Μια Ζωή Σικέ (19)

Ξύπνησα λοιπόν την άλλη μέρα στις 10:00.

Το κεφάλι μου για μια ακόμη φορά πήγαινε να σπάσει.

Το κρεβάτι μύριζε εμετό.

Πρέπει να είχα μεθύσει για τα καλά.

Αυτό που θυμάμαι, εκτός από το ρεζιλίκι στο μπαρ, ήταν και η επίσκεψή μου στο Hotel Gloria. Κοινώς μπουρδέλο της περιοχής των λαδάδικων.

Με πενήντα Ευρώ δηλαδή, πασάς στα Γιάννενα για 6 1/2 λεπτά της ώρας.

Το πώς επέστρεψα σπίτι δεν το πολυθυμάμαι και δεν με ενδιαφέρει.

Σημασία έχει ότι τα κατάφερα…

Ευτυχώς ούτε σήμερα είχα να πάω στη δουλειά. Ακόμη ένα χρωστούμενο ρεπό.

Ήπια δυο τρεις καφέδες, και αποφάσισα να κάνω επίσκεψη στο φίλο μου τον Γιάννη. Τον Yuppie της παρέας.

Τον πρίγκιπα της τεχνολογίας, και τον μοναδικό ίσως σαραντάχρονο που ξέρω να είναι ανέραστος. Παιδιόθεν.

Το μαγαζί του Γιάννη τα έχει όλα. Όσα δηλαδή έχουν σχέση με κομπιούτερ και λοιπά παραφερνάλια.

Ο Γιάννης προγραμματιστής - αναλυτής και δεν συμμαζεύεται.

Σπουδές στην Αγγλία, και χρήμα με ουρά.

Αλλά σε λανθάνουσα μορφή ομοφυλόφιλος.

Πασχίζει να το αποδεχτεί.

Θέλει δεν θέλει να το πάρει απόφαση.

Δεν ξέρει τι φταίει.

Γεγονός είναι ότι όσες φορές προσπάθησε να πάει με γυναίκα αναγούλιασε.

Μια φορά μάλιστα είχε ξερνοβολήσει πάνω σε κρεβάτι πουτάνας.

Τον κυνηγούσαν αυτή και ο νταβατζής της μέχρι και την Τσιμισκή…

Στο στρατό ο Γιάννης είχε και την μοναδική του ερωτική εμπειρία.

Δυστυχώς όμως την είχε με άνδρα.

Ο ίδιος το αρνείται, αλλά οι μαρτυρίες είναι διασταυρωμένες.

Έτυχε στο Πρώτο Γραφείο της Μεραρχίας στην οποία ανήκε το Τάγμα του, να είναι γραφέας ο φίλος μας ο Σούλης.

Όταν λοιπόν έγινε σούσουρο διότι ο Γιάννης δεν είχε απλώς μια εμπειρία, αλλά την είχε με τον λοχαγό του, και όταν έπεσαν τα τηλέφωνα για την συγκάλυψη της υπόθεσης, ο Σούλης καραδοκούσε και μας έφερε μέχρι και διαβαθμισμένα αντίγραφα της στρατιωτικής αλληλογραφίας.

Συνελήφθησαν από τον Επόπτη Στρατοπέδου να «αλληλοπεοθηλάζουν ο εις τον έτερον».

Εν πάση περιπτώσει, αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Γιάννης είναι ευαίσθητο παιδί και αρκετά καλός φίλος. Έχει και λεφτά.

Αυτά τα τελευταία είναι που χρειαζόμουν καθότι κινδύνευα να πάω φυλακή.

Ήθελα μια δανειοδότηση του ύψους των πεντακοσίων Ευρώ.

Ο Γιάννης δυστυχώς αρνήθηκε (ευγενικά) και μου μάτωσε την καρδιά.

Δεν το είπε έτσι νέτα σκέτα αλλά μου έδωσε να καταλάβω ότι του είναι δύσκολο να τα βγάλει από την τράπεζα που τα έχει κλεισμένα, άσε που έχει παραγγείλει καινούργιο εμπόρευμα και καίγεται.

Κατάλαβα…

Οι ευαισθησίες ευαισθησίες και τα λεφτά λεφτά. Το cash nexus.

Ο Θεός είναι πράσινος και έχει το σχήμα του δολαρίου.

Τον άφησα και έφυγα χωρίς καν να πούμε αντίο.

Ήμουν συγχυσμένος.

Πήγα στο De Facto για καφέ και για ενδοσκόπηση.

Δουλειά δεν είχα, και η φιλοσοφία ήταν ανέκαθεν το τέλειο άλλοθι για τους αργόσχολους.

Μπαίνοντας στο γεμάτο κάπνα αυτό μπαράκι κοκάλωσα.

Στο βάθος του μαγαζιού και δίπλα σε μια κολώνα, τον είδα να στέκεται τρέμοντας σαν φυλλαράκι.

Τα μάτια μου δάκρυσαν. Ίσως έφταιγε ο καπνός.

Εγώ πάντως τον είδα.

Πλησίασα στη γωνιά του χωρίς να ελέγχω απόλυτα τις κινήσεις μου.

Η όλη κατάσταση ήταν απόκοσμη και με είχε συνεπάρει.

Του μίλησα κάπως ασυνάρτητα αλλά με κατάλαβε.

Έδειξε δηλαδή να με καταλαβαίνει.

Μέχρι και σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές δεν θυμάμαι ακριβώς τι είπαμε. Σημασία έχει ότι τα είπαμε και στο τέλος αφού αγκαλιαστήκαμε και κοιταχτήκαμε κάμποσο στα μάτια, εξαφανίστηκε...

Άλλωστε ήταν φυσικό.

Ιδιαίτερα αν λάβει κανείς υπ`όψη του ότι ο παππούς μου ήταν πεθαμένος εδώ και μια εικοσαετία.

Συνεχίζεται…