Είμαστε όλοι Αρειανοί…

«Υπάρχει ζωή στον Άρη;»

Θυμάστε εκείνο το τρυφερό τραγούδι του Ντέιβιντ Μπόουι από το μακρινό 1972;

Το θυμήθηκα μετά την ανακοίνωση ενός πρόσφατου συνεδρίου στη Φλωρεντία ότι, πιθανότατα, η ζωή να ξεκίνησε από τον πλανήτη Άρη προτού φτάσει στη Γη.

Σύμφωνα με κάποιους ερευνητές, πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, ο «κόκκινος πλανήτης» φαίνεται πως ήταν ένα πολύ πιο φιλόξενο μέρος.

Ενδεχομένως, οι πρώτες μορφές ζωής να γεννήθηκαν εκεί και μέσω μετεωριτών να έφτασαν στον κοντινό «γαλάζιο πλανήτη».

Έτσι, ίσως να «είμαστε όλοι αρειανοί».

Εξωγήινοι, όντα από κάποιον άλλο κόσμο πάντως και, βέβαια, με μιαν αρχέγονη, ακατάπαυστη, ενδόμυχη νοσταλγία για έναν άλλο, καλύτερο κόσμο. Πάντα.

Για τους κατοίκους της Συρίας (ή της Αιγύπτου, της Λιβύης ή και για πολλούς Έλληνες χωρίς δουλειά, χωρίς μιαν αίσθηση προοπτικής, για κάθε γήινο που βασανίζεται από άκρως γήινα προβλήματα, μεγάλα ή μικρά, σοβαρά ή και αστεία), ο πλανήτης Άρης είναι μια κουκκίδα στο νυχτερινό ουρανό, κατάτι πιο φωτεινή από πολλά άλλα ουράνια αντικείμενα που κεντάνε κάθε νύχτα τον ουρανό.

Μια κουκκίδα πολύ μακρινή, αδιάφορη.

Ούτε κλάμα ούτε βόμβα ακούγεται ως εκεί.

Αλλά και για εμάς, που βρισκόμαστε στον ίδιο πλανήτη (υποτίθεται), τέτοιες φρικωδίες, όπως αυτές που συμβαίνουν στη Συρία, είναι απλώς εικόνες και σχήματα που τσιμπάνε στιγμιαία και τις προσπερνάμε.

Το βέβαιο είναι ότι στους απέραντους αμμόλοφους του Άρη, σήμερα, απουσιάζει η ζωή, με όλους τους θορύβους και τις σιωπές της, τα δάκρυα χαράς και λύπης που συνιστούν αυτό το τόσο αντιφατικό φαινόμενο που λέγεται «ζωή».

Αντιφατικό έως εκεί που δεν πάει άλλο: παραμονές μιας ακόμα στρατιωτικής παρέμβασης σε μια ήδη καταματωμένη χώρα, το μετρό της Νέας Υόρκης στην περιοχή του Μπρούκλιν σταμάτησε για σχεδόν δύο ώρες για να διασωθούν δύο γατάκια.

Η ρουτίνα σταμάτησε για λίγο και επανήλθε το ίδιο γκρίζα και ταπεινή μα και κατάτι ενδοξότερη - σαν την αδιάφορη κουκκίδα στον νυχτερινό ουρανό, η οποία, φυσικά, κρύβει κάποιο μικρό ή μεγάλο θαύμα.

Πρέπει όντως «να είμαστε όλοι αρειανοί»: κάποιοι θα πούνε «στον κόσμο τους είναι αυτοί οι άνθρωποι, τι υποκρισία, για δύο γατιά όλος ο χαμός».

Σωστά, άλλοι ρίχνουν φόλες και ξενοιάζουν.

Άλλοι όμως ίσως το δούνε κάπως αλλιώς: ευτυχώς που «είμαστε αρειανοί».

Ικανοί για τη μεγαλύτερη κτηνωδία μα και την πιο τρυφερή, λυτρωτική χειρονομία, έχουμε πάντα αυτά τα μικρά, τα ασήμαντα από «κάποιον άλλο κόσμο», που μας κρατούν ακόμα ζωντανούς με την πλήρη, απόλυτη έννοια.

Ηλίας Μαγκλίνης

Καθημερινή