Διερμηνεύοντας τον Αντώνη Σαμαρά.

Ένας σχολιαστής, ο οποίος ασχολείται περίπου αποκλειστικά με την πολιτική, πρέπει να απαντάει καθημερινά σε πολιτικά ερωτήματα και να προσπαθεί να διερμηνεύει –πιθανολογώντας ασφαλώς, αλλά στη βάση της πείρας και της γνώσης του- σε καθημερινή βάση τις σκέψεις των πολιτικών ηγετών και κυρίως του πρωθυπουργού, ο οποίος έτσι κι αλλιώς, είναι και ο εκ του συντάγματος το κέντρο της πολιτικής και ο καταλύτης συνεπώς των πολιτικών εξελίξεων.

Διερμηνεύοντας τον Αντώνη Σαμαρά τι θα λέγαμε;

Πως είναι δύσκολο να τον διερμηνεύσουμε κατ’ αρχάς και να τον αποκρυπτογραφήσουμε…

Πώς όμως μπορείς να ερμηνεύσεις τις σκέψεις ενός ανθρώπου, ο οποίος βρίσκεται συνεχώς μεταξύ σφύρας και άκμονος, δέσμιος όλων των φοβερών καταστάσεων, αυτών που «κληρονόμησε» αλλά και αυτών, που γεννάει η καθημερινότητα συνεχώς και αδιαλείπτως;

Εγκλωβισμένος από ένα άδικο και σκληρό για τον ίδιο (όχι όμως για το κόμμα του) εκλογικό αποτέλεσμα, που του επιτρέπει μόνο να ακροβατεί επί ξηρού ακμής και δεν του επιτρέπει να κάνει αυτά που θα ήθελε και είχε υποσχεθεί στο λαό ως αρχηγός του κόμματός του, δεν μπορεί να τα υλοποιήσει ως επικεφαλής της σημερινής κυβέρνησης.

Είναι σίγουρο πως ο σημερινός Αντώνης Σαμαράς ως πρωθυπουργός δεν είναι αυτός, που και ο ίδιος θα ήθελε να είναι, αλλά ο «κατά συνθήκη» πρωθυπουργός.

Δεν αγάπησε ο κ. Σαμαράς ξαφνικά ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε τον Κ. Βενιζέλο ούτε και κανέναν από όλους αυτούς, με τους οποίους είναι αναγκασμένος να συνομιλεί και να λαμβάνει υπόψη του και τη γνώμη τους και τις εισηγήσεις τους.

Θα μου πείτε γιατί ανέχεται αυτή την κατάσταση και δεν τα «βροντάει», κατά το κοινώς λεγόμενο, έως ότου ωριμάσουν οι συνθήκες, να τον ξανακαλέσει ο λαός στην εξουσία, σύμφωνα με το ιστορικό προηγούμενο πολλών εκ των προκατόχων του;

Ειλικρινά ο κ. Σαμαράς θα ήθελε όχι μόνο να το κάνει αλλά και να μην ασχοληθεί ποτέ ξανά με την πολιτική και να μην επανέλθει.

Όμως έχοντας κυριολεκτικά μεγαλώσει μέσα στην εξέλιξη της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας από γεννησιμιού του, αντιλαμβάνεται καλύτερα από τον καθένα το ρόλο του και τον προορισμό του, ιδιαίτερα σήμερα.

Ασφαλώς και επί του θέματος υπάρχουν διαφορετικές απόψεις από τη δική μας, όμως η πορεία του σημερινού πρωθυπουργού τον έχει καταστήσει -κατά τη δική μας εκτίμηση- αξιόπιστο ηγέτη στα μάτια του ελληνικού λαού και μάλιστα σε τμήμα του κατά πολύ μεγαλύτερο από το εκλογικό κομμάτι του κόμματός του.

Ο σημερινός πρωθυπουργός, αν δεν τα «βροντάει», όπως σημειώσαμε παραπάνω, είναι επειδή γνωρίζει την εξαιρετική εμπιστοσύνη του κόσμου στο πρόσωπό του και επειδή ακόμα αντιλαμβάνεται πως πέρα από τα λόγια, τους δογματισμούς και τις προσωπικές επιθυμίες του καθενός, ο τόπος χρειάζεται σοβαρούς ηγέτες για να σταθεί όρθιος, στη σημερινή καταιγίδα που ανατρέπει τα πάντα στο πέρασμά της.

Δυστυχώς στην Ελλάδα της κρίσης δεν έχουμε ούτε οράματα ούτε φιλοδοξίες ούτε αρχές μα ούτε και αξίες!

Έχουμε καταργήσει, απαξιώνοντας συνολικά, παγκόσμιες αρχές και αξίες. Διακατεχόμενοι δε από περίεργες ιδέες αναχρονιστικής αναρχίας, ξεπερασμένης αυτονομικής λογικής και ιδιότυπου κομμουνιστικού παρεμβατισμού, έχουμε ισοπεδώσει στην πράξη τη δημοκρατία ως έννοια και το δημοκρατικό πολίτευμα ως μέσο διακυβέρνησης της χώρας, δεδομένου πως οι ετερόκλητες μειοψηφίες, με τα αναχρονιστικά και ξεπερασμένα συνθήματα και τις απαράδεκτες λογικές έχουν καταφέρει με τη μαχητικότητά τους να επιβληθούν στις άτολμες πλειοψηφίες.

Η κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος έχει συντελεσθεί στην πράξη και για έναν ακόμα σπουδαίο λόγο.

Από την αδυναμία του κρατικού φορέα να επιβληθεί αλλά και να επιβάλει το νόμο, που είναι ο θεμελιώδης προστάτης μιας ευνομούμενης πολιτείας.

Πέρα από όλα αυτά η «τελειωτική» χαλάρωση της απροσάρμοστης στα νέα δεδομένα ελληνικής κοινωνίας και η αποστροφή της προς κάθε προσπάθεια και κάθε κόπο για την πρόοδο κυρίως της ίδιας, έχει δημιουργήσει μια άνευ προηγουμένου εξάρτησή της από τον κρατικό φορέα, για να δημιουργηθεί ως εκ τούτου ένας απίθανος φαύλος κύκλος στην οικονομική ζωή της χώρας, που με τα σημερινά δεδομένα είναι περίπου απίθανο να κλείσει κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον.

Φυσικά ο καθένας από τη δική του πλευρά έχει τα δίκια του και ας μη το παλεύουμε, όμως ο πρωθυπουργός έχει την υποχρέωση να σώσει τη χώρα από την καταστροφή και τον όλεθρο και θα πρέπει να το κάνει μόνος του με κάθε κόστος και θυσία, αναλώνοντας τον ίδιο του τον εαυτό για την επιτυχία του κυρίαρχου –χωρίς αμφισβήτηση- στόχου.

Ο σημερινός πρωθυπουργός όλα αυτά τα έχει υπόψη του, όπως έχει υπόψη του πως οι πειθαρχημένοι λαοί της Ευρώπης και όλου του κόσμου, υπακούουν σε μεγάλο βαθμό στις παραινέσεις και τις προτροπές των κυβερνήσεών τους για την προσαρμογή στις απαιτήσεις της νέας τάξης πραγμάτων, που κακώς την ξεχάσαμε, επηρεασμένοι από τις εντυπώσεις της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και περισσότερο της δικής μας. Συνέπεια όμως της προσαρμογής στη νέα τάξη πραγμάτων είναι και η παγκόσμια οικονομική κρίση, η οποία αποτελεί και τον καταλύτη για την επόμενη μέρα.

Στο πλαίσιο αυτό και μόνο μπορούμε να επιχειρήσουμε να ερμηνεύσουμε μνημόνια και τρόικα, ΔΝΤ και Μέρκελ, αφήνοντας κατά μέρος τους δογματισμούς και τις τερατολογίες…

Οι κοσμογονικές εξελίξεις και οι αλλαγές, δεν μπορεί παρά να μας κάνουν να θυμηθούμε τον Πολ Σαμουέλσον και τις προβλέψεις του, από το 2001, πως η παρατεταμένη κρίση στην οικονομία και το χρηματοοικονομικό μπορεί να οδηγήσει σε ύφεση ανάλογη της χιτλερικής περιόδου.

Φυσικά, θα μου πείτε, είναι σκέψεις αυτές για να απασχολήσουν τους Έλληνες;

Ένα «έλα μωρέ τώρα» θα ήταν η απάντησή τους σε όλα αυτά.

Ο Πολ Σαμουέλσον δεν ανέφερε φυσικά ούτε την Ελλάδα ούτε τη «Χρυσή Αυγή» το 2001, τον δικαίωσαν όμως τα πράγματα, όπως θα τον δικαιώσουν σύντομα και στη Γαλλία και αλλαχού…

Τέλος πάντων, στις δύσκολες ώρες που έρχονται, ο Αντώνης Σαμαράς χρειάζεται στη χώρα, πολύ περισσότερο από όσο ο ίδιος χρειάζεται τη χώρα.

Κι ας μην τον αναγκάσουν να τα «βροντήξει».

Τάσος Κώτσης