Όταν η δημοκρατία θέλει, τότε μπορεί…

Ξέρω! Οι Αμερικάνοι είναι κορόιδα, ή αλλιώς αμερικανάκια, ενώ εμείς που καταγόμαστε απευθείας από τον Περικλή είμαστε μάγκες και ωραίοι.

Άλλωστε εμείς ανακαλύψαμε την δημοκρατία, όταν οι υπόλοιποι κοιμόντουσαν στα δένδρα….

Ναι, αλλά οι Αμερικάνοι είναι πρακτικοί, και όταν έχουν ένα πρόβλημα βρίσκουν αμέσως τη λύση, και χωρίς πολλά πολλά….

Έτσι, όταν η Αμερική στη δεκαετία του ’70 αποφάσισε να βάλει οριστικό τέλος στην περίφημη ιταλική Μαφία, κάποιοι κάθισαν κάτω , έστυψαν το κεφάλι τους, και έφτιαξαν έναν νέο νόμο ο οποίος και αποτέλεσε το εργαλείο διάλυσης του οργανωμένου εγκλήματος, όπως ήταν μέχρι τότε.

Αναφέρομαι στον περίφημο νόμο RICO (Racketeer Influenced and Corrupt Organizations Act), που όλοι μας τον ακούμε όταν παρακολουθούμε αμερικανικές αστυνομικές ταινίες.

Πρόκειται για έναν ομοσπονδιακό νόμο, που προβλέπει αυστηρές ποινές σε όσους συμμετέχουν σε μια εγκληματική οργάνωση, ή συναναστρέφονται γνωστά και σεσημασμένα ή και καταδικασμένα μέλη μιας τέτοιας οργάνωσης.

Με βάση αυτόν τον νόμο, οι αρχηγοί μιας εγκληματικής οργάνωσης (π.χ. μαφία, συμμορίες μοτοσικλετιστών, κλπ) μπορούν να διωχθούν ποινικά για πράξεις τις οποίες διέταξαν σε άλλους να κάνουν, ή τους βοήθησαν, κλείνοντας έτσι ένα νομικό παραθυράκι που δεν προέβλεπε την σοβαρή δίωξη των ηθικών αυτουργών.

Σύμφωνα με τον RICO, κάποιος που είναι απλά μέλος μιας οργάνωσης που έχει διαπράξει οποιαδήποτε δυο αδικήματα από ένα σύνολο 35, μέσα σε δέκα χρόνια, μπορεί να διωχθεί ποινικά.

Οι ποινές είναι βαριές, και φτάνουν τα 20 χρόνια φυλάκισης (και κάτι τέτοιο σε αμερικανικές φυλακές είναι όντως τιμωρία).

Επί πλέον, μπορούν να κατασχεθούν όποια περιουσιακά στοιχεία αποκτήθηκαν σε αυτό το διάστημα.

Μόλις κάποιος διωχθεί με βάση τον νόμο αυτό, το κράτος μπορεί να παγώσει όλα του τα περιουσιακά στοιχεία, και μάλιστα να ζητήσει από τον κατηγορούμενο ένα μεγάλο ποσό ως εγγύηση.

Αυτό το τελευταίο οδηγεί τους περισσότερους διωχθέντες με βάση τον RICO, να σπεύδουν να δηλώνουν ένοχοι σε μια μικρότερη κατηγορία, προκειμένου να μην παγώσουν τα χρήματά τους, κάτι που θα είχε ως  αποτέλεσμα να μην μπορούν καν να πληρώσουν τους δικηγόρους τους!

Η μεγάλη επιτυχία του συγκεκριμένου νόμου, που στην ουσία «ξεδόντιασε» τόσο την μαφία όσο και τις διάφορες συμμορίες τύπου Hell’s Angels, έγκειται στο ότι οι κατηγορίες είναι πολύ εύκολο να αποδειχτούν στο δικαστήριο, αφού εστιάζουν περισσότερο σε συμπεριφορές και συναναστροφές, παρά σε πράξεις αυτές καθ εαυτές.

Ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό για την κυβέρνησή μας, αν θέλει όντως να βάλει χέρι στα νεοναζιστικά σταγονίδια που απειλούν όχι μόνο την κοινωνία, αλλά και την ίδια την έννοια της δημοκρατίας.

Εν ολίγοις, τα αμερικανάκια μας δείχνουν τον δρόμο…

Όταν η δημοκρατία θέλει, τότε μπορεί.

Strange Attractor