υπήρχε ψυχή ζώσα στην Αθήνα, άπαντες six feet under θα πίναμε τους φραπέδες μας.
Είμαστε όμως κατά βάθος πολύ φαντεζί, παίδες μου αγαπημένοι.

Ένας απλός θάνατος -από ανακοπή, ας πούμε- μας πέφτει πληκτικός.

Έχουμε απόλυτη ανάγκη μια αυτοκτονία, ένα τζέρτζελο, έναν χαμό στο ίσιωμα για να γουστάρουμε.

Και φυσικά ο λόγος είναι πάντα η κρίση.

Δεν του σηκώνεται του Τάκη μετά από 17 μπύρες βαρελίσιες τσέχικες;

Στην γκόμενα θα πει ότι α) πρώτη φορά του συμβαίνει και β) η κρίση τον έριξε στην κατάθλιψη με αποτέλεσμα την περιστολή του βασικού του ενστίκτου.

Βαριέται η Μαιρούλα να πάει να δει τη γιαγιά της στην Εύβοια, της λέει ότι δεν έχει λεφτά για βενζίνη λόγω ανεργίας.

Δε λέω ότι ο Ασλάνης δεν αυτοκτόνησε, αυτό που λέω είναι ότι ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΑΝ αυτοκτόνησε.

Ή, μάλλον, ότι προτιμάμε να αυτοκτόνησε λόγω ανεργίας παρά να τον πήρε ο καλός Θεούλης εκδρομή μαζί του σε άσπρα, παχιά σύννεφα.
Πάνω που έκανα όλες αυτές τις βαθυστόχαστες αναλύσεις βλέπω να πλησιάζει στο παγκάκι μου ο Άρης, δυο χρόνια μεγαλύτερός μου στο σχολείο, νεαρός λύκος, δηλαδή δικηγοράκλα περιωπής τώρα.

Αμέρικα, διδακτορικό στο Ποινικό, φέρελπις, γαμπρός - καταλάβατε για τι φάση άτομο μιλάμε. Φυσικά είχε κι αυτός το κινητό βιδωμένο στο χέρι και το μάτι βιδωμένο στο κινητό αλλά ευτυχώς για μια στιγμή σήκωσε το μάτι και με είδε.

Χαμογέλασε αλλά όχι πολύ πλατιά λόγω κόπωσης.

Το παλικάρι -εντελώς αγνώριστο- δεν μπορούσε να σύρει τα πόδια του σας λέω. Ακολούθησε ο εξής διάλογος:

ΕΓΩ= Άρη; Τι λέει, ρε άτομο; Τι κάνεις;
ΑΡΗΣ= Ξέρω ‘γω; Δουλεύω.
ΕΓΩ= Σοβαρά; Μπράβο, ρε συ. Πού;
ΑΡΗΣ= Στο… (ακολουθεί όνομα γκράντε δικηγορικής φίρμας που ακόμα κι εγώ ήξερα)
ΕΓΩ= Τι λε, ρε φίλε; Έπιασες το ΛΟTΤΟ, έτσι;
ΑΡΗΣ= Θα έλεγα τι έπιασα, αλλά…
ΕΓΩ= Γιατί το λες αυτό, ρε συ; Εδώ εμείς χτυπιόμαστε να βρούμε μια γαμοδουλειά δυο χρόνια.
ΑΡΗΣ= Ακριβώς! Γαμοδουλειά. Αυτό βρήκα.
ΕΓΩ= Δηλαδή;
ΑΡΗΣ= Δηλαδή ξυπνάω στις 7, πλένομαι, αρωματίζομαι, ξυρίζομαι κάθε μέρα απαραιτήτως γιατί ο πελάτης μας θέλει μανεκέν, λέει ο σίνιορ.

Τρέχω στο γραφείο, ανοίγω το λάπτοπ, τρέχω στα δικαστήρια, επιστρέφω από τα δικαστήρια, συναντάω πελάτες, γράφω προτάσεις, κάνω συσκέψεις, δεν τρώω για μεσημέρι, κάτι μπουκιές ρίχνω στο στόμα μεταξύ συναντήσεων και φεύγω από 'κει στις 10, 11, μπορεί και 12 αν ο πελάτης έχει κέφια.

Την γκόμενα δεν προλαβαίνω να τη δω, ούτε μπορώ να της μιλήσω στο τηλέφωνο ή να της στείλω στο facebook.

Απαγορεύονται τα προσωπικά κόντακτς εν ώρα γραφείου.

Φυσικά με έστειλε.

Ακόμα πιο πολύ απαγορεύεται να κάνεις κατάσταση με οποιαδήποτε γκόμενα του γραφείου.

Τα Σαββατοκύριακα δεν είναι αυτονοήτως δικά σου.

Βγαίνεις για ποτό και μπορεί να στο γαμήσουν με ένα τηλεφώνημα - ξέχασα να σου πω ότι απαγορεύεται να κλείσεις το τηλέφωνο βράδυ, αργία ή ΣΚ.

Διακοπές δεν πήγα γιατί είχαμε πελάτη που ήθελε εμένα.

Θα μου δώσει το επόμενο ΣΚ, λέει.

Ωραία, να μου το δώσει να πάω στην Ύδρα, να πιω ένα ντράι μαρτίνι, με τα 1.200 που παίρνω, αγναντεύοντας τον ήλιο να δύει και μετά να πέσω από το κάστρο να τελειώνουμε με αυτήν την κωλοζωή.
ΕΓΩ= Ρε Άρη, κάνε μου μια χάρη, ρε αγόρι μου.

Πριν πέσεις κάνε μου μια αναπάντητη, σε παρακαλώ.

Θέλω να διαρρεύσω πρώτη στο διαδίκτυο ότι νέος αυτοκτόνησε λόγω εργασίας. 

Το κορίτσι του διπλανού πόρταλ.

Protagon