Η παιδεία της δισκέτας…

Βαβέλ σημαίνει «η πύλη του Θεού».

Η σύγχυση που επικρατούσε στον περίφημο πύργο της που αναφέρεται στο βιβλίο της Γένεσης φαντάζει απλή αναστάτωση μπροστά σε αυτό που συμβαίνει στο μυαλό των 16χρονων και 17χρονων μαθητών των ελληνικών σχολείων.

Στη Β’ Λυκείου, στην Τεχνολογική Κατεύθυνση, διδάσκεται το βιβλίο Τεχνολογία Επικοινωνιών.

Παραβλέψτε το γεγονός πως το κράτος, μέσω του αρμόδιου υπουργείου και των διευθύνσεών του, έχει αποφασίσει να διδάξει την τεχνολογία μέσα από βιβλίο και όχι εμπειρικά και εξετάστε τι βιβλίο είναι αυτό.

Γράφτηκε το 1991, δηλαδή όταν μεσουρανούσαν παιχνιδομηχανές Atari, όταν οι υπολογιστές έτρεχαν με Windows 3.0 και όταν στα charts του εξωτερικού έπαιζε το Unbelievable.

Κάπως έτσι είναι, όντως.

Απίστευτο να προσπαθείς να εμφυσήσεις την τεχνολογία μέσα από ένα βιβλίο 22 ετών, πιο «ηλικιωμένο» δηλαδή και από τα άτομα που το διδάσκονται.

Το σύγγραμμα είναι μια έκδοση 469 σελίδων, η οποία προφανώς και δεν διδάσκεται ολόκληρη.

Ωραίο χαρτί, πολυτελές εξώφυλλο, περιεχόμενο που τότε -λογικά- ανταποκρίνονταν στις ανάγκες της εποχής.

Ξέρετε, συσκευές αποθήκευσης οι δισκέτες, τα CD-ROM και CD-I και η λέξη διαδίκτυο να αναφέρεται στις 469 σελίδες τρεις μόνο φορές, εκ των οποίων η μία στον πρόλογο.

Εάν, μάλιστα, κοιτάξετε στη σελίδα 359 θα δείτε στις δραστηριότητες να παροτρύνονται οι μαθητές να κάνουν χειροτεχνίες για να καταλάβουν πώς λειτουργεί η εκτύπωση.

Χειροτεχνία και εκτύπωση σε παιδιά 16 και 17 ετών που γεννήθηκαν στην εποχή του ίντερνετ και που ακόμη και τα λάπτοπ τους φαίνονται απαρχαιωμένα.

Παιδιά που θα έπρεπε να προετοιμάζονται για το 2020 και τις προκλήσεις της τρισδιάστατης εκτύπωσης και να μαθαίνουν πώς να κυκλοφορούν με σχετική ασφάλεια στα κοινωνικά δίκτυα.

Μαθητές που θα έπρεπε να έχουν ερεθίσματα για το ελεύθερο λογισμικό και τις κοινωνικές προεκτάσεις του.

Αλλά αυτοί μαθαίνουν για τα μαγνητόφωνα, τα οποία είναι δύσκολο ακόμη και να βρεις στο εμπόριο (σελ. 405).

Εάν είστε γονείς ή εάν σας φαίνονται ιδιαίτερα παράλογα όλα τα παραπάνω μη δοκιμάσετε να καλέσετε στο υπουργείο για παράπονα και προτάσεις.

Θα σας παραπέμψουν στη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και στο Τμήμα Προγραμμάτων Σπουδών.

Έπειτα, από εκεί θα οδηγηθείτε στο Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής για να ακούσετε το μεγαλοπρεπές «έχετε δίκαιο, κι άλλα βιβλία θέλουν αλλαγή που είναι ακόμη πιο παλιά».

Πότε; «Ε, αυτή ή την επόμενη εβδομάδα θα τα δούμε όλα αυτά και θα γραφούν νέα βιβλία σε πολλά μαθήματα για όλα τα Λύκεια».

Υποθέτω πως αυτή την κουβέντα θα ακούγατε και πέρυσι, και πρόπερσι και το 2007 και το 2004 και το 2001 κ.ο.κ.

Το πρόβλημα είναι σαν τη Λερναία Ύδρα, έχει πολλά κεφάλια.

Είναι το υπουργείο, είναι οι διευθύνσεις του, είναι οι καθηγητές που δέχονται να είναι μέρος αυτής της τακτικής, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και οι ίδιοι είναι λιγότερο εξοικειωμένοι με την τεχνολογία σε σχέση με τους μαθητές τους.

Οι μόνοι που δεν είναι μέρος του προβλήματος, σίγουρα, είναι οι μαθητές.

Αυτοί, όμως, μετατρέπονται σε συνέπειες της παραπάνω παθογένειας.

Μέχρι να γίνει αυτό, μπορούμε να συνεχίσουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και να πέφτουμε από τα σύννεφα.

Το έχουμε κάνει, εξάλλου, Ολυμπιακό άθλημα.

Τάκης Καραγιάννης

Protagon