Τίτλοι τέλους για την Χρυσή Αυγή;

Δεν θα εμπλακώ στις κόντρες για τη «σωστή» ή όχι απόφαση του ανακριτή και εισαγγελέα που άλλους προφυλάκισαν και άλλους άφησαν ελεύθερους μέχρι τη δίκη που αναμένεται.

Διότι αν έχουμε τη σταθερή άποψη ότι η Δικαιοσύνη δεν είναι εξάρτημα του Κράτους, ότι σε οποιοδήποτε στάδιο της διαδικασίας δεν πρέπει να αποφασίζει ανάλογα με το δικό μας θυμικό, τότε πρέπει να αφήσουμε κατά μέρος σχιζοειδείς καταστάσεις, όπου αν κάποια απόφαση μας αρέσει κραυγάζουμε «ωσαννά» και αν κάποια μας δυσαρεστεί ρίχνουμε το «ανάθεμα».

Δεν θα ασχοληθώ ούτε με την καθαρά πολιτική πλευρά του θέματος, διότι ευτυχώς έως χθες τα κόμματα (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ), στάθηκαν αλληλέγγυα με την προσπάθεια που γίνεται από την πλευρά της Δικαιοσύνης.

Να σημειώσουμε ότι Τσίπρας και Σκουρλέτης ήταν πολύ προσεκτικοί χθες στις δηλώσεις τους για τις μη προφυλακίσεις. (Μοναδική εξαίρεση ο γιαλαντζί Γαλάτης Παπαδημούλης που αναρωτήθηκε γιατί «όλο αυτό το σόου με τις χειροπέδες, αφού τελικά δεν προφυλακίστηκαν»;

Υποθέτω ότι κάποιοι θα του θύμισαν πως χειροπέδες χρησιμοποιούν παντού στον κόσμο μόνο αστυνομικοί και την προφυλάκιση ή μη την αποφασίζουν μόνο δικαστές, σύμφωνα με την κρίση τους.)

Τις προχθεσινές πανηγυρικές κραυγές των νεοναζί, τις απειλές τους, τις χειροδικίες προς δημοσιογράφους τις χυδαίες αναρτήσεις τους και όποιες άλλες βαρβαρότητες των προγλωσσικών θα δούμε, τις βλέπω σαν τους σπασμούς ενός ετοιμοθάνατου τέρατος.

Ανεξαρτήτως από την ποινική διαδικασία, τις μελλοντικές ποινές τους, τη στέρηση χρηματικών πηγών, την πιθανή αποστασιοποίηση από δαύτους κάποιων που δεν είχαν καταλάβει ποιοι ακριβώς είναι, υπάρχει και κάτι άλλο, ίσως το σημαντικότερο κατά τη γνώμη μου, που δεν έχει αξιολογηθεί όπως του πρέπει.
Μαζί με τις (καθυστερημένες) διώξεις των νεοναζί άρχισε, επίσης καθυστερημένα, μια μεγάλη επιχείρηση κάθαρσης του αστυνομικού Σώματος από επίορκους συνεργούς ή απλώς υποστηρικτές της εγκληματικής οργάνωσης.

Πιστεύω, λοιπόν, πως η αρχή του τέλους της Χρυσής Αυγής όπως τη γνωρίσαμε έως τώρα σαν συμμορία εγκληματιών, δεν είναι μακριά.

Ποτέ και πουθενά στον κόσμο δεν ευδοκίμησε και δεν έδρασε παρόμοιο εγκληματικό μόρφωμα, αν δεν είχε την ανοχή, την υποστήριξη και τη συμμετοχή ανθρώπων των κρατικών και κυρίως των αστυνομικών μηχανισμών.

Και μόνο η υπόθεση της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη διδάσκει πολλά.
Παρακολουθούμε, μέρες τώρα, την πρωτοφανή επιχείρηση κάθαρσης σε έναν από τους πιο ευαίσθητους κρατικούς θεσμούς.

Ανώτατοι αξιωματικοί της ΕΛΑΣ ξηλώνονται σ’ ένα βράδυ, ανώτεροι αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και αστυφύλακες διαφόρων υπηρεσιών σε ολόκληρη τη χώρα συλλαμβάνονται, διώκονται ποινικά για εξακριβωμένες παρανομίες και εκδιώκονται από την υπηρεσία τους.

Το πουλόβερ άρχισε να ξηλώνεται και αν δεν σταματήσει αυτή η προσπάθεια, οι νεοναζί θα χάσουν τα ισχυρότερα όπλα τους: Την πληροφόρηση, τη δυνατότητα απρόσκοπτης εγκληματικής δράσης και τη βεβαιότητα της ασυλίας.
Κάποιοι από τους νεοναζί φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς των εγκλημάτων θα πάνε για χρόνια φυλακή, κάποιοι όχι.

Όσοι απομείνουν ωστόσο θα μείνουν δίχως τους «προστάτες» τους, δηλαδή αδύναμοι, δηλαδή τελειωμένοι.

Κώστας Ρεσβάνης

Protagon