Είκοσι χρονώ…

Φαντάζομαι ότι η Ουρανία Μιχαλολιάκου θα άκουσε πολύ κολακευτικά λόγια από τον περίγυρό της για το κείμενό της που δημοσιεύθηκε στο μπλογκ της Χρυσής Αυγής Πειραιά.

Φαντάζομαι ότι θα επαινέθηκε για την καθαρότητα των απόψεων, τον οίστρο, την πίστη στον «σκοπό» της.

Και μόνον ο τίτλος («Εσύ μέχρι πού είσαι διατεθειμένος να φτάσεις για τις Ιδέες σου;») θα πρέπει να σκόρπισε ρίγη συγκίνησης σε όσους προβληματίζονται τον τελευταίο καιρό (αν υπάρχει αυτή η κατηγορία οπαδών) μήπως το «παρατράβηξαν» με τον φόνο και θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουν το στίγμα τους.

Ο Νίκος Μιχαλολιάκος και η Ελένη Ζαρούλια, ως γονείς, θα πρέπει να φουσκώνουν από υπερηφάνεια που ο βλαστός τους εμψυχώνει και ταυτόχρονα ελέγχει για το κουράγιο και τις αντοχές τους τα μέλη της Χ.Α., ενώ υψώνεται σε σφαίρες δυσπρόσιτες για τους κοινούς θνητούς ζητώντας θυσίες για τον «Αγώνα».

Το κείμενο με πάγωσε, ομολογώ ότι δεν το προσπέρασα απαξιωτικά, καθώς συνοδευόταν από τη φωτογραφία της υπογράφουσας, που δήλωνε και το νεαρόν της ηλικία της.

Ένα κορίτσι γύρω στα 20 και κάτι.

Σκέφτηκα ότι διά των εξαιρέσεων («τι σχέση έχουμε εμείς με αυτούς») και των αποκλεισμών («πρόκειται για επικίνδυνα διαταραγμένους ψυχισμούς»), η ελληνική κοινωνία υπέθαλψε την ανάπτυξη του τέρατος.

Ένα κορίτσι γύρω στα 20, λοιπόν, τι κάνει και πώς συμπεριφέρεται;

Τι φοράει, πού πηγαίνει όταν βγαίνει με τους φίλους της, τι συζητάει μαζί τους, τι ονειρεύονται για το μέλλον τους;

Αγαπάει τη ζωή, απολαμβάνει τον έρωτα, αγωνιά για σπουδές, για δουλειά;

Έχει ανθρώπους που να εμπιστεύεται γι’ αυτά που την κλονίζουν και την απασχολούν; Τι θέση έχουν τα συναισθήματα στη ζωή της;

Η καλοσύνη, η ευσπλαχνία, η αγάπη;

Το παζλ της καθημερινότητας της Ουρανίας συντίθεται από διαφορετικές ψηφίδες. Διασκεδάζει με μοτοπορείες χρυσαυγιτών, συλλαμβάνεται για ξυλοδαρμό αλλοδαπού, χαμογελάει ψυχρά και αυτάρεσκα στον φακό, με χείλη σφιγμένα και ερμητικά κλειστά, ικανοποιημένη από τις επιδόσεις που υπαγορεύει η «Ιδεολογία» της. Μαθαίνει να μισεί, να διακρίνει τους ανθρώπους βάσει χρώματος και φυλής, να αποθεώνει τη βία και τον θάνατο.

Λαχταράει επιδρομές σε στέκια μεταναστών, την ενθουσιάζουν ο πόλεμος και η τυφλή υπακοή.

Απευθύνεται η Ουρανία σε γυναίκες (είναι επικεφαλής στο Μέτωπο Γυναικών της οργάνωσης) που την ακούν με προσοχή και θέλουν να της μοιάσουν;

Υπάρχουν κοπέλες στην εφηβεία, μαθήτριες ή φοιτήτριες που την θεωρούν πρότυπο και προσπαθούν να την μιμηθούν;

Την κοιτούν στα μάτια και αντλούν κουράγιο και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο; Θαυμάζουν τον τρόπο που σκέφτεται, δρα και αντιδρά;

Οταν ένα κορίτσι 20 και κάτι υπογράφει ένα κείμενο που προπαγανδίζει «μια Ιδέα», η οποία αποστρέφεται τον πλουραλισμό και την πολυχρωμία της ζωής, ένα κείμενο που αποκαλεί «Αγώνα» τον εκφοβισμό, τη βία και την τρομοκρατία, ταυτίζει τον «ενθουσιασμό» και τις «επιθυμίες» με την ξηρασία της ψυχής και τη στρέβλωση των συνειδήσεων, τότε τι περιμένει από την επόμενη μέρα;

Πώς στρατολογεί κανείς μέλη για τη στιγμή που ο οίκτος μετατρέπεται σε ωμότητα και η αγάπη της ανθρωπότητας σε προτροπή στην απανθρωπιά;

Η Ουρανία αποστρέφεται τη ζωή και θρέφεται με μίσος.

Και είναι μόλις 20 και κάτι.

Κρίμα.

Μαρία Κατσουνάκη

Καθημερινή